3 Korpus Pancerny (ZSRR)

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
3 Korpus Pancerny
3-й танковый корпус
Historia
Państwo

 ZSRR

Sformowanie

1942

Rozformowanie

1944

Nazwa wyróżniająca

Humański

Dowódcy
Pierwszy

gen. Dmitrij Mostowienko

Działania zbrojne
II wojna światowa

Bitwa pod Warszawą

Organizacja
Dyslokacja

ZSRR, Generalne Gubernatorstwo, III Rzesza

Rodzaj sił zbrojnych

wojska lądowe

Rodzaj wojsk

wojska pancerne

Podległość

61 Armia, 2 Armia Pancerna

Odznaczenia

3 Humański Korpus Pancerny odznaczony Orderem Czerwonego Sztandaru i Suworowa (ros. 3-й танковый Уманский Краснознамённый ордена Суворова корпус) – jednostka pancerna Armii Czerwonej z okresu II wojny światowej.

Historia[edytuj | edytuj kod]

3 Korpus Pancerny (w skrócie „3-й тк”) powstał w 1942 a jego pierwszym dowódcą został gen. Dmitrij Mostowienko[1]. Jednostka walczyła na froncie wschodnim wchodząc w skład 61 Armii a następnie 2 Armii Pancernej. Dowodzona przez gen. mjr Nikołaja Wiedieniejewa[2] uczestniczyła w letniej ofensywie Armii Czerwonej. Nacierając na Warszawę 30 lipca opanowała Wołomin, a następnie Radzymin. W walkach z niemieckimi jednostkami pancernymi 1 Dywizją Pancerno-Spadochronową Hermann Göring, 3 Dywizją Pancerną SS „Totenkopf” i 5 Dywizją Pancerną SS „Wiking” poniosła olbrzymie straty i została zmuszona do odwrotu. Po walkach w rejonie Radzymina, 6 sierpnia 1944 wykrwawiony 3 Korpus Pancerny (podobnie jak pozostałe jednostki armii radzieckiej uczestniczące w bitwie), został zluzowany przez oddziały 70 i 47 armii[3][4].

 Osobny artykuł: Bitwa pod Warszawą 1944.

Na mocy rozkazu z 20 listopada 1944 3 Korpus Pancerny został przekształcony w 9 Gwardyjski Korpus Pancerny.

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. Janusz Królikowski, Generałowie i admirałowie Wojska Polskiego 1943-1990 t. III: M-S, Toruń 2010, s. 27-29.
  2. Bolesław Dolata, Wyzwolenie Polski 1944-1945. Warszawa 1971, s. 588.
  3. Bolesław Dolata, Tadeusz Jurga, Walki zbrojne na ziemiach polskich 1939–1945. Wybrane miejsca bitew, walk i akcji bojowych. Warszawa 1971, s.439,440.
  4. Samuel Mitcham jr, Wojska pancerne. Ordre de Bataille. Warszawa 2010, s.262.

Linki zewnętrzne[edytuj | edytuj kod]