Carlo Agostino Fabroni
| Kardynał prezbiter | |
,_ritratto_de_cardinale_carlo_agostino_fabroni.jpg)
| |
| Data i miejsce urodzenia |
28 sierpnia 1651 |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci |
19 września 1727 |
| Prefekt Kongregacji Indeksu | |
| Okres sprawowania |
1716–1727 |
| Wyznanie | |
| Kościół | |
| Kreacja kardynalska |
17 maja 1706 |
| Kościół tytularny | |
Carlo Agostino Fabroni (ur. 28 sierpnia 1651 w Pistoi, zm. 19 września 1727 w Rzymie) – włoski kardynał.
Życiorys[edytuj | edytuj kod]
Urodził się 28 sierpnia 1651 roku w Pistoi, jako syn Nicoli Fabroniego i Lucilli Sozzifanti[1]. Studiował teologię i historię kościelną w jezuickim Seminario Romano, a następnie na Uniwersytecie Pizańskim, gdzie uzyskał doktoraty z teologii i prawa kanonicznego[1]. Po studiach udał się do Rzymu (pomimo prób nakłonienia go do pozostania w Toskanii przez Kosmę III) i spotkał tam swoich kuzynów: Felice’a i Giacomo Rospigliosich[1]. Wstąpił na służbę do Kurii Rzymskiej i pełnił funkcje referendarza Najwyższego Trybunału Sygnatury Apostolskiej i datariusza Penitencjarii Apostolskiej[1]. Jako sekretarz Kongregacji Rozkrzewiania Wiary rozsądzał spory pomiędzy Petrusem Codde a Theodorusem de Kockem oraz między François Fénelonem a Jacques-Bénigne Bossuetem[1]. 17 maja 1706 roku został kreowany kardynałem prezbiterem i otrzymał kościół tytularny S. Augustini[2]. Zaangażował się w spór akomodacyjny, pomiędzy jezuitami a dominikanami i franciszkanami, dotyczący rytów chińskich[1]. Fabroni stanął po stronie misjonarzy Towarzystwa Jezusowego i sprzeciwił się dekretowi Ex illa die, zakazującemu dostosowywania chrześcijaństwa do chińskiej kultury i zwyczajów[1]. Od 1715 roku pełnił funkcję kamerlinga Kolegium Kardynalskiego, a rok później został prefektem Kongregacji Indeksu[1]. Był zwolennikiem jezuitów i gorąco popierał ideę molinizmu, przez co zdecydowanie sprzeciwiał się jansenistom[1]. Popadł w konflikt z Benedyktem XIII, kiedy zaoponował wobec promocji kardynalskiej Niccola Coscii[1]. Zmarł 19 września 1727 roku w Rzymie z powodu ostrego zawęźlenia jelit[1].