Przejdź do zawartości

Brulion (czasopismo)

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
brulion
Częstotliwość

kwartalnik

Państwo

 Polska

Adres

ul. Słodowiec 9/118
01-708 Warszawa

Pierwszy numer

1987[1]

Ostatni numer

1999

Redaktor naczelny

Robert Tekieli

ISSN

0867-2717

OCLC

839144932

Brulion (zapis małą literą, niekiedy nieściśle, jako bruLion) – czasopismo literackie i kulturalne, wydawane w latach 1987–1999. Redaktorem naczelnym przez cały czas był Robert Tekieli.

Początkowo pismo poświęcone było zagadnieniom literackim i promowaniu nowego pokolenia pisarzy i poetów (zwanego potem często „formacją brulionu”); z czasem zaczęło się zwracać w stronę zjawisk społecznych, kulturowych i politycznych początku lat 90., zwłaszcza tzw. kultury alternatywnej (feminizm, multimedia, techno, cyberpunk itp.),

Po zmianie światopoglądu Roberta Tekielego (redaktora naczelnego), anarchistyczny ton pisma zmienił się na bardziej konserwatywny, związany z katolicyzmem. Doprowadziło to do stopniowego spadku zainteresowania u pozostałych członków redakcji i końca ukazywania się brulionu[potrzebny przypis].

Formacja brulionu

[edytuj | edytuj kod]

Czasopismo stało się miejscem publikacji nowych autorów, nieraz bardzo różnych od siebie nawzajem. To, co mieli ze sobą wspólnego, to nowa sytuacja społeczna, w której tradycja modelu podziemnego społeczeństwa, zapoczątkowana w latach 80. przez ruch Solidarności, wyczerpywała się i stopniowo zamieniała w rzeczywistość wczesnego kapitalizmu[potrzebny przypis].

Charakterystyczne dla światopoglądów i twórczości całego kręgu twórców brulionu są następujące cechy[potrzebny przypis]:

Autorzy związani z brulionem

[edytuj | edytuj kod]

Lista autorów[potrzebny przypis] (kryterium umieszczenia na liście danej postaci było posiadanie przez nią biogramu w polskiej Wikipedii):

Pisownia nazwy

[edytuj | edytuj kod]

Obecnie (2005) większość źródeł omawiających historię brulionu stosuje pisownię „bruLion” z wielką literą „L” w środku wyrazu.

Jedynym z „okołobrulionowych” przedsięwzięć, gdzie w nazwie pojawiało się wielkie „L”, był satyryczno-oniryczny program pt. „Dzyndzylyndzy”, emitowany w TVP w latach 90. XX wieku i noszący podtytuł „bruLion tiwi” (nawiązanie do słowa „lion” – ang. „lew”). Charakterystyczna pisownia wpadła w oko dziennikarzom najpierw „Gazety Wyborczej”, a następnie innych mediów oraz autorom opracowań i zaczęła być – mylnie – stosowana również do tytułu czasopisma. Omawia tę sprawę Robert Tekieli w wywiadzie udzielonym Marcinowi Wieczorkowi[2].

Pisownia ta, choć ugruntowana przez obyczaj, nie jest uzasadniona. W samym czasopiśmie oraz we wszystkich materiałach publikowanych przez „środowisko brulionu” konsekwentnie stosowany był zapis jak w niniejszym haśle.

Z drugiej strony na okładce czasopisma konsekwentnie stosowana była forma „bRULION” (na skutek tego, że forma graficzna tytułu była kolażem pojedynczych liter wyciętych z tytułów innych czasopism kulturalnych i literackich), a w zapisach redakcyjnych występuje skrótowiec od nazwy w formie „bL”[potrzebny przypis].

Zobacz też

[edytuj | edytuj kod]

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. Brulion. Katalog Biblioteki Narodowej. [dostęp 2015-07-02].
  2. Ja już wiem. Rozmowa z Robertem Tekieli. ha.art.pl. [zarchiwizowane z tego adresu (2007-09-28)]. (s. 83)

Bibliografia

[edytuj | edytuj kod]
  • Jarosław Klejnocki, Jerzy Sosnowski. Chwilowe zawieszenie broni, O twórczości tzw. pokolenia „bruLionu” (1986–1996), 1996, ISBN 83-86056-32-0
  • Marcin Wieczorek. BruLion. Instrukcja obsługi, Korporacja Ha!art, Kraków 2005. strona książki
  • Paweł Dunin-Wąsowicz. Oko smoka. Literatura tzw. pokolenia brulionu wobec rzeczywistości III RP, Lampa i Iskra Boża, Warszawa 2000.
  • Aleksandra Polewczyk. Na początku był „brulion”. O modelach kultury i poezji roczników sześćdziesiątych. Kraków: Towarzystwo Autorów i Wydawców Prac Naukowych "Universitas", 2017. ISBN 97883-242-3116-4.

Linki zewnętrzne

[edytuj | edytuj kod]