Konrad Libicki

Konrad Libicki

Data i miejsce urodzenia	23 sierpnia 1891 Warszawa, Królestwo Polskie
Data i miejsce śmierci	25 grudnia 1980 Londyn, Wielka Brytania
Poseł RP w Estonii
Okres	od 19 kwietnia 1929 do 1 lipca 1933
Poprzednik	Kazimierz Papée (chargé d’affaires)
Następca	Jan Starzewski (chargé d’affaires)
Odznaczenia

{{Polityk infobox}} Nieoczekiwana grafika: "grafika".

Komenda Naczelna POW w roku 1914. Stoją od lewej: Ppor. Aleksander Tomaszewski, ppor. Marian Zyndram-Kościałkowski, ppor. Wacław Jędrzejewicz. Siedzą od lewej: D. Zawistowski , ppor. Konrad Libicki, por. Tadeusz Żuliński, ppor. Bogusław Miedziński

Konrad Libicki (ur. 23 sierpnia 1891 w Warszawie, zm. 25 grudnia 1980 w Londynie) – polski żołnierz i dyplomata, poseł polski w Estonii, dyrektor naczelny Polskiej Agencji Telegraficznej (1933-1938), dyrektor naczelny Polskiego Radia (1938-1939), współzałożyciel i wiceprezes Instytutu Józefa Piłsudskiego w Londynie.

Życiorys

Syn dziennikarza. W 1909 zdał egzamin maturalny w Gimnazjum gen. Pawła Chrzanowskiego. Członek „PET”u, od 1910 członek ZMP „Zet”, od 1911 Związku Walki Czynnej. Studiował początkowo literaturę i historię na Uniwersytecie Jagiellońskim, od 1913 we Francji – na Sorbonie i w École pratique des hautes études. Interesował się literaturą francuską, tłumaczył na język polski m.in. Charlesa Baudelaire’a.

Po wybuchu I wojny światowej powrócił do Polski. W październiku 1914 został członkiem Komendy Naczelnej Polskiej Organizacji Wojskowej, od stycznia 1915 kierował warszawską POW, od sierpnia 1915 do października 1916 służył w I Brygadzie Legionów Polskich, następnie powrócił do POW. Od października 1916 do sierpnia 1917 kierował Komendą POW Okręgu „E” z siedzibą w Radomiu. Zaprzyjaźniony z Józefem Piłsudskim.

Po odzyskaniu niepodległości w 1918 służył w Wojsku Polskim, w Oddziale II Sztabu Generalnego Wojska Polskiego. W 1924 ukończył Wyższą Szkołę Wojenną w stopniu majora dyplomowanego (awansowany do tego stopnia z 15 sierpnia 1924; w 1934 był zweryfikowany w Korpusie Oficerów Piechoty z lokatą 2). Od listopada 1924 do grudnia 1927 pełnił funkcję attaché wojskowego w poselstwie RP w Helsinkach. W 1927 został pracownikiem Ministerstwa Spraw Zagranicznych. Od 1 maja 1927 do 19 kwietnia 1929 kierował Wydziałem Prasowym Departamentu Politycznego MSZ. Od kwietnia 1929 do lipca 1933 był posłem RP w Estonii. W 1933 został dyrektorem naczelnym Polskiej Agencji Telegraficznej, od listopada 1935 był prezesem rady nadzorczej Polskiego Radia SA, od września 1938 dyrektorem naczelnym Polskiego Radia.

Po wybuchu II wojny światowej przez Rumunię przedostał się do Francji, a następnie w Wielkiej Brytanii, w latach 1940–1942 przebywał w obozie w Rothesay. Po II wojnie światowej pozostał na emigracji. Pracował w redakcji Reutera. Był współzałożycielem Instytutu Józefa Piłsudskiego w Londynie i jego wiceprezesem. Wspólnie z Janem Starzewskim kierował do połowy lat 80. pismem Niepodległość.

Grób Konrada Libickiego na Starych Powązkach w Warszawie

Został pochowany na Starych Powązkach w Warszawie.

Odznaczenia

• Krzyż Srebrny Orderu Wojennego Virtuti Militari
• Krzyż Niepodległości z Mieczami (1930)
• Krzyż Komandorski Orderu Odrodzenia Polski (1937)
• Krzyż Walecznych (trzykrotnie)
• Komandor Orderu Legii Honorowej (Francja)
• Komandor Orderu Białej Róży (Finlandia)
• Wielki Oficer Orderu Trzech Gwiazd (Łotwa)
• Wielka Wstęga Orderu Orła Gwardii Cywilnej (Estonia)
• Order Krzyża Wolności I klasy (Estonia)

Bibliografia

• Słownik Biograficzny Polskiej Służby Zagranicznej 1918-1945. Tom IV, Wyd. Ministerstwo Spraw Zagranicznych. Warszawa 2007
• Libicki Konrad w: Kto był kim w Drugiej Rzeczypospolitej (redakcja naukowa Jacek M.Majchrowski przy współpracy Grzegorza Mazura i Kamila Stepana), Warszawa 1994, wyd. BGW, ISBN 83-7066-569-1, s. 102;