Witold Scheuring (prawnik)

Dodaj linki
Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Witold Scheuring
podporucznik rezerwy piechoty podporucznik rezerwy piechoty
Data i miejsce urodzenia

10 lipca 1897
Lwów

Data i miejsce śmierci

26 grudnia 1980
Sanok

Przebieg służby
Siły zbrojne

Armia Austro-Węgier
Wojsko Polskie
Polskie Siły Zbrojne

Jednostki

52 Pułk Piechoty Strzelców Kresowych,
61 Pułk Piechoty,
2 Korpus Polski

Główne wojny i bitwy

I wojna światowa,
wojna polsko-ukraińska (obrona Lwowa),
II wojna światowa (kampania wrześniowa, kampania włoska)

Późniejsza praca

urzędnik, sędzia, notariusz

Odznaczenia
Medal Zwycięstwa i Wolności 1945 Medal Wojska Gwiazda Italii (Wielka Brytania) Medal Wojny 1939–1945 (Wielka Brytania)

Witold Gustaw Jerzy Scheuring (ur. 10 lipca 1897 we Lwowie, zm. 26 grudnia 1980 w Sanoku) – polski doktor praw, urzędnik ministerialny II Rzeczypospolitej, sędzia, adwokat, radca prawny, notariusz. Obrońca Lwowa, podporucznik rezerwy piechoty Wojska Polskiego II RP i oficer Polskich Sił Zbrojnych na Zachodzie.

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

Witold Gustaw Jerzy Scheuring urodził się 10 lipca 1897 we Lwowie[1][2][3][4]. Był synem Hermana, c. k. radcy leśnictwa i krajowego inspektora lasów[5], w okresie II Rzeczypospolitej kierownika inspekcji leśnej we Lwowie[6], oraz Stanisławy z domu Jarolin[4][3]. W 1913 ukończył VI klasę w C. K. Gimnazjum VIII we Lwowie[7]. W 1915 zdał maturę w Prywatnym Gimnazjum im. Adama Mickiewicza we Lwowie (w jego klasie był Włodzimierz Paygert)[1].

Podczas I wojny światowej został powołany do służby w c. i k. armii i przed 1916 był jednorocznym ochotnikiem w c. k. 30 pułku piechoty[8]. U kresu wojny w listopadzie 1918 wraz z Orlętami Lwowskimi uczestniczył w obronie Lwowa w 1918 w trakcie wojny polsko-ukraińskiej (w walkach brali udział także jego bracia Herman Zdzisław i Wiesław)[9]. Po odzyskaniu przez Polskę niepodległości został przyjęty do Wojska Polskiego. Został awansowany do stopnia podporucznika rezerwy piechoty ze starszeństwem z dniem 1 czerwca 1919[10][11]. W 1923, 1924 był oficerem rezerwowym do 52 pułku piechoty Strzelców Kresowych w garnizonie Chełm[12][13], w 1934 był oficerem rezerwowym 61 pułku piechoty[14].

Ukończył studia prawnicze na Wydziale Prawa Uniwersytetu Jana Kazimierza we Lwowie, uzyskując stopień naukowy doktora praw w 1922[15][3]. Od 19 maja 1921 jako kandydat notarialny przez niespełna osiem miesięcy odbywał praktykę w Ropczycach[16]. Wstąpił do służby państwowej, został zatrudniony w Ministerstwie Wyznań Religijnych i Oświecenia Publicznego, gdzie był powołany jako praktykant od 1 sierpnia 1923[17], 16 grudnia 1923 został mianowany pomocnikiem referenta[18], a następnie referendarzem od 1 lutego 1925[19]. W tym stanowisku 1 listopada 1928 został zastępcą rzecznika dyscyplinarnego Wyższej Komisji Dyscyplinarnej w Ministerstwie Wyznań Religijnych i Oświecenia Publicznego[20], a z dniem 31 stycznia 1929 został zwolniony z tego stanowiska w związku z przejściem do służby sądowej[21]. Jako egzaminowany aplikant sądowy 6 czerwca 1931 został mianowany asesorem sądowym w okręgu Sądu Apelacyjnego w Toruniu[22][23] i pracował w Sądzie Grodzkim w Toruniu[24]. Od czerwca 1932 był sędzią Sądu Grodzkiego w Toruniu[25][26][27][28], a od około 1935 do 1939 był sędzią Sądu Okręgowego w Gnieźnie[29][30][31][32][33]. W latach 30. zamieszkiwał w Toruniu przy ul. Fryderyka Szopena 19 (1932)[34] i przy ul. Adama Mickiewicza 109 (1936)[35].

