Kazimierz Falewicz
major artylerii | |
Data i miejsce urodzenia |
23 października 1898 |
---|---|
Data i miejsce śmierci |
2 grudnia 1993 |
Przebieg służby | |
Lata służby |
1925–1945 |
Siły zbrojne | |
Jednostki |
20 pułk artylerii lekkiej, |
Stanowiska |
dowódca dywizjonu |
Główne wojny i bitwy | |
Odznaczenia | |
Kazimierz Falewicz, ps. „Mścibór”, „Antoni”, „Pobóg”, „Suwalski”, „Czerwiński” (ur. 23 października 1898 w Wilnie, zm. 2 grudnia 1993 w Londynie) – major artylerii Wojska Polskiego, Armii Krajowej i Narodowych Sił Zbrojnych.
Życiorys[edytuj | edytuj kod]
Urodził się 23 października 1898 w Wilnie, w rodzinie Jana Marcina, właściciela ziemskiego, posła na Sejm Litwy Środkowej, marszałka sejmiku wileńsko-trockiego, i Wandy z Prus-Węckowskich[1][2]. Uczył się w Szkole Handlowej w Petersburgu, gdzie w 1916 otrzymał świadectwo dojrzałości. Od stycznia do sierpnia 1917 szkolił się w Michajłowskiej Szkole Artylerii w Petersburgu. Następnie do lipca 1918 był oficerem I Korpusu Polskiego gen. Józefa Dowbora-Muśnickiego. Po powrocie do kraju od listopada 1918 służył jako ochotnik w Wojsku Polskim. Jako oficer 3. DAK brał udział w wojnie polsko-bolszewickiej. Od października 1922 do listopada 1923 był dowódcą 3. Baterii 3. DAK. W 1923 ukończył studia na Uniwersytecie Stefana Batorego w Wilnie. Od grudnia 1923 do 1927 służył w 5. DAK. Został awansowany do stopnia kapitana artylerii ze starszeństwem z dniem 1 lipca 1925. W styczniu 1928 przeniesiony został do Centrum Wyszkolenia Artylerii w Toruniu na stanowisko komendanta Szkoły Podoficerów Zawodowych Artylerii. W grudniu 1932 przeniesiony został do 20 pułku artylerii lekkiej w garnizonie Baranowicze. 27 czerwca 1935 został mianowany majorem ze starszeństwem z 1 stycznia 1935 roku i 21. lokatą w korpusie oficerów artylerii[3][4]. Po awansie został wyznaczony na stanowisko dowódcy dywizjonu[5]. W czerwcu 1936 został zastępcą dowódcy 4 dywizjonu artylerii konnej w Suwałkach. W czerwcu 1938 objął dowództwo II dywizjonu 4 pułku artylerii lekkiej w Inowrocławiu[6]. Na tym samym stanowisku walczył w kampanii wrześniowej 1939. 16 września 1939, w czasie bitwy nad Bzurą został ciężko ranny - do listopada 1940 przebywał w szpitalach. Po wyjściu ze szpitala działał w konspiracji, od stycznia 1941 w ZWZ-AK.
W czerwcu 1944 roku został mianowany podpułkownikiem Narodowych Sił Zbrojnych oraz p.o. szefa sztabu Komendy Głównej NSZ. Wziął udział w powstaniu warszawskim, dowodził odcinkiem obrony zabudowań Politechniki w Zgrupowaniu Golskiego. Ranny 23 sierpnia, pełnił funkcję oficera do zleceń w sztabie podpułkownika „Topora” (Jacka Bętkowskiego). Po upadku powstania wyszedł z miasta wraz z ludnością cywilną i został osadzony w Pruszkowie. Był zastępcą komendanta okręgu poznańskiego AK[7].
W maju 1945 został aresztowany przez NKWD w Zabrzu. Po ucieczce z więzienia ukrywał się, a na początku 1946 wyjechał z kraju[7][8]. Zginął 2 grudnia 1993 w wypadku samochodowym w Londynie.
Był mężem Salomei z Baranowskich, z którą miał córkę Wandę Teresę i syna Karola Jana Kazimierza[9].
Ordery i odznaczenia[edytuj | edytuj kod]
- Krzyż Srebrny Orderu Virtuti Militari[4]
- Krzyż Walecznych (15 września 1944)[9]
- Złoty Krzyż Zasługi (25 maja 1939)[10][4]
- Medal Zwycięstwa (Médaille Interalliée)
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ Powstańcze Biogramy - Kazimierz Falewicz [online], www.1944.pl [dostęp 2022-01-20] (pol.).
- ↑ ppłk WP II RP/AK/NSZ Kazimierz Falewicz "Mścibór", "Antoni" - ku pamięci. Ogrody Wspomnień. Cmentarz Internetowy [online], www.ogrodywspomnien.pl [dostęp 2022-01-20] .
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 9 z 28 czerwca 1935 roku, s. 68.
- ↑ a b c Rybka i Stepan 2006 ↓, s. 163.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 11 z 31 sierpnia 1935 roku, s. 95.
- ↑ Rybka i Stepan 2006 ↓, s. 724.
- ↑ a b Dodatek specjalny IPN, Niezależna Gazeta Polska, Nr 8 (42) z 7 sierpnia 2009 r., ISSN 1895-4960, s. IV.
- ↑ Ćwierć wieku temu zginął ppłk NSZ Kazimierz Falewicz ps. „Suwalski” [online], PRAWY.PL [dostęp 2022-01-20] .
- ↑ a b Falewicz Kazimierz [online], Związek Żołnierzy Narodowych Sił Zbrojnych, 12 lipca 2020 [dostęp 2022-01-20] (pol.).
- ↑ M.P. z 1939 r. nr 121, poz. 282 „za zasługi w służbie wojskowej”.
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych. [dostęp 2020-03-31].
- Ryszard Rybka, Kamil Stepan: Rocznik oficerski 1939. Stan na dzień 23 marca 1939. Kraków: Fundacja CDCN, 2006. ISBN 978-83-7188-899-1.
- Rafał Sierchuła, Biografie. Kazimierz Falewicz (1898–1993). endecja.pl. [zarchiwizowane z tego adresu (2012-03-23)].
- Ludzie urodzeni w Wilnie
- Majorowie artylerii II Rzeczypospolitej
- Odznaczeni Krzyżem Srebrnym Orderu Virtuti Militari (władze RP na uchodźstwie)
- Odznaczeni Krzyżem Walecznych (władze RP na uchodźstwie)
- Odznaczeni Złotym Krzyżem Zasługi (II Rzeczpospolita)
- Oficerowie I Korpusu Polskiego w Rosji
- Oficerowie Armii Krajowej
- Oficerowie Narodowych Sił Zbrojnych
- Polacy – oficerowie Imperium Rosyjskiego
- Polacy odznaczeni Medalem Zwycięstwa
- Polskie ofiary wypadków drogowych
- Uczestnicy bitwy nad Bzurą (1939)
- Uczestnicy wojny polsko-bolszewickiej (strona polska)
- Urodzeni w 1898
- Zmarli w 1993
- Żołnierze Grupy artyleryjskiej „Granat”