Giovanni Archinto
| Kardynał biskup | |
| |
| Data i miejsce urodzenia |
10 sierpnia 1736 |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci |
9 lutego 1799 |
| Prefekt Kongregacji ds. Obrzędów | |
| Okres sprawowania |
1781–1799 |
| Wyznanie | |
| Kościół | |
| Diakonat |
2 marca 1760 |
| Prezbiterat |
3 marca 1760 |
| Sakra biskupia |
8 grudnia 1766 |
| Kreacja kardynalska |
15 kwietnia 1776 |
| Kościół tytularny |
SS. XII Apostoli |
| Data konsekracji |
8 grudnia 1766 | ||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|
| Konsekrator | |||||||
| Współkonsekratorzy | |||||||
| |||||||
| |||||||
Giovanni Archinto (ur. 10 sierpnia 1736 w Mediolanie, zm. 9 lutego 1799 tamże) – włoski kardynał.
Życiorys[edytuj | edytuj kod]
Urodził się 10 sierpnia 1736 roku w Mediolanie, jako syn Filippa Archinta i Giulii Borromeo-Arese[1]. Studiował na Uniwersytecie Pawijskim i La Sapienzy, gdzie uzyskał doktorat utroque iure[1]. Był szambelanem Klemensa XIII i referendarzem Najwyższego Trybunału Sygnatury Apostolskiej[1]. 2 marca 1760 roku przyjął święcenia diakonatu, a dzień później – prezbiteratu[2]. Następnie został protonotariuszem apostolskim i relatorem Świętej Konsulty[1]. 1 grudnia 1766 roku został wybrany tytularnym arcybiskupem Filippi, a tydzień później przyjął sakrę[2]. W latach 1766–1769 pełnił funkcję nuncjusza apostolskiego w Toskanii, a ponadto był asystentem Tronu Papieskiego i prefektem Pałacu Apostolskiego[1]. 15 kwietnia 1776 roku został kreowany kardynałem in pectore[2]. Jego nominacja na kardynała prezbitera została ogłoszona 20 maja tego samego roku i nadano mu kościół tytularny SS. XII Apostoli[2]. W 1781 roku został prefektem Kongregacji ds. Obrzędów[2]. 1 czerwca 1795 roku został podniesiony do rangi kardynała biskupa i otrzymał diecezję suburbikarną Sabina-Poggio Mirteto[2]. W czasie francuskiej okupacji Rzymu, został wygnany do Mediolanu, gdzie zmarł 9 lutego 1799 roku[1].