Kazimierz Orlik-Łukoski

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
To jest stara wersja tej strony, edytowana przez Gruzin (dyskusja | edycje) o 23:40, 24 mar 2018. Może się ona znacząco różnić od aktualnej wersji.
Kazimierz Łukoski
Orlik
Ilustracja
Kazimierz Orlik-Łukoski w czasie służby w Legionach Polskich
generał brygady generał brygady
Data i miejsce urodzenia

13 września 1890
Sokół (powiat garwoliński)

Data i miejsce śmierci

kwiecień 1940
Charków

Przebieg służby
Lata służby

1914 (Legiony Polskie), 1919 (Wojsko Polskie)

Stanowiska

dowódca: 6 Pułku Strzelców Polskich, piechoty dywizyjnej 12 Dywizji Piechoty, 11 Karpackiej Dywizji Piechoty

Główne wojny i bitwy

I wojna światowa,
wojna polsko-bolszewicka,
II wojna światowa:

Odznaczenia
Krzyż Srebrny Orderu Virtuti Militari Krzyż Komandorski Orderu Odrodzenia Polski Krzyż Niepodległości Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski Krzyż Walecznych (1920–1941, czterokrotnie) Złoty Krzyż Zasługi Złoty Krzyż Zasługi Medal Pamiątkowy za Wojnę 1918–1921 Medal Dziesięciolecia Odzyskanej Niepodległości Odznaka Honorowa Ligi Obrony Powietrznej i Przeciwgazowej Wielki Oficer Orderu Korony Rumunii Medal Zwycięstwa (międzyaliancki)
Odznaka Oficerska Związków Strzeleckich „Parasol”
Multimedia w Wikimedia Commons

Kazimierz Łukoski, ps. Orlik (ur. 13 września 1890 w Sokole, zm. w kwietniu 1940 w Charkowie) – generał brygady Wojska Polskiego, ofiara zbrodni katyńskiej.

Życiorys

Był synem Ignacego i Władysławy z Kwasieborskich. Żonaty z Ireną Jung. Miał dwóch synów: Andrzeja (dowódca 1 kompanii „Maciek” batalionu „Zośka” Armii Krajowej), który poległ 18 sierpnia 1944 podczas Powstania Warszawskiego i Jerzego.

W latach 1914–1917 służył w Legionach Polskich. Od 31 stycznia do 9 marca 1917 roku był słuchaczem Kursu oficerów sztabowych i adiutantów wyższych dowództw w Warszawie. 22 marca 1917 roku został skierowany do 2 pułku piechoty. 3 czerwca 1917 przydzielony został do Inspekcji Wyszkolenia Polskiej Siły Zbrojnej na stanowisko adiutanta gen. Feliksa Bartha. W latach 1917–1918 m.in. w Polskim Korpusie Posiłkowym, następnie w II Korpusie Polskim w Rosji. Był dowódcą 6 pułku strzelców polskich w Armii Polskiej we Francji, który 1 września 1919 po powrocie do kraju i zjednoczeniu z Wojskiem Polskim, przemianowany został na 48 pułk piechoty Strzelców Kresowych.

48 pułkiem piechoty dowodził do 25 sierpnia 1920, a następnie objął dowództwo XXI Brygady Piechoty. Przejściowo dowodził również XXII Brygadą Piechoty. W październiku 1921 wyznaczony został na stanowisko dowódcy piechoty dywizyjnej 12 Dywizji Piechoty w Tarnopolu. W sierpniu 1925 przeniesiony został na identyczne stanowisko w 15 Dywizji Piechoty w Bydgoszczy. W marcu 1927 został dowódcą 11 Karpackiej Dywizji Piechoty w Stanisławowie.

1 stycznia 1928 Prezydent RP, Ignacy Mościcki awansował go na generała brygady ze starszeństwem z dnia 1 stycznia 1928 i 4 lokatą w korpusie generałów[1].

W kampanii wrześniowej 1939 dowodził Grupą Operacyjną „Jasło” (przemianowaną na Grupę Operacyjną „Południową”).