Po wybuchu II wojny światowej i kampanii wrześniowej przebywał we Lwowie z żoną i synem[33]. Po agresji ZSRR na Polskę i nastaniu okupacji sowieckiej został aresztowany przez Sowietów jesienią 1939[33]. W czerwcu 1940 został osadzony w więzieniu w Kijowie (w tym czasie jego żona została deportowana w głąb ZSRR)[33]. W lipcu 1940 przeniesiony do więzienia w Czernihowie[33]. Latem 1941 był osadzony w obozie pracy przymusowej Buchta-Nachodka, skąd został zwolniony w listopadzie 1941[33]. Przebywał w szpitalach w Akmolińsku, Semipałatyńsku, gdzie spotkał się z żoną[33]. Na mocy układu Sikorski-Majski z 30 lipca 1941 odzyskał wolność, po czym wstąpił do formowanej Armii Polskiej w ZSRR gen. Władysława Andersa wiosną 1942. Wraz z 2 Korpusem Polskim przebył szlak przez Bliski Wschód do Włoch. Brał udział w kampanii włoskiej. Po zakończeniu wojny przebywał w Wielkiej Brytanii[33].

19 grudnia 1947 powrócił do Polski[36][33]. Od lutego 1948 prowadził praktykę adwokacką, pracował w zespole adwokackim oraz jako radca prawny[36]. Od 1 kwietnia 1964 był wyłącznie radcą prawnym[36]. W połowie lat 60. pracował na stanowisku rejonowego radcy prawnego w Okręgowej Spółdzielni Mleczarskiej w Międzyrzeczu[3]. W okresie PRL pozostawał w stopniu podporucznika i był bezpartyjny[3]. W Międzyrzeczu w 1966 został członkiem Związku Bojowników o Wolność i Demokrację, a potem należał do koła ZBoWiD w Sanoku[37]. W 1977 otrzymał zaświadczenie kombatanta[3]. W kwietniu i maju 1978 na łamach „Gazety Sanockiej – Autosan” zabrał głos w sprawie kondycji sfery kultury w Sanoku[a][38][39]. Był rozpracowywany przez Wojewódzki Urząd Spraw Wewnętrznych w Krakowie[40]. W Sanoku zamieszkiwał przy ulicy Romualda Traugutta[4]. W tym mieście zmarł 26 grudnia 1980[4][3][41][42]. Trzy dni potem został pochowany w grobowcu rodzinnym na nowym cmentarzu przy ul. Matejki w Sanoku[4][42][43]. Jego brat Herman Zdzisław Scheuring (1894-1963) został lekarzem, po wojnie pozostał w Wielkiej Brytanii, a Wiesław (1901-1920), poniósł śmierć w wojnie polsko-bolszewickiej[44]. Był żonaty z Heleną[4] z domu Prugar (1907–1993), która była nauczycielką[45][46]. Miał syna Witolda (1934-2017), doktora habilitowanego nauk weterynaryjnych[47].

Grobowiec Witolda Scheuringa

Odznaczenia[edytuj | edytuj kod]

Uwagi[edytuj | edytuj kod]

  1. ↑ W 1931 Wiesław Scheuring został pośmiertnie odznaczony Medalem Niepodległości. M.P. z 1931 r. nr 178, poz. 260.

