Jan Gmyrek
| ||||||||||||||||
| Pełne imię i nazwisko |
Jan Wojciech Gmyrek | |||||||||||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
| Data i miejsce urodzenia |
2 marca 1951 | |||||||||||||||
| Wzrost |
178 cm | |||||||||||||||
| Pozycja | ||||||||||||||||
| Kariera seniorska | ||||||||||||||||
| ||||||||||||||||
| Kariera reprezentacyjna | ||||||||||||||||
| ||||||||||||||||
| Kariera trenerska | ||||||||||||||||
| ||||||||||||||||
| Dorobek medalowy | ||||||||||||||||
| ||||||||||||||||
Jan Wojciech Gmyrek (ur. 2 marca 1951 w Krakowie) – polski piłkarz ręczny, środkowy rozgrywający, reprezentant kraju. Brązowy medalista olimpijski z Montrealu.
Życiorys[edytuj | edytuj kod]
Kariera klubowa[edytuj | edytuj kod]
Jest wychowankiem AZS Kraków, w którego barwach występował w latach 1964–1970[1]. Z krakowską drużyną wywalczył w 1968 srebrny medal na międzynarodowych akademickich mistrzostwach Polski[2], ale jego zespół spadł w 1969 z I ligi[1]. Od sezonu 1970/1971 występował w Stali Mielec, z którą zdobył Puchar Polski w 1971 i wicemistrzostwo Polski w 1975[1]. Po sezonie 1975/1976 przeszedł do Hutnika Kraków, z którym w 1977 wywalczył awans do I ligi, w 1978 wicemistrzostwo Polski i Puchar Polski, w 1979 i 1980 mistrzostwo Polski[1]. W latach 1980–1987 był graczem I-ligowej austriackiej drużyny HC Eggenburg, karierę zawodniczą zakończył w Hutniku Kraków, w sezonie 1987/1988 (6. miejsce w lidze)[1].
Kariera reprezentacyjna[edytuj | edytuj kod]
Był reprezentantem Polski juniorów. W 1968 zdobył brązowy, a w 1970 srebrny medal Młodzieżowych Zawodów Przyjaźni[1]. W reprezentacji Polski seniorów debiutował 26 czerwca 1970 w towarzyskim spotkaniu z Jugosławią, w tym samym roku zajął też z drużyną 2. miejsce w zawodach o Puchar Bałtyku[1][3]. Uczestniczył w zwycięskich dla Polski eliminacjach do igrzysk olimpijskich w Monachium (1972), w których w pięciu meczach zdobył 15 bramek[3]. Na igrzyskach zajął z zespołem 10. miejsce, zagrał tam w czterech spotkaniach, zdobywając siedem bramek[1][3]. W 1974 wystąpił na mistrzostwach świata, zajmując 4. miejsce (w sześciu spotkaniach zdobył trzynaście bramek) a także na zawodach Pucharu Świata, gdzie zajął z drużyną 2. miejsce (w czterech spotkaniach zdobył siedem bramek)[1][3]. Swój największy sukces odniósł na igrzyskach olimpijskich w Montrealu (1976), gdzie ze swoją drużyną zdobył brązowy medal (w sześciu spotkaniach zdobył siedemnaście bramek)[1][3]. Po igrzyskach został kapitanem drużyny narodowej[1]. W tej roli wystąpił na mistrzostwach świata w 1978, gdzie jego zespół zajął 6. miejsce (w pięciu spotkaniach zdobył pięć bramek) oraz zawodach Pucharu Świata w 1979, gdzie zdobył z drużyną drugie miejsce (wystąpił we wszystkich czterech spotkaniach, ale nie zdobył żadnej bramki)[1][3]. Ostatni raz w biało-czerwonych barwach zagrał 15 grudnia 1979 w towarzyskim spotkaniu z Węgrami. Nie został natomiast powołany na kolejne mecze w 1980 i pominięto go w składzie reprezentacji na igrzyska olimpijskie w Moskwie (1980)[1]. Łącznie w I reprezentacji Polski zagrał w latach 1970-1979 w 182 spotkaniach, zdobywając 349 bramek[3]. Ponadto dwukrotnie zdobył brązowy medal akademickich mistrzostw świata (1975, 1977), a w 1976 wywalczył brązowy medal Mistrzostw Armii Zaprzyjaźnionych[1][3].
Kariera trenerska i praca zawodowa[edytuj | edytuj kod]
W 1971 ukończył Technikum Elektromechaniczne w Krakowie, w 1977 studia w Akademii Wychowania Fizycznego w Warszawie[1][3]. W latach 1988-1993 trenował zespół Hutnika Kraków (najwyższa pozycja: 4. miejsce w 1989), a w sezonie 1993/1994 AZS Kraków (zespół spadł z II ligi)[1][3]. Pracował przez wiele lat w austriackiej firmie z branży motoryzacyjnej[1][3]. W 2017 przeszedł na emeryturę[4].
W 1974 otrzymał tytuł Zasłużony Mistrz Sportu, w 1976 został odznaczony brązowym Medalem za Wybitne Osiągnięcia Sportowe, w 1993 został odznaczony Diamentową Odznaką ZPRP, a w 2008 został wybrany do „siódemki” 90-lecia polskiej piłki ręcznej na środku rozegrania[1][3]. Został odznaczony Srebrnym Krzyżem Zasługi[4].
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ a b c d e f g h i j k l m n o p q r Władysław Zieleśkiewicz, Jan Wojciech Gmyrek - gwiazda lat 70. Piłka ręczna górą, w: Handball Polska, nr 9 (89)/2014, s. 45-49
- ↑ Czesław Michalski Akademicki Związek Sportowy w Krakowie. Część II 1945-2009, wyd. Naukowe Uniwersytetu Pedagogicznego, Kraków 2012, s. 256
- ↑ a b c d e f g h i j k l Władysław Zieleśkiewicz 100 lat polskiej piłki ręcznej 1918-2018, wyd. ZPRP, Warszawa 2018, s. 546, 547, 1067-1079
- ↑ a b Encyklopedia miasta Mielca. Litera G
Linki zewnętrzne[edytuj | edytuj kod]
- Sylwetka w portalu olimpijskim PKOl. olimpijski.pl. [zarchiwizowane z tego adresu (2018-11-30)].
.svg){kind=small}
- Absolwenci Akademii Wychowania Fizycznego Józefa Piłsudskiego w Warszawie
- Piłkarze ręczni na Letnich Igrzyskach Olimpijskich 1972
- Piłkarze ręczni na Letnich Igrzyskach Olimpijskich 1976
- Polscy medaliści olimpijscy
- Polscy olimpijczycy (Monachium 1972)
- Polscy olimpijczycy (Montreal 1976)
- Polscy piłkarze ręczni na igrzyskach olimpijskich
- Urodzeni w 1951
- Piłkarze ręczni Hutnika Kraków
- Piłkarze ręczni Stali Mielec
- Polscy trenerzy piłki ręcznej
- Odznaczeni odznaką „Zasłużony Mistrz Sportu” (Polska)
- Odznaczeni Medalem za Wybitne Osiągnięcia Sportowe
- Ludzie urodzeni w Krakowie