Przejdź do zawartości

Władysław Niemirski

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Władysław Niemirski
Data i miejsce urodzenia

19 czerwca 1914
Wisła

Data i miejsce śmierci

15 lipca 2001
Warszawa

Profesor nauk technicznych
Specjalność: architektura
Alma Mater

Politechnika Warszawska

Profesura

1967 (nadzwyczajny)

Odznaczenia
Medal Komisji Edukacji Narodowej
Grób Władysława Niemirskiego na cmentarzu Bródnowskim w Warszawie

Władysław Niemirski (urodzony jako Władysław Niemiec) (ur. 19 czerwca 1914 w Wiśle, zm. 15 lipca 2001 w Warszawie) – polski architekt zieleni, malarz.

Życiorys

[edytuj | edytuj kod]

Od 1925 uczył się w cieszyńskim Gimnazjum im. Antoniego Osuchowskiego, w 1929 przeniósł się do Państwowego Gimnazjum i Liceum Męskiego im. Mikołaja Kopernika, które ukończył w 1933[1]. Po uzyskaniu świadectwa dojrzałości wyjechał do Warszawa i rozpoczął studia na Wydziale Architektury Politechniki Warszawskiej, w 1937 równolegle do nauki podjął pracę w pracowni prof. Franciszka Krzywdy-Polkowskiego[2], gdzie projektował zieleń miejską dla Warszawy. W 1938 na potrzeby konkursu architektonicznego zaprojektował kolonię domów robotniczych na Górnym Śląsku i uzyskał wyróżnienie. Po wybuchu II wojny światowej przerwał naukę i pracował w ogrodnictwie, od 1942 znalazł zatrudnienie przy budowie parku wokół dworku Chopinów w Żelazowej Woli, gdzie pracował jako ogrodnik pod kierunkiem prof. Franciszka Krzywdy-Polkowskiego[1]. Od 1947 kontynuował studia, w 1948 obronił przygotowany pod kierunkiem Franciszka Krzywdy-Polkowskiego projekt Instytutu Kształtowania Terenów Zieleni na Górnym Ujazdowie i uzyskał tytuł magistra inżyniera architekta[1]. Został wówczas starszym asystentem w Zakładzie Architektury Krajobrazu na Wydziale Architektury Politechniki Warszawskiej[2], równocześnie był projektantem i konsultantem ds. zieleni w Centralnym Biurze Projektów Zakładu Osiedli Robotniczych i w Biurze Projektów Architektonicznych i Budowlanych. W styczniu 1950 został adiunktem w Katedrze Kształtowania i Zdobienia Krajobrazu na Wydziale Ogrodniczym Szkoły Głównej Gospodarstwa Wiejskiego (SGGW), powierzono mu zaprojektowanie i nadzór nad realizacją Śląskiego Parku Kultury i Wypoczynku w Chorzowie, gdzie przez osiem lat pełnił rolę generalnego projektanta[2]. W 1954 na Wydziale Ogrodniczym powstała Sekcja Kształtowania Terenów Zieleni, gdzie Władysław Niemirski kierował Katedrą Projektowania Terenów zieleni i prowadził wykłady i ćwiczenia z projektowania terenów zieleni[2]. Trzy lata później zgodnie z decyzją Centralnej Komisji Weryfikacyjnej uzyskał tytuł docenta, pomiędzy 1958 a 1961 pracował na stanowisku głównego specjalisty w warszawskim Biurze Projektów Budownictwa Komunalnego[1]. Od 1957 do 1962 był prodziekanem, a przez kolejne dwa lata dziekanem Wydziału Ogrodniczego SGGW[3], równocześnie zasiadał w Resortowej Komisji Programowej Ministerstwa Szkolnictwa Wyższego, Komisji ds. rozbudowy Uczelni, Komisji ds. Rozwoju Wydziału Ogrodniczego, a także pełnił funkcję przewodniczącego Uczelnianej Komisji Dyscyplinarnej. W 1973 powołano go na stanowisko zastępcy dyrektora Instytutu Kształtowania Terenów Zieleni i Ochrony Przyrody, które zajmował przez dwa lata, w 1977 został dyrektorem Instytutu i pełnił tę funkcję również przez dwa lata. W 1984 przeszedł w stan spoczynku i poświęcił się swojej drugiej pasji, którą było malarstwo. Stworzył kilkaset obrazów olejnych, gwaszy, akwarel i rysunków przedstawiających pejzaże i drzewa[1].

Został pochowany na cmentarzu Bródnowskim (kw. 36I-3-25).

Członkostwo

[edytuj | edytuj kod]
  • Komisja ds. Roślin Ogrodniczych przy Radzie Naukowo Technicznej Ministerstwa Rolnictwa członek Komisji ds. Programów i Podręczników w Ministerstwie Oświaty i Szkolnictwa Wyższego;
  • Komitet Nauk Ogrodniczych Polskiej Akademii Nauk;
  • Rada Naukowo-Techniczna przy Ministrze Rolnictwa;
  • Sekcja Problemów Zdrowotnych i Rekreacyjnych w Środowisku Przyrodniczym Komitetu Architektury i Urbanistyki przy Wydziale IV Nauk Technicznych Polskiej Akademii Nauk.

Odznaczenia

[edytuj | edytuj kod]
  • Medal Edukacji Narodowej /1979/;
  • Złota Odznaka Honorowa za Zasługi dla SGGW /1983/.

Projekty i realizacje

[edytuj | edytuj kod]

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]