Józef Ostafin

Dodaj linki
Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Józef Ostafin
Ilustracja
Józef Ostafin w 1935 roku
Data i miejsce urodzenia

7 marca 1894
Sułkowice, Austro-Węgry

Data i miejsce śmierci

13 listopada 1947
Kraków, Polska

Poseł na Sejm V kadencji (II RP)
Okres

od 1938
do 1939

Odznaczenia
Krzyż Srebrny Orderu Virtuti Militari Krzyż Niepodległości Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski Krzyż Walecznych (1920–1941) Srebrny Krzyż Zasługi Krzyż na Śląskiej Wstędze Waleczności i Zasługi I stopnia
Odznaka pamiątkowa „Orlęta” Gwiazda Przemyśla
Multimedia w Wikimedia Commons
Legitymacja Virtuti Militari kpt. Józefa Ostafina

Józef Ostafin, ps. „Chudy”, „Ludwik”, „Miłosz” (ur. 7 marca 1894 w Sułkowicach, zm. 13 listopada 1947 w Krakowie) – polski inżynier rolnictwa, nauczyciel, polityk, legionista, członek POW, powstaniec śląski, poseł na Sejm II RP IV i V kadencji, kapitan artylerii rezerwy Wojska Polskiego, członek AK i WiN.

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

Urodził się 7 marca 1894 w Sułkowicach jako jeden z siedmiorga dzieci Jakuba i Rozalii z Klimasów. Podczas nauki w krakowskim gimnazjum był członkiem „Zarzewia” i skautingu.

Po wybuchu I wojny światowej wstąpił ochotniczo do II Brygady Legionów, w szeregach której walczył w kampanii karpackiej, na Bukowinie i Wołyniu[1]. Później, po kryzysie przysięgowym i rozwiązaniu Legionów, 19 września 1917 wcielono go do wojska austriackiego. Ostafin upozorował własną śmierć, po czym pod fałszywym nazwiskiem wstąpił do Polskiej Organizacji Wojskowej[1]. W 1919 wstąpił do Wojska Polskiego i brał udział w wojnie polsko-bolszewickiej[1]. Brał udział w akcji plebiscytowej na Śląsku, a podczas III powstania śląskiego był szefem operacyjnym grupy „Wschód”[1]

W 1922 ukończył Akademię Rolniczą w Dublanach uzyskując dyplom inżyniera rolnika[1]. Od tego czasu oddał się pracy na gospodarstwie i udzielał się w organizacjach rolniczych[1]. Pracował w Związku Kółek Rolniczych. W 1932 rozpoczął pracę nauczyciela w szkolnictwie[1]. Przed 1935 zamieszkiwał w Suchodole i pracował w tamtejszej Państwowej Szkole Rolniczej[1]. W wyborach parlamentarnych w 1935 roku został wybrany na posła Sejmu RP IV kadencji (1935–1938) z okręgu wyborczego 77 w Sanoku[2], a w 1938 na posła Sejmu RP V kadencji (1938–1939) z okręgu wyborczego 62 w Złoczowie. Dekretem Ministra Rolnictwa i Reform Rolnych z 14 stycznia 1937 został mianowany radcą Lwowskiej Izby Rolniczej[3].

Został awansowany na stopień kapitana ze starszeństwem z dniem 2 stycznia 1932; w 1934 był zweryfikowany w Korpusie Oficerów Artylerii z lokatą 2. Pod koniec lat 30. pełnił funkcję prezesa oddziału Związku Legionistów Polskich w Krośnie[4].

Po agresji ZSRR na Polskę został aresztowany przez NKWD w okupowanym Lwowie. Po zwolnieniu przeniósł się do Krakowa, gdzie rozpoczął działalność konspiracyjną. W 1941 wstąpił do Związku Walki Zbrojnej, później był w Armii Krajowej. W 1944 trafił do organizacji NIE, w której wkrótce został zastępcą komendanta Obszaru Krakowskiego.

Po zakończeniu wojny był członkiem organizacji Wolność i Niezawisłość. Został aresztowany przez komunistyczne służby bezpieczeństwa. Był sądzony w trwającym od 11 sierpnia 1947 procesie pokazowym siedemnastu członków II zarządu WiN i działaczy Polskiego Stronnictwa Ludowego razem m.in. z płk Franciszkiem Niepokólczyckim, Stanisławem Mierzwą, ppłk Alojzym Kaczmarczykiem i majorem Walerianem Tumanowiczem[5]. Wyrokiem Wojskowego Sądu Rejonowego w Krakowie z dnia 10 września 1947 w składzie sędziowskim pod przewodnictwem Romualda Klimowieckiego[6] został skazany na łączną karę śmierci, utratę praw publicznych, obywatelskich i honorowych na zawsze oraz na przepadek mienia. Bolesław Bierut nie skorzystał z prawa łaski. Wyrok wykonano wieczorem 13 listopada 1947 roku na podwórzu więzienia przy ul. Montelupich strzałem w tył głowy. W tym samym czasie zostali straceni inni skazani: Alojzy Kaczmarczyk i Walerian Tumanowicz, katem był strażnik więzienny Henryk Michalik, którego w protokołach wykonania kary śmierci ujęto jako "dowódcę plutonu egzekucyjnego"[7].

Ordery i odznaczenia[edytuj | edytuj kod]

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. ↑ a b c d e f g h Kandydaci na posłów do Sejmu w okręgu wyborczym nr. 77 (powiaty: sanocki, leski, krośnieński). Inż. Józef Ostafin. „Nowiny”. Nr 36, s. 2, 8 września 1935. 
  2. ↑ Wyniki wyborów do Sejmu. „Kurier Bydgoski”, s. 6, Nr 211 z 12 września 1935. 
  3. ↑ 12. Ogłoszenie. „Lwowski Dziennik Wojewódzki”. Nr 2, s. 22, 30 stycznia 1937. 
  4. ↑ Związek Legionistów Polskich 1936–1938. Sprawozdanie Komendy Naczelnej Związku Legionistów Polskich. Warszawa: 1938, s. 76.
  5. ↑ 71. rocznica wyroków w procesie krakowskim – 10 września
  6. ↑ Krok do ekshumacji szczątków bohaterów. dziennikpolski24.pl, 5 maja 2014. [dostęp 2014-11-18].
  7. ↑ Mogiła pod śmietnikiem. tygodnik.onet.pl, 28 lutego 2013. [dostęp 2020-05-13].
  8. ↑ Dekret Wodza Naczelnego L. 2980 z 17 maja 1921 r. Dziennik Personalny z 1921 r. Nr 21, poz. 820
  9. ↑ M.P. z 1931 r. nr 260, poz. 352 „za pracę w dziele odzyskania niepodległości”.
  10. ↑ a b c Parlamentarzyści RP. Ostafin Józef 1894–1947. Biblioteka Sejmowa. [dostęp 2014-10-01].
  11. ↑ M.P. z 1937 r. nr 260, poz. 410 „za zasługi na polu pracy społecznej”.

Bibliografia, linki[edytuj | edytuj kod]

Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Józef_Ostafin&oldid=71295245”