Przejdź do zawartości

Wojciech Włodarczyk (polityk)

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Wojciech Włodarczyk
Data i miejsce urodzenia

5 lipca 1949
Warszawa

Minister-szef Urzędu Rady Ministrów
Okres

od 23 grudnia 1991
do 20 czerwca 1992

Poprzednik

Krzysztof Żabiński

Następca

Jan Rokita

Odznaczenia
Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski Krzyż Wolności i Solidarności

Wojciech Józef Włodarczyk (ur. 5 lipca 1949 w Warszawie) – polski polityk, historyk sztuki i nauczyciel akademicki, poseł na Sejm I i III kadencji, w latach 1991–1992 minister-szef Urzędu Rady Ministrów.

Życiorys

[edytuj | edytuj kod]

W 1972 ukończył studia na Wydziale Historycznym Uniwersytetu Warszawskiego ze specjalizacją w zakresie historii sztuki współczesnej. Uzyskał stopnie doktora i doktora habilitowanego nauk o sztuce. Objął stanowisko profesora Akademii Sztuk Pięknych w Warszawie, a także dziekana Wydziału Zarządzania Kulturą Wizualną tej uczelni. Był organizatorem i pierwszym kierownikiem warszawskiego Muzeum Akademii Sztuk Pięknych.

W czasach PRL był współpracownikiem Polskiego Porozumienia Niepodległościowego, w stanie wojennym został internowany na kilkanaście dni.

W 1990 został sekretarzem Komitetu Obywatelskiego przy Lechu Wałęsie, a w 1991 sekretarzem Komitetu Doradczego Prezydenta RP. W 1991 został posłem I kadencji jako bezpartyjny kandydat z listy Porozumienia Obywatelskiego Centrum[1]. W rządzie Jana Olszewskiego pełnił funkcję ministra-szefa Urzędu Rady Ministrów[2], 20 czerwca 1992 został zwolniony z pełnienia obowiązków ministra[3]. W 1992 z klubu parlamentarnego Porozumienia Centrum przeszedł do tworzonego przez byłego premiera Ruchu dla Rzeczypospolitej. W 1997 po raz drugi uzyskał mandat poselski na Sejm III kadencji z lubelskiej listy Ruchu Odbudowy Polski. 6 sierpnia 1999 został powołany w skład Rady Służby Cywilnej[4].

W 2001 nie kandydował do parlamentu, wkrótce wycofał się z bieżącej polityki. Oprócz działalności dydaktycznej, zajmuje się uprawą winorośli w winnicy Pańska Góra[5][6]. Jest współtwórcą Polskiego Instytutu Winorośli i Wina oraz założycielem i honorowym prezesem Stowarzyszenia Winiarzy Małopolskiego Przełomu Wisły. W 2010 został prezesem Stowarzyszenia Historyków Sztuki[7].

W 2011 prezydent Bronisław Komorowski odznaczył go Krzyżem Kawalerskim[8], a w 2014 Krzyżem Oficerskim[9] Orderu Odrodzenia Polski. W 2018 otrzymał Krzyż Wolności i Solidarności[10].

Wybrane publikacje

[edytuj | edytuj kod]
  • Socrealizm. Sztuka polska w latach 1950–1954, Paryż 1986, Kraków 1991
  • Sztuka świata. T. 10 (współautor), Warszawa 1996
  • Sztuka polska 1918–2000, Warszawa 2000 (wydanie w jęz. niem.: Kunst in Polen in den Jahren 1918–2000, Warszawa 2000)
  • Maria Kleniewska, Wspomnienia (opr. i red.), Wilków 2002
  • Akademia Sztuk Pięknych w Warszawie w latach 1944–2004. 100 lat Akademii Sztuk Pięknych w Warszawie, Warszawa 2005
  • Miejsce malarstwa. Wydział Malarstwa Akademii Sztuk Pięknych 1948–2008, Warszawa 2008
  • Wino narodowe. O winnicy rządowej w Ogrodzie Botanicznym, Warszawa 2018

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. Strona sejmowa posła I kadencji. [dostęp 2011-06-05].
  2. M.P. z 1992 r. nr 1, poz. 1
  3. M.P. z 1992 r. nr 20, poz. 149
  4. Zaopiniuje i doradzi, „Rzeczpospolita” z 7–8 sierpnia 1999.
  5. Krzysztof Kowalski: Geografia polskiego wina. rp.pl, 5 września 2008. [dostęp 2011-06-05].
  6. Winnica Pańska Góra. vinisfera.pl, 16 lutego 2008. [dostęp 2011-06-05].
  7. Zarząd Główny. shs.pl. [dostęp 2016-06-03].
  8. Ordery dla przedstawicieli rządów okresu transformacji. prezydent.pl, 3 czerwca 2011. [dostęp 2011-06-05].
  9. Odznaczenia za zasługi dla kultury narodowej. prezydent.pl, 8 października 2014. [dostęp 2015-01-01].
  10. M.P. z 2018 r. poz. 681

Bibliografia

[edytuj | edytuj kod]