Iwan Stepanienko

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Iwan Stepanienko
Иван Никифорович Степаненко
Ilustracja
generał major lotnictwa generał major lotnictwa
Data i miejsce urodzenia

13 kwietnia 1920
Niechajki, obwód czerkaski

Data i miejsce śmierci

31 maja 2007
Czerkasy

Przebieg służby
Lata służby

1940–1976

Siły zbrojne

Armia Czerwona
Wojskowe Siły Powietrzne

Główne wojny i bitwy

II wojna światowa

Odznaczenia
Złota Gwiazda Bohatera Związku Radzieckiego Złota Gwiazda Bohatera Związku Radzieckiego
Order Bohdana Chmielnickiego III klasy (Ukraina) Order Lenina Order Czerwonego Sztandaru Order Czerwonego Sztandaru Order Czerwonego Sztandaru Order Aleksandra Newskiego (ZSRR) Order Wojny Ojczyźnianej I klasy Order Wojny Ojczyźnianej I klasy Order Wojny Ojczyźnianej II klasy Order Czerwonej Gwiazdy Order Czerwonej Gwiazdy Order Czerwonej Gwiazdy Order Czerwonej Gwiazdy Order Czerwonej Gwiazdy Order „Za służbę Ojczyźnie w Siłach Zbrojnych ZSRR” III klasy (ZSRR) Medal „Za zasługi bojowe” Medal „Za obronę Stalingradu” Medal „Za obronę Kaukazu” Medal „Za Zwycięstwo nad Niemcami w Wielkiej Wojnie Ojczyźnianej 1941-1945”

Iwan Nikiforowicz Stepanienko (ros. Иван Никифорович Степаненко, ukr. Іван Никифорович Степаненко, ur. 13 kwietnia 1920 we wsi Niechajki w obwodzie czerkaskim, zm. 31 maja 2007 w Czerkasach) – radziecki lotnik wojskowy, generał major lotnictwa ZSRR, generał porucznik Sił Zbrojnych Ukrainy, dwukrotny Bohater Związku Radzieckiego (1944 i 1945).

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

Był narodowości ukraińskiej. Skończył 7 klas szkoły, pracował jako ślusarz w Dnieprodzierżyńsku, gdzie w 1940 ukończył aeroklub. Od 1940 służył w Armii Czerwonej, w 1941 skończył Kaczyńską Wyższą Wojskową Szkołę Lotniczą dla Pilotów, był lotnikiem w Odeskim Okręgu Wojskowym. Od czerwca 1941 do maja 1945 uczestniczył w wojnie z Niemcami jako lotnik, dowódca klucza, zastępca dowódcy i dowódca eskadry 4 pułku lotnictwa myśliwskiego, brał udział w bitwie pod Stalingradem, walkach na Kubaniu i bitwie pod Kurskiem, później w walkach na Białorusi i w krajach bałtyckich. Walczył na Froncie Południowym, Stalingradzkim, Północno-Kaukaskim, Briańskim, 2 Nadbałtyckim i Leningradzkim. Wykonał 414 lotów bojowych i stoczył 118 walk powietrznych, w których strącił osobiście 33 i w grupie 9 samolotów wroga. Był dwukrotnie ranny. W 1949 ukończył Akademię Wojskową im. Frunzego, a w 1957 Wyższą Akademię Wojskową im. Woroszyłowa, w 1958 otrzymał stopień generała majora lotnictwa ZSRR, w 1976 został zwolniony do rezerwy. W 1999 nadano mu stopień generała porucznika Sił Zbrojnych Ukrainy. Mieszkał we Lwowie, później w Czerkasach.

Odznaczenia[edytuj | edytuj kod]

I medale.

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]