Alojzy Kaczmarczyk

Dodaj linki
Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
To jest stara wersja tej strony, edytowana przez Gruzin (dyskusja | edycje) o 19:50, 11 mar 2018. Może się ona znacząco różnić od aktualnej wersji.
Alojzy Kaczmarczyk
ilustracja
podpułkownik piechoty podpułkownik piechoty
Data i miejsce urodzenia

31 maja 1896
Paczółtowice

Data i miejsce śmierci

13 listopada 1947
Kraków

Przebieg służby
Lata służby

1914-1947

Siły zbrojne

cesarska i królewska Armia
Wojsko Polskie

Jednostki

5 Pułk Piechoty Legionów

Główne wojny i bitwy

I wojna światowa,
wojna polsko-bolszewicka,
II wojna światowa,
powstanie antykomunistyczne w Polsce 1944–1953

Odznaczenia
Krzyż Srebrny Orderu Virtuti Militari Krzyż Walecznych (1920–1941) Srebrny Krzyż Zasługi Krzyż Niepodległości ,
Odznaka „Za wierną służbę”

Alojzy Kaczmarczyk (ur. 31 maja 1896 w Paczółtowicach, zm. 13 listopada 1947 w Krakowie) – podpułkownik piechoty Wojska Polskiego.

Życiorys

Od 1913 roku był członkiem Związku Strzeleckiego. Był żołnierzem IV batalionu I Brygady, a następnie 5 pułku piechoty Legionów Polskich. W czasie kryzysu przysięgowego opuścił koszary. W 1919 roku mianowany podporucznikiem i przydzielony do batalionu zapasowego 5 pułku piechoty Legionów. W jego składzie odbył kampanię lat 1919–1920, za którą został kilkukrotnie odznaczony. W lutym 1923 roku został awansowany do stopnia kapitana ze starszeństwem z dniem 1 czerwca 1919 roku w korpusie oficerów piechoty i na własną prośbę zwolniony do rezerwy. Posiadał przydział mobilizacyjny do 85 pułku piechoty w Nowej Wilejce.

Pracę zawodową podjął w Banku Polskim w Wilnie. W 1928 roku został naczelnikiem jednego z wydziałów urzędu wojewódzkiego w Wilnie, potem był starostą białostockim, wołkowyskim i suwalskim, a następnie wicewojewodą stanisławowskim do lutego 1937 i od tego czasu nowogródzkim[1][2]. W 1937 roku został starostą puławskim. W 1939 roku został przez okupantów niemieckich aresztowany i osadzony na zamku lubelskim. Zwolniony w styczniu 1940 roku, wyjechał do Krakowa, gdzie podjął pracę jako księgowy sklepu.

W 1940 roku rozpoczął działalność konspiracyjną, otrzymując stopień majora. W latach 1940-1943 był szefem administracji zastępczej dla okręgu ZWZ–AK Kraków, co odpowiadało funkcji wojewody. W 1943 roku został awansowany do stopnia podpułkownika i objął stanowisko szefa wydziału wojskowego Okręgu Kraków Armii Krajowej. W lecie 1944 roku przebywał w Warszawie, po upadku powstania jako cywil został wywieziony do Gross–Rosen, a następnie Mauthausen–Gusen, gdzie był więziony do końca wojny. W 1945 roku został członkiem WiN. We wrześniu 1946 roku został aresztowany. Wyrokiem Wojskowego Sądu Rejonowego w Krakowie z dnia 10 września 1947 (sygn. akt Sr 978/47) w składzie sędziowskim pod przewodnictwem Romualda Klimowieckiego[3] został skazany na łączną karę śmierci, utratę praw publicznych, obywatelskich i honorowych na zawsze oraz na przepadek mienia. Prezydent Bolesław Bierut nie skorzystał z prawa łaski. Wyrok wykonano 13 listopada 1947 roku w więzieniu przy ul. Montelupich przez rozstrzelanie (tego samego dnia zostali straceni inni skazani: Józef Ostafin i Walerian Tumanowicz)[4]. Ciała nie wydano rodzinie i pochowano w nieznanym miejscu. Wyrok skazujący został unieważniony postanowieniem Sądu Warszawskiego Okręgu Wojskowego w Warszawie z dnia 17 stycznia 1992 roku.

Odznaczenia i ordery

Jego postać upamiętniono tablicą w holu budynku starostwa powiatowego w Puławach (odsłoniętą w 2007 roku).

Był żonaty z Olimpią Siemaszko, miał z nią jedną córkę Zofię (po mężu Andrzejewską).

Przypisy

  1. ↑ Nowy wicewojewoda stanisławowski. „Gazeta Lwowska”, s. 3, Nr 31 z 10 lutego 1937. 
  2. ↑ Pożegnanie wicewojewody Kaczmarczyka. „Gazeta Lwowska”, s. 3, Nr 44 z 25 lutego 1937. 
  3. ↑ Krok do ekshumacji szczątków bohaterów. dziennikpolski24.pl, 5 maja 2014. [dostęp 18 listopada 2014].
  4. ↑ Mogiła pod śmietnikiem. tygodnik.onet.pl, 28 lutego 2013. [dostęp 18 listopada 2014].

Bibliografia

Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Alojzy_Kaczmarczyk&oldid=52793897”