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. ↑ a b Sprawozdanie Dyrekcyi Gimnazyum im. Mickiewicza we Lwowie za rok szkolny 1914/15. Lwów: 1915, s. 31, 37.
  2. ↑ Rocznik Oficerski Rezerw 1934 ↓, s. 39, 520, 1220.
  3. ↑ a b c d e f g h i j k Deklaracje ↓, s. 18.
  4. ↑ a b c d e f Księga Zmarłych 1975–1995 Sanok. Parafia Przemienienia Pańskiego w Sanoku, s. 59 (poz. 124).
  5. ↑ Egzamina klasowe w r. 1904. „Sylwan”. Nr 12, s. 374, 389, 1904. 
  6. ↑ Lista znawców. „Dziennik Urzędowy Ministerstwa Sprawiedliwości”. Nr 7, s. 101, 1 kwietnia 1922. 
  7. ↑ Sprawozdanie Dyrekcyi C. K. Gimnazyum VIII we Lwowie za rok szkolny 1913. Lwów: 1913, s. 107.
  8. ↑ Sprawozdanie Dyrekcyi C. K. Gimnazyum VIII we Lwowie za rok szkolny 1915/16. Lwów: 1916, s. 9.
  9. ↑ Herman Zdzisław Scheuring: Walki o Szkołę Kadecką i w Ulicy Sykstuskiej. W: Obrona Lwowa. 1–22 listopada 1918. Tom 2. Źródła do dziejów walk o Lwów i województwa południowo-wschodnie 1918–1920. Relacje uczestników. Jarosław Waniorek (red.). Warszawa: 1993, s. 350. ISBN 83-85218-56-4.
  10. ↑ Rocznik Oficerski 1923 ↓, s. 841.
  11. ↑ Rocznik Oficerski 1924 ↓, s. 517.
  12. ↑ Rocznik Oficerski 1923 ↓, s. 782.
  13. ↑ Rocznik Oficerski 1924 ↓, s. 250.
  14. ↑ Rocznik Oficerski Rezerw 1934 ↓, s. 39, 520.
  15. ↑ Kronika. Z Uniwersytetu Jana Kazimierza we Lwowie. „Chwila”. Nr 1277, s. 5, 20 września 1922. 
  16. ↑ IX. Lista kandydatów notarialnych Okręgu Izby Notarialnej w Krakowie. „Przegląd Notarialny”. 1, s. 75, 922. 
  17. ↑ 144. Ruch służbowy. Ministerstwo. „Dziennik Urzędowy Ministerstwa Wyznań Religijnych i Oświecenia Publicznego Rzeczypospolitej Polskiej”. Nr 15, s. 266, 1 września 1923. 
  18. ↑ 32. Ruch służbowy. Ministerstwo. „Dziennik Urzędowy Ministerstwa Wyznań Religijnych i Oświecenia Publicznego Rzeczypospolitej Polskiej”. Nr 3, s. 42, 15 lutego 1924. 
  19. ↑ Ruch służbowy. „Dziennik Urzędowy Ministerstwa Wyznań Religijnych i Oświecenia Publicznego Rzeczypospolitej Polskiej”. Nr 7, s. 121, 1 kwietnia 1925. 
  20. ↑ 203. Ruch służbowy. Ministerstwo. „Dziennik Urzędowy Ministerstwa Wyznań Religijnych i Oświecenia Publicznego Rzeczypospolitej Polskiej”. Nr 12, s. 501, 5 listopada 1928. 
  21. ↑ 35. Ruch służbowy. Ministerstwo. „Dziennik Urzędowy Ministerstwa Wyznań Religijnych i Oświecenia Publicznego Rzeczypospolitej Polskiej”. Nr 3, s. 93, 28 lutego 1929. 
  22. ↑ Ruch służbowy. Asesorzy. „Ruch Służbowy. Dodatek do Dziennika Urzędowego Ministerstwa Sprawiedliwości”. Nr 19, s. 154, 20 lipca 1931. 
