Blood, Sweat & Tears (album Blood, Sweat & Tears)
| Wykonawca albumu studyjnego | ||||
| Blood, Sweat & Tears | ||||
| Wydany |
11 listopada 1968 | |||
|---|---|---|---|---|
| Nagrywany |
7–22 października 1968 | |||
| Gatunek | ||||
| Długość |
45:49 | |||
| Wydawnictwo |
Columbia, CBS, Legacy Recordings (reedycja) | |||
| Producent | ||||
| Oceny | ||||
|
| ||||
| Album po albumie | ||||
| ||||
| Single z albumu Blood, Sweat & Tears | ||||
Blood, Sweat & Tears – drugi album studyjny zespołu Blood, Sweat & Tears, wydany 11 listopada 1968 roku w Stanach Zjednoczonych nakładem Columbia Records jako LP[4].
1 lutego 1969 roku album doszedł do 1. miejsca na liście Billboard 200. 10 kwietnia tego samego roku zdobył w Stanach Zjednoczonych certyfikat złotej płyty, zaś 5 kwietnia 2001 roku – poczwórnej platynowej płyty za 4 miliony sprzedanych egzemplarzy.
W 1970 roku zdobył Nagrodę Grammy w kategorii Album roku.
Album[edytuj | edytuj kod]
Historia i muzyka[edytuj | edytuj kod]
Po nagraniu debiutanckiego albumu doszło do przetasowań w składzie zespołu; odszedł jego współzałożyciel Al Kooper oraz trębacze i flugelhorniści: Randy Brecker i Jerry Weiss. Jednocześnie Clive Davis, prezes Columbia Records stwierdził, iż pomysły muzyczne zespołu nadal mu się podobają i ma on poparcie wytwórni. Mając to na uwadze muzycy rozpoczęli poszukiwania nowych członków. Pierwszym zadaniem było znalezienie głównego wokalisty. Wybór padł na Kanadyjczyka, Davida Claytona-Thomasa, prowadzącego dotychczas własny zespół. Wokalista pomyślnie przeszedł przesłuchania zostając nowym członkiem Blood, Sweat & Tears. Kolejnymi jego członkami zostali: Lew Soloff, Chuck Winfield i Jerry Hyman. Różnorodne doświadczenia muzyczne członków zespołu znalazły wyraz w eklektycznym repertuarze, od Motown do Erika Satie, od Billie Holiday do Laury Nyro[5]. Album wykazywał pewne podobieństwo do swego poprzednika będąc muzyczną mieszanką elementów klasycznych, jazzowych i rockowych, nadal występowało współdziałanie między sekcją dętą a instrumentami klawiszowymi, nawet jeśli na tych instrumentach grały różne osoby. Nawet Kooper był wciąż obecny, tym razem jako aranżer dwóch utworów, zwłaszcza „You've Made Me So Very Happy”[6].
Lista utworów[edytuj | edytuj kod]
Lista i informacje według Discogs[4]:
Side 1
1. Variations On A Theme By Erik Satie (1st And 2nd Movements)
Erik Satie2:33 2. Smiling Phases
C. Wood – J. Capaldi – S. Winwood5:08 3. Sometimes In Winter
S. Katz3:08 4. More And More
P. Vee – D. Juan3:03 5. And When I Die
L. Nyro4:04 6. God Bless The Child
B. Holiday – A. Herzog Jr.5:57 23:53
Side 2
1. Spinning Wheel
D. C. Thomas4:06 2. You've Made Me So Very Happy
B. Gordy, Jr. – B. Holloway – P. Holloway – F. Wilson4:18 3. Blues – Part II
Blood, Sweat and Tears11:55 4. Variation On A Theme By Erik Satie (1st Movement) 1:37 21:56
W 2000 roku nakładem Sony Music/Legacy Recordings ukazało się na CD zremasterowane wydanie oryginalnej płyty, poszerzone o dwa utwory bonusowe[5]:
- More And Nore (live)
- Smiling Faces (live)
Muzycy[edytuj | edytuj kod]
- Fred Lipsius – saksofon altowy, fortepian
- Chuck Winfield – trąbka, skrzydłówka
- Lew Soloff – trąbka, skrzydłówka
- Jerry Hyman – puzon, flet prosty
- David Clayton-Thomas – główny wokal
- Dick Halligan – organy, fortepian, flet, puzon, śpiew
- Steve Katz – gitara, harmonijka ustna, śpiew
- Bobby Colomby – perkusja, instrumenty perkusyjne, śpiew
- Jim Fielder – gitara basowa
Produkcja[edytuj | edytuj kod]
- James William Guercio – produkcja
- Dick Halligan, Fred Lipsius, Al Kooper – aranżacja
- Timothy Quay, Bob Cato – okładka
- Harrie George – zdjęcia w środku
- John Berg – projekt
Odbiór[edytuj | edytuj kod]
Opinie krytyków[edytuj | edytuj kod]
| Oceny łączne | |
|---|---|
| Publikacja | Ocena |
| Album of the Year | 90/100[7] |
| Recenzje | |
| Publikacja | Ocena |
| AllMusic |  [6]
|
| Prog Archives | 3.79/5.0[8] |
| RYM | 3.46/5[9] |
| The New Rolling Stone Album Guide |  [10]
|
| Sputnikmusic | 3.8/5[11] |
Według Williama Ruhlmanna z magazynu AllMusic różnica między Blood, Sweat & Tears a poprzednim długogrającym albumem grupy, Child Is Father to the Man, to „różnica między monumentalnym bestsellerem a płytą, która była "tylko" ogromnym sukcesem u krytyki”. Takie utwory jak: „You've Made Me So Very Happy”, „Spinning Wheel”, „And When I Die” czy „God Bless the Child” stanowiły repertuar, na którym – zdaniem autora – Blood, Sweat & Tears mógł zbudować swoją karierę, choć nigdy potem udało mu się powtórzyć sukcesu tego albumu[6].
