Jerzy Skoliniec

Dodaj linki
Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Jerzy Skoliniec
Kruk
porucznik porucznik
Data i miejsce urodzenia

17 lutego 1912
Kowel

Data i miejsce śmierci

14 stycznia 1999
Warszawa

Przebieg służby
Lata służby

1939–1947

Siły zbrojne

Wojsko Polskie
ZWZ-AK
„NIE”
Zrzeszenie WiN

Jednostki

Armia „Pomorze”
35 pułk piechoty AK

Stanowiska

adiutant komendanta Obwodu Radzyń Podlaski AK
dowódca kompanii

Główne wojny i bitwy

II wojna światowa
(kampania wrześniowa
akcja „Burza”)
działania zbrojne podziemia antykomunistycznego w Polsce

Odznaczenia
Krzyż Srebrny Orderu Virtuti Militari Krzyż Walecznych (od 1941, dwukrotnie) Złoty Krzyż Zasługi z Mieczami

Jerzy Skoliniec (ur. 17 lutego 1912 w Kowlu, zm. 14 stycznia 1999 w Warszawie) – porucznik Armii Krajowej, kawaler Krzyża Srebrnego Orderu Wojennego Virtuti Militari.

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

Syn Jana i Marii z domu Zebrzuskiej. Kształcił się w Korpusie Kadetów Nr 1 we Lwowie (od 1924) i w Korpusie Kadetów Nr 2 w Chełmnie (od 1926). Od 1928 studiował rolnictwo, a w 1935 ukończył Państwową Szkołę Gospodarstwa Wiejskiego w Cieszynie. Zasadniczą służbę wojskową odbył w latach 1935-1936 na Dywizyjnym Kursie Podchorążych Rezerwy 16 Dywizji Piechoty przy 65 Starogardzkim pułku piechoty z Grudziądza. Pracował jako administrator gospodarstwa rolnego na Kujawach[1][2].

Po mobilizacji otrzymał przydział do Dowództwa Okręgu Korpusu Nr VIII w Toruniu na stanowisko oficera łącznikowego Armii „Pomorze”. Podczas kampanii wrześniowej walczył w Borach Tucholskich i nad Bzurą. Wzięty do niewoli, zbiegł i przedostał się do Poznania, a następnie do Kutna. Członek konspiracyjnych organizacji Związek Odbudowy Rzeczypospolitej i Polskie Siły Zbrojne. Od 1941 w Związku Walki Zbrojnej, potem w Armii Krajowej - w Inspektoracie Kutno AK (Obwody Kutno AK i Łęczyca AK). Przeniesiony do Warszawy, a następnie na Lubelszczyznę i Podlasie (Obwód Radzyń Podlaski AK). Uczestnik wielu akcji dywersyjnych, sabotażowych i bojowych. Zajmował stanowiska adiutanta komendanta obwodu, zastępcy dowódcy oddziału mjr. Konstantego Witkowskiego (ps. „Miller”) i (od stycznia 1944) dowódcy leśnego oddziału szkolnego OP 35[a]. Podczas akcji „Burza” dowodził 7 kompanią 35 pułku piechoty AK. Awansowany do rangi kapitana i odznaczony Krzyżem Srebrnym Orderu Virtuti Militari[3][2].

Od stycznia 1945 członek organizacji NIE, następnie w Zrzeszeniu Wolność i Niezawisłość. Ujawnił się 10 kwietnia 1947 w Lubartowie. Aresztowany przez organa bezpieczeństwa w marcu 1951 i skazany na 25 lat więzienia. Zwolniony w maju 1956 w wyniku amnestii. Członek Światowego Związku Żołnierzy Armii Krajowej[3][2].

Odznaczenia[edytuj | edytuj kod]

Uwagi[edytuj | edytuj kod]

  1. ↑ Była to szkoła podoficerska przyszłego 35 pułku piechoty AK (OP 35).

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. ↑ Polak (red.) 1999 ↓, s. 95-96.
  2. ↑ a b c Jerzy Skoliniec ↓.
  3. ↑ a b Polak (red.) 1999 ↓, s. 96.

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Jerzy_Skoliniec&oldid=71716365”