Herbie Hancock

Herbie Hancock

Herbie Hancock (2010)
Imię i nazwisko	Herbert Jeffrey Hancock
Data i miejsce urodzenia	12 kwietnia 1940 Chicago
Instrumenty	fortepian, keyboard
Gatunki	jazz
Zawód	muzyk (pianista, kompozytor, aranżer, bandlider)
Powiązania	Miles Davis, Freddie Hubbard, Ron Carter, Chick Corea, Wayne Shorter, Tony Williams
Strona internetowa

{{Artysta muzyczny infobox}} Sugerowane pola (wstaw w kodzie): | faksymile = | wydawnictwo = | nazwa oryginalna = | alt zdjęcia = | opis faksymile = Nieznane pola: "wytwórnia płytowa" oraz "podpis".

Herbert Jeffrey „Herbie” Hancock (ur. 12 kwietnia 1940 w Chicago) − amerykański pianista, kompozytor, aranżer i bandlider jazzowy. Laureat NEA Jazz Masters Award 2004.

Życiorys

Herbie Hancock otrzymuje Złotą Płytę
w Warszawie, listopad 2010

Od siódmego roku życia grał na fortepianie i uznany za muzyczne „cudowne dziecko” w wieku 11 lat zagrał V Koncert fortepianowy D-dur Mozarta z Orkiestrą Symfoniczną z Chicago. W wieku lat 20 został zauważony przez trębacza Donalda Byrda, który zaprosił go do swojego zespołu. W 1962 nagrał swój debiutancki album Takin' Off, na którym znalazł się pierwszy hit artysty – Watermelon Man. Już w następnym roku na zaproszenie Milesa Davisa wstąpił do jego kwintetu. Razem z Ronem Carterem (kontrabas) i Tonym Williamsem (perkusja) stworzył tam najsłynniejszą sekcję rytmiczną modern jazzu. Oprócz działalności w zespole Davisa Hancock nagrywał też w latach sześćdziesiątych płyty dla wytwórni Blue Note jako lider, z których za najważniejsze uznawane są Empyrean Isles (1964), Maiden Voyage (1965) i Speak Like a Child (1968). W 1968 Hancock opuścił zespół Davisa i zwrócił się ku samodzielnym muzycznym poszukiwaniom, rozwijając właśnie tworzącą się muzykę fusion. Owocem tej jego działalności był m.in. bestsellerowy album Head Hunters, nagrany w 1973 dla Columbia Records. Na początku lat 70. jako jeden z pierwszych wprowadził elektroniczne instrumenty klawiszowe. W późniejszym okresie Hancock potrafił także udanie wykorzystywać elementy muzyki rap i techno, czego dowodem był choćby album Future Shock z 1983, zawierający utwór Rockit, który stał się jednym z hitów nowo powstałej stacji telewizyjnej MTV. W tym samym mniej więcej czasie Hancock realizował jednak także projekt o nazwie V.S.O.P., który był próbą nawiązania do brzmienia czysto jazzowego kwintetu Davisa z lat sześćdziesiątych, w czym wspomagali go dawni towarzysze z tego zespołu, z tym że na trąbce Davisa zastąpił Freddie Hubbard. Ostatnimi znaczącymi sukcesami muzyka były albumy: Gershwin's World z 1998, Directions in Music • Jazz at Massey Hall z 2002 oraz River • The Joni Letters z 2007, za które otrzymał nagrody Grammy.

Herbie Hancock jest laureatem czternastu nagród Grammy i Oscara za muzykę do filmu Round Midnight z 1986. Wiele jego kompozycji stało się standardami – oprócz wspomnianego już Watermelon Man należy tu przywołać takie utwory jak Cantaloupe Island (rozsławiony przez remiks grupy Us3), Maiden Voyage, Eye of the Hurricane, Dolphin Dance, Chameleon. Jest także uważany obok McCoy Tynera, Keitha Jarretta i Chicka Corei za jednego z czterech wielkich pianistów późnego modern jazzu, którzy wywarli największy wpływ na grę na tym instrumencie. Przedmiotem podziwu jest zwłaszcza jego inwencja rytmiczna i improwizacyjna. Od ponad trzydziestu lat tworzy on muzykę zarówno o charakterze czysto jazzowym, jak i będącą pod mniejszym lub większym wpływem popu, rapu i techno, w każdym z tych gatunków poruszając się z równą swobodą.

Filmografia

• „Herbie Hancock: Possibilities” (2006, film dokumentalny, reżyseria: Doug Biro, Jon Fine)
• „Charles Lloyd: Arrows Into Infinity” (2012, film dokumentalny, reżyseria: Dorothy Darr, Jeffery Morse)
• „Music Technology Innovators” (2013, film dokumentalny, reżyseria: Jack Edward Sawyers)
• „Nathan East: For the Record” (2014, film dokumentalny, reżyseria: Chris Gero, David Maxwell)
• „Wayne Shorter: Zero Gravity” (2015, film dokumentalny, reżyseria: Dorsay Alavi)