Józef Mara-Meÿer

Dodaj linki
Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Józef Mara-Meÿer
„Mara”
podpułkownik uzbrojenia podpułkownik uzbrojenia
Data i miejsce urodzenia

24 sierpnia 1889
Stok

Data i miejsce śmierci

25 stycznia 1957
Londyn

Przebieg służby
Lata służby

1914–1947

Siły zbrojne

Armia Austro-Węgier
Wojsko Polskie,
Polskie Siły Zbrojne

Jednostki

1 Pułk Piechoty
7 Pułk Piechoty
Dowództwo Okręgu Korpusu Nr IX

Stanowiska

szef służby uzbrojenia

Główne wojny i bitwy

I wojna światowa
wojna polsko-bolszewicka
II wojna światowa
kampania wrześniowa

Odznaczenia
Krzyż Niepodległości Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski Krzyż Walecznych (1920–1941, trzykrotnie)

Józef Mara-Meÿer, w większości publikacji oraz w ewidencji Wojska Polskiego jako Józef Meijer, ps. „Mara”[1] (ur. 24 sierpnia 1889 w Stoku[1], zm. 25 stycznia 1957 w Londynie) – podpułkownik uzbrojenia inżynier Wojska Polskiego.

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

Członek Organizacji Bojowej PPS, żołnierz Pierwszej Kompanii Kadrowej[2]. 9 października 1914 roku znalazł się wśród 136. „obywateli” pełniących służbę w 1 pułku piechoty, którym Józef Piłsudski nadał stopnie oficerskie. Tego dnia został mianowany podporucznikiem, lecz stopień ten nie był uznawany przez austriackie władze wojskowe. Pełnił wówczas służbę w I batalionie.

Był komendantem 4 kompanii V batalionu 7 pułku piechoty[3]. 21 maja 1915 roku został ranny w bitwie pod Konarami. Z pola walki ewakuował go żołnierz rosyjski, dezerter pochodzący z Besarabii[4]. 1 kwietnia 1916 roku został mianowany chorążym, a 7 marca 1917 roku podporucznikiem[5].

Od 1918 roku w Wojsku Polskim. 3 maja 1922 roku został zweryfikowany w stopniu majora ze starszeństwem z 1 czerwca 1919 roku i 478. lokatą w korpusie oficerów piechoty, a jego oddziałem macierzystym był 21 pułk piechoty w Warszawie[6]. 10 lipca 1922 roku został zatwierdzony na stanowisku dowódcy batalionu w 27 pułku piechoty w Częstochowie[7]. W 1923 roku pełnił w tym pułku obowiązki dowódcy batalionu sztabowego[8]. W 1924 roku, po likwidacji batalionu sztabowego, został wyznaczony na stanowisko kwatermistrza pułku[9]. Następnie został przeniesiony do 39 pułku piechoty Strzelców Lwowskich w Jarosławiu na stanowisko dowódcy I batalionu, detaszowanego w Lubaczowie[10]. Z dniem 20 października 1928 roku został przydzielony na dwumiesięczny, normalny XII Kurs w Centralnej Szkole Strzelniczej w Toruniu[11]. 27 kwietnia 1929 roku został przeniesiony do 2 pułku Strzelców Podhalańskich w Sanoku na stanowisko zastępcy dowódcy pułku[12]. 23 stycznia 1929 roku został mianowany podpułkownikiem ze starszeństwem z dniem 1 stycznia 1929 roku i 13. lokatą w korpusie oficerów piechoty[13]. 28 stycznia 1931 roku został przeniesiony do 9 Okręgowego Szefostwa Uzbrojenia w Brześciu na stanowisko pełniącego obowiązki szefa[14][15]. 23 października 1931 roku został przeniesiony do korpusu oficerów uzbrojenia w stopniu podpułkownika ze starszeństwem z dniem 1 stycznia 1929 roku i 1. lokatą, z pozostawieniem na dotychczas zajmowanym stanowisku szefa uzbrojenia Okręgu Korpusu Nr IX w Brześciu[16]. Na stanowisku szefa uzbrojenia okręgu korpusu pozostawał do września 1939 roku[17].

W czasie kampanii wrześniowej został szefem służby uzbrojenia Samodzielnej Grupy Operacyjnej „Polesie”[18]. W czasie walk dostał się do niewoli radzieckiej. Od 1940 był osadzony w Obozie NKWD w Griazowcu[19][20].

Latem 1941 roku, po zwolnieniu z obozu, został przyjęty do Polskich Sił Zbrojnych w ZSRR i przydzielony do dowództwa PSZ na stanowisko szefa służby uzbrojenia[21]. Po wojnie pozostał na emigracji. Zmarł w Londynie w 1957 i został pochowany na cmentarzu katolickim św. Marii przy Kensal Green (St. Mary's Catholic Cemetery).

Miał syna Jerzego (1919–1943), podporucznika Wojska Polskiego, „cichociemnego”, kawalera Orderu Virtuti Militari.

Ordery i odznaczenia[edytuj | edytuj kod]

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. ↑ a b Wykaz Legionistów ↓.
  2. ↑ Tochman 2009 ↓, s. 130.
  3. ↑ II Lista strat 1915 ↓, s. 20 tu jako Józef Meyer.
  4. ↑ Składkowski 1990 ↓, s. 149.
  5. ↑ Lista starszeństwa 1917 ↓, s. 24 tu jako Józef Meyer.
  6. ↑ Lista starszeństwa 1922 ↓, s. 35.
  7. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 22 z 22 lipca 1922 roku, s. 547.
  8. ↑ Rocznik Oficerski 1923 ↓, s. 203, 404.
  9. ↑ Rocznik Oficerski 1924 ↓, s. 189, 347.
  10. ↑ Rocznik Oficerski 1928 ↓, s. 55, 170.
  11. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 3 z 29 stycznia 1929 roku, s. 42.
  12. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 9 z 27 kwietnia 1929 roku, s. 120.
  13. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 2 z 24 stycznia 1929 roku, s. 3.
  14. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 1 z 28 stycznia 1931 roku, s. 12 tu podano, że został przeniesiony do Powiatowej Komendy Uzupełnień Włodzimierz Wołyński na stanowisko komendanta.
  15. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 3 z 26 marca 1931 roku, s. 133, sprostowano przeniesienie.
  16. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 7 z 23 października 1931 roku, s. 324.
  17. ↑ Rocznik Oficerski 1932 ↓, s. 296, 478.
  18. ↑ Głowacki 1986 ↓, s. 235, natomiast na s. 374, jako szefa służby uzbrojenia autor podał majora Tadeusza Pikulskiego.
  19. ↑ Jerzy Turski: Lista jeńców z obozu w Griazowcu. W: Zdzisław Peszkowski: Wspomnienia jeńca z Kozielska. Warszawa: Wydawnictwo Archidiecezji Warszawskiej, 1989, s. 72. ISBN 83-85015-66-3.
  20. ↑ Lista jeńców Kampanii Wrześniowej 1939, umieszczonych w obozie w Griazowcu. raportnowaka.pl. s. 21. [dostęp 2016-04-20].
  21. ↑ Żaroń 1988 ↓, s. 68 tu, jako pułkownik Jan Mara-Mayer.
  22. ↑ M.P. z 1931 r. nr 18, poz. 31 „za pracę w dziele odzyskania niepodległości”.
  23. ↑ M.P. z 1934 r. nr 259, poz. 337 „za zasługi na polu pracy społecznej”.

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Józef_Mara-Meÿer&oldid=67072005”