Kazimierz Winicki

Dodaj linki
Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Kazimierz Gustaw Winicki
pułkownik dyplomowany obserwator pułkownik dyplomowany obserwator
Data i miejsce urodzenia

10 grudnia 1896
Lwów

Data i miejsce śmierci

23 marca 1958
Jersey City

Przebieg służby
Siły zbrojne

Wojsko Polskie
Polskie Siły Zbrojne

Formacja

Lotnictwo Wojska Polskiego
RAF

Jednostki

4 Armia
6 pułk lotniczy

Stanowiska

dowódca taborów armii
dowódca dywizjonu lotniczego

Główne wojny i bitwy

I wojna światowa
wojna polsko-bolszewicka
II wojna światowa
kampania wrześniowa
kampania francuska 1940

Odznaczenia
Krzyż Walecznych (1920–1941) Złoty Krzyż Zasługi Srebrny Krzyż Zasługi

Kazimierz Gustaw Winicki vel Gustaw Kazimierz Weinreb (ur. 10 grudnia 1896 we Lwowie, zm. 23 marca 1958 w Jersey City) – pułkownik dyplomowany obserwator Wojska Polskiego.

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

Od 7 lipca 1920 roku do 1 maja 1921 roku był dowódcą taborów 4 Armii[1]. 1 czerwca 1921 roku pełnił służbę w Dowództwie Taborów 4 Armii, a jego oddziałem macierzystym był 6 Dywizjon Taborów[2]. W 1921 roku został powołany do Wyższej Szkoły Wojennej w Warszawie, w charakterze słuchacza Kursu Normalnego 1921–1923[3]. 3 maja 1922 roku został zweryfikowany w stopniu porucznika ze starszeństwem z 1 czerwca 1919 roku i 26. lokatą w korpusie oficerów taborowych, a jego oddziałem macierzystym był 10 Dywizjonu Taborów[4]. Z dniem 1 października 1923 roku, po ukończeniu kursu i otrzymaniu dyplomu naukowego oficera Sztabu Generalnego, został przydzielony do Szefostwa Administracji Armii. Będąc słuchaczem kursu, a następnie pełniąc służbę sztabową pozostawał oficerem nadetatowym 10 Dywizjonu Taborów w Przemyślu[5]. 31 marca 1924 roku został awansowany na kapitana ze starszeństwem z 1 lipca 1923 roku i 19. lokatą w korpusie oficerów taborów[6]. 30 grudnia 1925 roku został przeniesiony do kadry oficerów taborowych przy Departamencie II Ministerstwa Spraw Wojskowych z równoczesnym przydziałem do Oficerskiej Szkoły Lotniczej w Grudziądzu w charakterze wykładowcy (etat Sztabu Generalnego)[7][8].

Później został przeniesiony z korpusu oficerów taborowych do korpusu oficerów aeronautycznych. W latach 1928–1931 w dalszym ciągu w Oficerskiej Szkole Lotniczej[9][10]. 2 grudnia 1930 roku został mianowany majorem ze starszeństwem z 1 stycznia 1931 roku i 7. lokatą w korpusie oficerów aeronautyki[11]. 23 października 1931 roku został przeniesiony z Centrum Wyszkolenia Oficerów Lotnictwa w Dęblinie do 6 pułku lotniczego we Lwowie na stanowisko dowódcy dywizjonu[12][13]. 23 marca 1932 roku w Dzienniku Personalnym MSWojsk. sprostowano mu imię z „Gustaw Winicki” na „Kazimierz Gustaw Winicki”[14]. 3 listopada 1932 roku został przydzielony na czteromiesięczny Kurs oficerów sztabowych lotnictwa w Wyższej Szkole Wojennej w Warszawie, w charakterze zastępcy dyrektora nauk kursu[15]. 11 kwietnia 1933 roku ogłoszono jego przeniesienie do Centrum Wyszkolenia Oficerów Lotnictwa w Dęblinie na stanowisko dyrektora nauk[16]. W 1935 roku był członkiem Komitetu Redakcyjnego Przeglądu Lotniczego. Następnie pełnił służbę w Dowództwie Lotnictwa Ministerstwa Spraw Wojskowych na stanowisku szefa Wydziału Organizacyjnego[17]. Mianowany podpułkownikiem ze starszeństwem z 19 marca 1939 roku i 2. lokatą w korpusie oficerów lotnictwa. Był wówczas wykładowcą w Wyższej Szkole Lotniczej w Warszawie[18].