  23. ↑ Z miasta. „Dzień Pomorski”. Nr 164, s. 7, 21 lipca 1931. 
  24. ↑ Księga adresowa i informacyjna miasta Torunia. Toruń: 1932, s. 84.
  25. ↑ Wiadomości potoczne. Zmiany w sądownictwie. „Słowo Pomorskie”. Nr 130, s. 8, 9 czerwca 1932. 
  26. ↑ Kalendarz Sądowy na Rok 1933. Warszawa: 1933, s. 107.
  27. ↑ Kalendarz Informator Sądowy na Rok 1934. Warszawa: 1934, s. 144.
  28. ↑ Kalendarz Sądowy na Rok 1935. Warszawa: 1935, s. 163.
  29. ↑ Kalendarz Sądowy na Rok 1936. Warszawa: 1936, s. 152.
  30. ↑ Kalendarz Informator Sądowy na Rok 1937. Warszawa: 1937, s. 156.
  31. ↑ Kalendarz Informator Sądowy na Rok 1938. Warszawa: 1938, s. 191.
  32. ↑ Kalendarz Sądowy na Rok 1939. Warszawa: 1939, s. 197.
  33. ↑ a b c d e f g h i Hermanowicz [właśc.: Scheuring] Witold, Fragmenty wspomnień 1939-1942. W: Wspomnienia Sybiraków – bibliografia komentowana zbiorów Archiwum Naukowego przy Zarządzie Głównym Polskiego Towarzystwa Ludoznawczego we Wrocławiu1. s. 83.
  34. ↑ Księga adresowa i informacyjna miasta Torunia. Toruń: 1932, s. 462.
  35. ↑ Książka adresowa miasta Torunia według stanu z czerwca 1936. Toruń: 1936, s. 283.
  36. ↑ a b c d Deklaracje ↓, s. 22.
  37. ↑ Deklaracje ↓, s. 18–23.
  38. ↑ Witold Scheuring. „Sanok pustynią kulturalną” – a co z frekwencją?. „Gazeta Sanocka – Autosan”. Nr 11, s. 6, 10–20 kwietnia 1978. 
  39. ↑ Witold Scheuring. Jeszcze raz o sanockiej „pustyni kulturalnej”. „Gazeta Sanocka – Autosan”. Nr 13, s. 6, 1–10 maja 1978. 
  40. ↑ Wojewódzki Urząd Spraw Wewnętrznych w Krakowie [1945 1983-1990]. ipn.gov.pl. [dostęp 2015-09-29].
  41. ↑ Indeks do ksiąg zmarłych od roku 1914. Sanok: Parafia Przemienienia Pańskiego w Sanoku, s. S 1980 (poz. 124).
  42. ↑ a b Księga cmentarna nr 2. Matejki Nowy I od 1971 do 2001, Sanok, (poz. 175).
  43. ↑ Witold Scheuring. cmentarzsanok.zetohosting.pl. [dostęp 2021-11-24].
  44. ↑ Ryszard Terlecki: Zdzisław Herman Scheuring. ipsb.nina.gov.pl. [dostęp 2018-10-01].
  45. ↑ Helena Scheuring. cmentarzsanok.zetohosting.pl. [dostęp 2021-11-24].
  46. ↑ Księga cmentarna nr 2. Matejki Nowy I od 1971 do 2001, Sanok, (poz. 1076).
  47. ↑ Michał Stosik, Jerzy Szenfeld. Kronika. Ex funebri charta. Dr hab. n. wet. Witold Scheuring (1934-2017). „Medycyna Weterynaryjna”. Tom 74, nr 3, s. 215, 2018. 

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Witold_Scheuring_(prawnik)&oldid=71180602”