Gwido Kawiński

Dodaj linki
Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Gwido Kawiński
Czesław, Rudolf, Wujek
Ilustracja
Gwido Kawiński (<1934)
pułkownik dyplomowany piechoty pułkownik dyplomowany piechoty
Data i miejsce urodzenia

20 lutego 1891
Tarnów

Data i miejsce śmierci

23 lipca 1962
Rzeszów

Przebieg służby
Siły zbrojne

Armia Austro-Węgier
Wojsko Polskie
Armia Krajowa

Jednostki

c. i k. 40 Pułk Piechoty
Pułk Piechoty Ziemi Rzeszowskiej
1 Batalion Strzelców
72 Pułk Piechoty
27 Dywizja Piechoty
Komenda Główna AK
7 Dywizja Piechoty AK „Orzeł”

Stanowiska

dowódca batalionu
dowódca pułku piechoty
dowódca piechoty dywizyjnej
inspektor KG ZWZ-AK
dowódca dywizji piechoty

Główne wojny i bitwy

I wojna światowa
wojna polsko-ukraińska
II wojna światowa
kampania wrześniowa
akcja „Burza”

Odznaczenia
Krzyż Srebrny Orderu Virtuti Militari Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski Złoty Krzyż Zasługi Krzyż Pamiątkowy Mobilizacji 1912–1913
Multimedia w Wikimedia Commons

Gwido Karol Kawiński[1] (także jako Gwidon) ps.: „Czesław”, „Rudolf”, „Wujek” (ur. 20 lutego 1891 w Tarnowie, zm. 23 lipca 1962[2] w Rzeszowie) – pułkownik dyplomowany piechoty Wojska Polskiego, kawaler Orderu Virtuti Militari.

Szef Gabinetu MSWojsk. mjr dypl. kaw. Adam Korwin-Sokołowski (trzeci od prawej), w imieniu marszałka Józefa Piłsudskiego, odbiera od płk Gwido Kawińskiego odznakę pamiątkową i historię 72 pp. Trzeci od lewej stoi mjr dypl. piech. Aleksander Dmytrak. Warszawa 1932
Tabliczka nagrobna Gwidona Kawińskiego

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

Urodził się 20 lutego 1891 w Tarnowie, w rodzinie Grzegorza[3][4]. Był oficerem c. i k. armii[5]. Jako „frekwentant” (uczestnik) III rocznika Akademii Wojskowej awansował na porucznika (niem. Leutnant) ze starszeństwem z 1 września 1911 roku[6]. W 1913 roku pełnił służbę w c. i k. 40 pułku piechoty w Rzeszowie[7][8].

Po odzyskaniu przez Polskę niepodległości wstąpił do Wojska Polskiego. Został zweryfikowany w stopniu kapitana. W tym stopniu podczas wojny polsko-ukraińskiej dowodził II batalionem pułku piechoty Ziemi Rzeszowskiej, który walczył pod Przemyślem i m.in. zdobył fort Grochowce[9]. W stopniu kapitana był szefem Oddziału I dowództwa Frontu Galicyjsko-Wołyńskiego[10]. Został mianowany do stopnia majora piechoty, następnie do stopnia podpułkownika piechoty.

2 listopada 1923 został przydzielony do Wyższej Szkoły Wojennej w Warszawie[7], w charakterze słuchacza III Kursu Doszkolenia. 15 października 1924, po ukończeniu kursu i otrzymaniu dyplomu naukowego oficera Sztabu Generalnego, został przydzielony do 5 Dywizji Piechoty we Lwowie na stanowisko szefa sztabu[7][11]. 1 grudnia 1924 został mianowany podpułkownikiem ze starszeństwem z 15 sierpnia 1924 i 90. lokatą w korpusie oficerów piechoty[12]. 25 października 1926 został przeniesiony do 19 pułku piechoty na stanowisko dowódcy II batalionu[13]. 5 maja 1927 został przeniesiony do 1 batalionu strzelców w Chojnicach na stanowisko dowódcy[7][14]. 6 lipca 1929 został przeniesiony na stanowisko dowódcy 72 pułku piechoty w Radomiu[7][15][16]. W tym czasie był jednocześnie komendantem garnizonu Radom[17]. W Radomiu działał w Polskim Czerwonym Krzyżu[18]. 10 grudnia 1931 został mianowany pułkownikiem ze starszeństwem z 1 stycznia 1932 i 2. lokatą w korpusie oficerów piechoty[19]. Od października 1935 do 1939 pełnił funkcję dowódcy piechoty dywizyjnej 27 Dywizji Piechoty w Kowlu[20].

Po wybuchu II wojny światowej 1939 uczestniczył w kampanii wrześniowej wraz z macierzystą 27 Dywizją Piechoty[20] (m.in. w bitwie pod Płockiem, w walkach pod Łąckiem[21], Dobrzykowem). Po nastaniu okupacji niemieckiej zaangażował się w działalność konspiracyjną w Związku Walki Zbrojnej, a od 1942 w Armii Krajowej. Był Inspektorem Komendy Głównej ZWZ-AK od 1941 do 1943[22] lub połowy 1944[20] (używał pseudonimów: „Czesław”, „Rudolf”, „Wujek”). W swojej funkcji wizytował Okręg Lwów AK[20]. W lipcu 1944 został dowódcą 7 Dywizji Piechoty AK „Orzeł”[23], utworzonej przez Inspektorat Częstochowa AK (Okręg AK Radom-Kielce), sformowanej w lipcu 1944 i wchodzącej w skład Kieleckiego Korpusu Armii Krajowej. Jednostka brała udział w ramach akcji „Burza”[24][25].