W czasie kampanii wrześniowej 1939 roku był kierownikiem referatu operacyjno-informacyjnego Dowództwa Lotnictwa i OPL Armii „Prusy”. Po kampanii przedostał się do Francji. Przebywał w bazie w Lyon, a po ewakuacji do Wielkiej Brytanii, w Polskim Obozie w Blackpool, gdzie podjął inicjatywę zbierania dokumentacji lotniczej. W RAF otrzymał numer służbowy P-0805[19]. W listopadzie 1940 roku pełnił służbę w Wydziale Organizacyjno-Szkoleniowym Inspektoratu Polskich Sił Powietrznych[20]. W latach 1942–1944 był szefem Wydziału Organizacyjnego Inspektoratu Polskich Sił Powietrznych[21]. Po zwolnieniu ze służby emigrował do Stanów Zjednoczonych. Zmarł 23 marca 1958 roku w Jersey City. Został pochowany na cmentarzu West Side Avenue Jersey City[22].

Ordery i odznaczenia[edytuj | edytuj kod]

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. ↑ Tabory. Lista kapitanów i poruczników, którzy w czasie wojny pełnili funkcje dowódców. [w:] Referat Personalny GISZ - sprawy osobiste oficerów: awanse, opinie, „segregacja” pułkowników dyplomowanych, sygn. 701/1/121, s. 394 [on-line]. Instytut Józefa Piłsudskiego w Ameryce, 1927. [dostęp 2017-08-19].
  2. ↑ Spis oficerów 1921 ↓, s. 396, 937 tu jako Gustaw Kazimierz Weinreb.
  3. ↑ Rocznik Oficerski 1923 ↓, s. 1037, 1040, 1501 tu jako Gustaw Weinreb.
  4. ↑ Lista starszeństwa 1922 ↓, s. 283.
  5. ↑ Rocznik Oficerski 1924 ↓, s. 15, 947, 950 tu jeszcze jako Gustaw Weinreb.
  6. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 32 z 2 kwietnia 1924 roku, s. 177.
  7. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 139 z 30 grudnia 1925 roku, s. 754.
  8. ↑ Lista oficerów SG 1925 ↓, s. 18 tu jako Gustaw Winicki.
  9. ↑ Rocznik Oficerski 1928 ↓, s. 541, 550 tu jako Gustaw Winnicki.
  10. ↑ Lista oficerów dyplomowanych 1931 ↓, s. 31 tu jako Gustaw Winicki.
  11. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 16 z 3 grudnia 1930 roku, s. 330.
  12. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 7 z 23 października 1931 roku, s. 332.
  13. ↑ Rocznik Oficerski 1932 ↓, s. 229, 744 tu jako Kazimierz Gustaw Winicki.
  14. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 6 z 23 marca 1932 roku, s. 269.
  15. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 13 z 9 grudnia 1932 roku, s. 443.
  16. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 5 z 11 kwietnia 1933 roku, s. 85.
  17. ↑ Bartel i in. 1978 ↓, s. 590.
  18. ↑ Rybka i Stepan 2006 ↓, s. 206, 451.
  19. ↑ Krzystek 2012 ↓, s. 609.
  20. ↑ Cumft i Kujawa 1989 ↓, s. 51.
  21. ↑ Cumft i Kujawa 1989 ↓, s. 52-53.
  22. ↑ Lista Krzystka ↓.
  23. ↑ M.P. z 1934 r. nr 64, poz. 97 „za zasługi na polu wyszkolenia wojska”.
  24. ↑ M.P. z 1928 r. nr 260, poz. 636 „w uznaniu zasług, położonych w poszczególnych działach pracy dla wojska” - jako Gustaw Winnicki.
  25. ↑ Rocznik Oficerski 1932 ↓, s. 229.

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Kazimierz_Winicki&oldid=72134843”