Człowiek z Solo

Człowiek z Solo
	Homo erectus soloensis
	Oppenoorth, 1932
	Okres istnienia: 0,55–0,143 mln lat temu PreꞒ Ꞓ O S D C P T J K Pg N Q ↓
	Systematyka
Domena	eukarionty
Królestwo	zwierzęta
Typ	strunowce
Podtyp	kręgowce
Gromada	ssaki
Podgromada	łożyskowce
Rząd	naczelne
Podrząd	małpy właściwe
Nadrodzina	małpy wąskonose
Rodzina	człowiekowate
Rodzaj	człowiek
Gatunek	Homo erectus
Podgatunek	Homo erectus soloensis
Synonimy
	Jawantrop, Javanthropus; Homo (javanthropus) soloensis Oppenoorth, 1932;
	Jawantrop, Javanthropus; Homo (javanthropus) soloensis Oppenoorth, 1932;
	Systematyka w Wikispecies
	Multimedia w Wikimedia Commons

Człowiek z Solo (Homo erectus soloensis) – podgatunek wymarłego hominina, Homo erectus. Dawniej klasyfikowany jako Homo sapiens soloensis. Jedyne znane szczątki tego nietypowego hominida zostały odkryte w latach 1931–1933 przez zespół, którym kierowali Willem Frederik Florus Oppenoorth, Carel ter Haar i Gustav Heinrich Ralph von Koenigswald, podczas wykopalisk prowadzonych wzdłuż brzegu rzeki Solo na wyspie Jawie w Indonezji^[2]^[3]. Jako lokalizację szczątków często podaje się Ngandong (obecny dystrykt Kradenan) – od nazwy wioski, nieopodal której okazy zostały znalezione.

Choć morfologia większości badań wskazywała na Homo erectus, kultura gatunku szczątków była niezwykle rozwinięta^[4]. Przysparza to wielu problemów teoriom dotyczącym opisów zachowań Homo erectus w zakresie jego języka i innowacji, które wprowadzał^[5]. Objętość jego czaszki szacuje się na 1013 – 1251 cm³, co jest jednym z największych rozmiarów mózgu wśród przedstawicieli rodzaju homo^[6].

Z uwagi na narzędzia, które znaleziono przy szczątkach, oraz na poszczególne cechy anatomiczne, człowieka z Solo zaklasyfikowano jako podgatunek (nazwany Jawantrop, Javanthropus) gatunku Homo sapiens i był uważany za przodka dzisiejszych Aborygenów australijskich. Bardziej skrupulatne badania wykazały jednak, iż założenie dotyczące bycia przodkiem Aborygenów nie jest prawdziwe^[5]. Analizy osiemnastu czaszek z Sangiran, Trinil, Sambungmacan i Ngandong wykazały chronologiczny rozwój od okresu Bapang-AG do Ngandong^[7]. W 2011 oszacowano wiek człowieka z Solo na 550 tysięcy lat oraz na 143 tysiące lat^[8].

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

↑ ^a ^b William F. F. Oppenoorth. Solo Man – A New Fossil Skull. „Scientific American”. 147 (3), s. 154–155, 1932-09-01. Bibcode: 1932SciAm.147..154O. JSTOR: 24966028. (ang.).
↑ Frank Huffman, John de Vos, Aart W.J. Berkhout & F. Aziz. Provenience reassessment of the 1931-1933 Ngandong Homo erectus (Java), confirmation of the bone-bed origin reported by the discoverers. „PaleoAnthropology”, s. 1−60, 2010. (ang.).
↑ Schwartz J.H., Tattersall I.: The Human Fossil Record, Craniodental Morphology of Genus Homo (Africa and Asia), s. 450.
↑ Emuseum. [dostęp 2015-08-01]. [zarchiwizowane z tego adresu (2007-02-08)].
↑ ^a ^b Brown P.: Recent human evolution in East Asia and Australasia, s. 235–242.
↑ PART TWO: Methods and Materials of Endocast Analysis
↑ Kaifu Y., Aziz F., Indriati E., Jacob T., Kurniawan I., Baba H.. Cranial morphology of Javanese Homo Erectus: new evidence for continuous evolution, specialization and terminal extinction. „Journal of Human Evolution”. 55 (4), s. 551–580, 2008. DOI: 10.1016/j.jhevol.2008.05.002. (ang.).
↑ Finding showing human ancestor older than previously thought offers new insights into evolution

[oryg-1] William F. F. Oppenoorth. Solo Man – A New Fossil Skull. „Scientific American”. 147 (3), s. 154–155, 1932-09-01. Bibcode: 1932SciAm.147..154O. JSTOR: 24966028. (ang.).

[huffman-2] Frank Huffman, John de Vos, Aart W.J. Berkhout & F. Aziz. Provenience reassessment of the 1931-1933 Ngandong Homo erectus (Java), confirmation of the bone-bed origin reported by the discoverers. „PaleoAnthropology”, s. 1−60, 2010. (ang.).

[3] Schwartz J.H., Tattersall I.: The Human Fossil Record, Craniodental Morphology of Genus Homo (Africa and Asia), s. 450.

[4] Emuseum. [dostęp 2015-08-01]. [zarchiwizowane z tego adresu (2007-02-08)].

[ReferenceA-5] Brown P.: Recent human evolution in East Asia and Australasia, s. 235–242.

[6] PART TWO: Methods and Materials of Endocast Analysis

[7] Kaifu Y., Aziz F., Indriati E., Jacob T., Kurniawan I., Baba H.. Cranial morphology of Javanese Homo Erectus: new evidence for continuous evolution, specialization and terminal extinction. „Journal of Human Evolution”. 55 (4), s. 551–580, 2008. DOI: 10.1016/j.jhevol.2008.05.002. (ang.).

[8] Finding showing human ancestor older than previously thought offers new insights into evolution

[1]

[2]

[3]

[4]

[5]

[6]

[7]

[8]