Samozwańczy Prezydent Wolnej Polski na Wychodźstwie (z lat 1972–1990) Juliusz Nowina-Sokolnicki 20 lutego 1978 mianował Gwidona Kawińskiego pośmiertnie do stopnia generała brygady ze starszeństwem od 1 stycznia 1945.

Zmarł 23 lipca 1962 roku w Rzeszowie. Został pochowany na cmentarzu komunalnym Pobitno w Rzeszowie (sektor XXVIII-15-4)[2].

Ordery i odznaczenia[edytuj | edytuj kod]

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. ↑ 26 stycznia 1934 ogłoszono sprostowanie imienia z „Gwido” na „Gwido Karol”. Zarządzenia Ministra Spraw Wojskowych. Zmiany (sprostowania) nazwisk, imion i dat urodzenia. „Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych”. Nr 2, s. 22, 26 stycznia 1934. 
  2. ↑ a b Cmentarze w Rzeszowie - wyszukiwarka osób pochowanych [online], www.grobonet.erzeszow.pl [dostęp 2020-07-08].
  3. ↑ Kolekcja VM ↓, s. 1.
  4. ↑ Wojskowe Biuro Historyczne [online], wbh.wp.mil.pl [dostęp 2020-07-08].
  5. ↑ Włodzimierz Kozłowski: Płk Wincenty Wnuk (1897–1987), żołnierz i dowódca września 1939 r. Szkic biograficzny. s. 806. [dostęp 2015-04-01].
  6. ↑ Kronika. Z c. i k. armii. „Gazeta Lwowska”, s. 3, Nr 190 z 22 sierpnia 1911. 
  7. ↑ a b c d e Kolekcja VM ↓, s. 4.
  8. ↑ Schematismus für das k.u.k. Heer und für die k.u.k. Kriegsmarine für 1914, Wiedeń 1914, s. 269, 458.
  9. ↑ Tadeusz Ochenduszko: W 90. rocznicę odzyskania niepodległości – 90 lat temu w Rzeszowie. s. 5. [dostęp 2015-04-01]. [zarchiwizowane z tego adresu (2012-11-13)].
  10. ↑ Semper Fidelis. Obrona Lwowa w obrazach współczesnych. Lwów / Warszawa: Straż Mogił Polskich Bohaterów / Oficyna Wydawnicza Volumen, 1930 / 1990, s. Tab. 172.
  11. ↑ Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych Nr 110 z 15 października 1924 roku, s. 611.
  12. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 131 z 17 grudnia 1924 roku, s. 732.
  13. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 46 z 25 października 1926 roku, s. 375.
  14. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 14 z 5 maja 1927 roku, s. 127.
  15. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 11 z 6 lipca 1929 roku, s. 190.
  16. ↑ Lista starszeństwa 1933 ↓, s. 7.
  17. ↑ Święto Niepodległości w Radomiu. „Ziemia Radomska”, s. 1, Nr 26 z 13 listopada 1934. 
  18. ↑ Instytucje opiekuńcze na terenie Radomia. W: Jolanta Basaj: Działalność charytatywna w Radomiu w okresie międzywojennym. s. 10.
  19. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 10 z 11 grudnia 1931 roku, s. 395.
  20. ↑ a b c d Gwido Karol Kawiński. akokregkielce.pl. [dostęp 2015-04-01].
  21. ↑ Znaczenie obrony osłonowej pod Płockiem na przebieg bitwy nad Bzurą. plock24.pl, 21 kwietnia 2009. [dostęp 2015-04-01]. [zarchiwizowane z tego adresu (2 kwietnia 2015)].
  22. ↑ Komenda Główna ZWZ – AK. dws-xip.pl. [dostęp 2015-04-01].
  23. ↑ MATERIAŁY Z PROCESU GEN. OKULICKIEGO W MOSKWIE W 1945 ROKU. s. 24. [dostęp 2015-04-01]. [zarchiwizowane z tego adresu (2015-04-02)].
  24. ↑ Geneza 74 pp. xn--akokrgkielce-8vb.pl. [dostęp 2015-04-01].
  25. ↑ Trudna decyzja – Gen. Jan Zientarski „Ein”, „Mieczysław”. [dostęp 2015-04-01].
  26. ↑ Polish Order of the Virtuti Militari Recipients 1792-1992 - K1. feefhs.org. [dostęp 2015-04-01]. (ang.).
  27. ↑ M.P. z 1937 r. nr 260, poz. 410 „za zasługi w służbie wojskowej”.
  28. ↑ M.P. z 1931 r. nr 64, poz. 101 „za zasługi na polu organizacji i wyszkolenia wojska”.

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Gwido_Kawiński&oldid=72046080”