Negatywnie natomiast ocenił album Jon Landau z magazynu Rolling Stone; jego zdaniem „większość wysiłków muzyków zmierzających do połączenia różnych stylów była bardziej niż fatalna. Być może pomyśleli oni, że lepiej będzie zachować integralność każdego stylu i połączyć je bez mieszania. Niestety, jedynym rezultatem takiego podejścia może być pastisz stylów, które są dopasowane do siebie w sztuczny sposób. Elementy ich aranżacji często mają ze sobą niewielki związek muzyczny. Słuchacz ulega złudzeniu, że słyszy coś nowego, podczas gdy w rzeczywistości słyszy mierny rock“. W opinii autora pierwszy album zespołu był, dzięki piosenkom Ala Koopera „znacznie lepszy niż nowy materiał“[12].
Listy tygodniowe[edytuj | edytuj kod]
| Kraj | Lista | Pozycja |
|---|---|---|
| Wielka Brytania | UK Albums Chart | 15[13] |
| Stany Zjednoczone | Billboard 200 | 1[14] |
Certyfikaty[edytuj | edytuj kod]
10 kwietnia 1969 roku album zdobył w Stanach Zjednoczonych certyfikat złotej płyty, zaś 5 kwietnia 2001 roku – poczwórnej platynowej płyty za 4 miliony sprzedanych egzemplarzy[15].
Certyfikat złotej płyty (za 0,5 miliona sprzedanych egzemplarzy) zdobyły również trzy pochodzące z albumu single: „You've Made Me So Very Happy” (12 czerwca 1969), „Spinning Wheel” (23 lipca 1969) i „And When I Die” (14 stycznia 1970)[15]
Nagrody[edytuj | edytuj kod]
- W 1970 roku album zdobył nagrodę Grammy w kategorii: Album roku. Jednocześnie utwór „Variations On A Theme By Erik Satie” zdobył nagrodę w kategorii: Best Contemporary Instrumental Performance[16].
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ You've Made Me So Very Happy / Blues Part II. Rate Your Music. [dostęp 2023-06-05]. (ang.).
- ↑ Spinning Wheel / More and More. Rate Your Music. [dostęp 2023-06-05]. (ang.).
- ↑ And When I Die / Sometimes in Winter. Rate Your Music. [dostęp 2023-06-05]. (ang.).
- ↑ a b Blood, Sweat And Tears – Blood, Sweat And Tears. Discogs. [dostęp 2023-06-04]. (ang.).
- ↑ a b Hank Borowitz: "From the very beginning", książeczka dołączona do wydania albumu z 2000 roku, nr kat. 499 822 2. Sony Music Entertainment, 2000, s. 1–8.
- ↑ a b c William Ruhlmann: Blood, Sweat & Tears – Blood, Sweat & Tears. AllMusic. [dostęp 2023-06-04]. (ang.).
- ↑ Album of the Year: Blood, Sweat & Tears – Blood, Sweat & Tears. Album of the Year. [dostęp 2023-07-16]. (ang.).
- ↑ BLOOD, SWEAT & TEARS: Blood Sweat & Tears. Prog Archives. [dostęp 2023-06-04]. (ang.).
- ↑ Blood, Sweat & Tears by Blood, Sweat & Tears. Rate Your Music. [dostęp 2023-06-04]. (ang.).
- ↑ (red.) Nathan Brackett, (red.) Christian Hoard: The New Rolling Stone Album Guide. Wyd. 4. New York: Simon & Schuster, 2004, s. 87. ISBN 0-7432-0169-8. LCCN 2004058905. (ang.).
- ↑ Blood, Sweat and Tears – Blood, Sweat & Tears. Sputnikmusic. [dostęp 2023-06-04]. (ang.).
- ↑ Jon Landau: Blood, Sweat & Tears. Rolling Stone. [dostęp 2023-06-04]. (ang.).
- ↑ Official Charts Company: Official Albums Chart Top 15: 06 April 1969 - 12 April 1969. www.officialcharts.com. [dostęp 2023-06-04]. (ang.).
- ↑ Billboard: Blood, Sweat & Tears|Billboard 200. billboard.com. [dostęp 2023-06-02]. (ang.).
- ↑ a b RIAA: Gold & Platinum – RIAA (BLOOD, SWEAT & TEARS). www.riaa.com. [dostęp 2023-06-04]. (ang.).
- ↑ The Recording Academy: Blood, Sweat And Tears. grammy.com. [dostęp 2023-06-04]. (ang.).