We wrześniu 1939 został zatrzymany przez NKWD i uwięziony w obozie w Starobielsku, a następnie zamordowany w Charkowie (Zbrodnia katyńska).

Upamiętnienie

Postanowieniem nr 112-48-07 Prezydenta RP Lecha Kaczyńskiego z 5 października 2007 został awansowany pośmiertnie do stopnia generała dywizji[2]. Awans został ogłoszony 9 listopada 2007 w Warszawie, w trakcie uroczystości „Katyń Pamiętamy – Uczcijmy Pamięć Bohaterów”.

 Osobny artykuł: Awanse generalskie oficerów II Rzeczypospolitej Polskiej z 2007.

15 sierpnia 2014, w 94. rocznicę bitwy warszawskiej, na Cmentarzu Poległych w Bitwie Warszawskiej w Ossowie została odsłonięta w Ossowie tablica upamiętniająca ośmiu dowódców polskich oddziałów uczestniczących w walkach, którzy w 1940 zostali ofiarami zbrodni katyńskiej; upamiętnieni zostali gen. dyw. Stanisław Haller, gen. dyw. Henryk Minkiewicz, gen. dyw. Leonard Skierski, gen. bryg. Bronisław Bohaterewicz, gen. bryg. Kazimierz Orlik-Łukoski, gen. bryg. Mieczysław Smorawiński, płk dypl. Stefan Kossecki, ppłk. Wilhelm Kasprzykiewicz[3][4].

Ordery i odznaczenie

Przypisy

  1. ↑ Zarządzenie Prezydenta RP z dnia 01.01.1928 r. w: Dziennik Personalny MSWojsk. Nr 1 z 02.01.1928 r., s. 1
  2. ↑ M.P. z 2007 r. nr 85, poz. 885
  3. ↑ Odsłonięcie w Ossowie popiersi gen. Andrzeja Błasika i abp. Mirona Chodakowskiego. blogpress.pl/, 18 sierpnia 2015. [dostęp 4 marca 2015].
  4. ↑ Piotr Czartoryski-Sziler. naszdziennik.pl/, 16 sierpnia 2015. [dostęp 4 marca 2015].
  5. ↑ a b c d e f g h i Stanisław Łoza (red.): Czy wiesz kto to jest?. Wyd. II popr. Warszawa: Główna Księgarnia Wojskowa, 1938, s. 447.
  6. ↑ Dekret Naczelnika Państwa z 21 marca 1922 r. L. 11435/V.M. Adj. Gen. (Dziennik Personalny z 1922 r. Nr 12, s. 365)
  7. ↑ M.P. z 1937 r. nr 260, poz. 410
  8. ↑ Odznaczenia w dniu Święta Niepodległości. „Gazeta Lwowska”, s. 3, Nr 258 z 13 listopada 1937. 
  9. ↑ Order Odrodzenia Polski. Trzechlecie pierwszej kapituły 1921–1924. Warszawa: Prezydium Rady Ministrów, 1926, s. 26.
  10. ↑ Po raz pierwszy 17 marca 1930 „za zasługi na polu organizacji i wyszkolenia wojska” M.P. z 1930 r. nr 98, poz. 143
  11. ↑ Piętnastolecie L. O. P. P.. Warszawa: Wydawnictwo Zarządu Głównego Ligi Obrony Powietrznej i Przeciwgazowej, 1938, s. 286.
  12. ↑ Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych Nr 19 z 12 grudnia 1929 r.

Bibliografia

  • Kryska-Karski Tadeusz, Żurakowski Stanisław, Generałowie Polski Niepodległej, Editions Spotkania, Warszawa 1991, wyd. II uzup. i poprawione, s. 124.
  • Stawecki Piotr, Słownik biograficzny generałów Wojska Polskiego 1918-1939, Warszawa 1994, ISBN 83-11-08262-6, s. 203-204.
  • Tadeusz Jurga: Obrona Polski 1939. Warszawa: Instytut Wydawniczy PAX, 1990, s. 793. ISBN 83-211-1096-7.
Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Kazimierz_Orlik-Łukoski&oldid=52974864”