Antonio Maria Panebianco

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Antonio Maria Panebianco OFMConv.
Kardynał prezbiter
Ilustracja
Kraj działania

Włochy

Data i miejsce urodzenia

13 sierpnia 1808
Terranova

Data i miejsce śmierci

21 listopada 1885
Rzym

Miejsce pochówku

Campo Verano

Wielki penitencjariusz
Okres sprawowania

1867–1877

Wyznanie

katolicyzm

Kościół

rzymskokatolicki

Inkardynacja

franciszkanie konwentualni

Kreacja kardynalska

27 września 1861
Pius IX

Kościół tytularny

S. Girolamo dei Croati
Ss. XII Apostoli

Antonio Maria Panebianco OFMConv. (ur. 13 sierpnia 1808 − zm. 21 listopada 1885) − włoski kardynał.

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

Pochodził z Terranova, z bogatej szlacheckiej rodziny. Na chrzcie nadano mu imię Niccolò. W 1823 wstąpił do zakonu franciszkanów konwentualnych i przyjął imię Antonio Maria. W 1836 uzyskał doktorat z teologii na uczelni Collegio S. Bonaventura w Rzymie. Następnie był profesorem teologii w seminarium duchownym w Katanii. W 1853 został prowincjałem swojego zakonu na Sycylii. Papież Pius IX zaangażował go w prace Kurii Rzymskiej, mianując go konsultorem kilku kongregacji. W 1858 razem z arcybiskupem Antonio Saverio De Luca, nuncjuszem w Austrii, przebywał z misją dyplomatyczną w austriackiej prowincji Siedmiogród, w celu rozwiązania kontrowersji między rządem w Wiedniu a Stolicą Apostolską dotyczących mieszanych małżeństw w tej prowincji. Wynegocjowane przez nich porozumienie satysfakcjonowało obie strony.

Na konsystorzu 27 września 1861 otrzymał nominację na kardynała-prezbitera. Odmówił przyjęcia oferowanego mu awansu do diecezji suburbikarnej oraz na stanowisko kamerlinga Świętego Kościoła Rzymskiego. Prefekt św. Kongregacji ds. Odpustów i Świętych Relikwii od 1863 do 1867, następnie wielki penitencjariusz (1867-1877). Uczestniczył w Soborze Watykańskim I i konklawe 1878. 30 marca 1882 został mianowany sekretarzem Kongregacji św. Oficjum Inkwizycji, jednak niespełna rok później (25 stycznia 1883) zrezygnował z tej funkcji ze względu na stan zdrowia. Zmarł w Rzymie po długiej chorobie.

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]