Michał Łopot

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Michał Łopot
Herb
Łopot
Rodzina

Łopotowie herbu Łopot

Ojciec

Stanisław Łopot

Matka

Marianna ze Strybylów

Żona

Anna Czosnowska, Katarzyna Morawska

Dzieci

Adam Łopot, Ignacy Łopot

Odznaczenia
Order Orła Białego Order Świętego Stanisława (Rzeczpospolita Obojga Narodów)

Michał Łopot (Łopott) herbu Łopot (ur, przed 1749 rokiem) – oboźny wielki litewski od 1776, marszałek Trybunału Głównego Wielkiego Księstwa Litewskiego w latach 1787-1789, członek Rady Nieustającej w latach 1778-1780, starosta bobrujski, kawaler maltański (w zakonie od 1775 roku), kawaler Honoru i Dewocji[1].

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

W 1775 decyzją Sejmu Rozbiorowego otrzymał dobra starostwa bobrujskiego w 50-letnią emfiteuzę. Członek konfederacji Andrzeja Mokronowskiego w 1776 roku[2]. Poseł z powiatu starodubowskiego na sejm skonfederowany 1776 roku, sędzia sejmowy[3]. W 1778 był posłem z powiatu wołkowyskiego. Członek Departamentu Skarbowego Rady Nieustającej w 1779 roku[4].

Złożył swój akces do konstytucji 3 maja. W czasie wojny polsko-rosyjskiej 1792 roku podpisał adres do króla, w którym wraz ze 130 szlachty nowogródzkiej zapewnił władcę o swej wierności i gotowości kontynuowania walki.

W 1792 roku został konsyliarzem województwa nowogródzkiego w konfederacji generalnej Wielkiego Księstwa Litewskiego konfederacji targowickiej[5], wyznaczony przez konfederację targowicką do sądów ulitimae instantiae Wielkiego Księstwa Litewskiego w 1793 roku[6]. Poseł na sejm grodzieński 1793 roku z powiatu nowogródzkiego[7], członek konfederacji grodzieńskiej 1793 roku[8]. Zyskawszy poparcie przedstawiciela Rosji Jakoba Sieversa wszedł w skład deputacji wyłonionej z sejmu, której zadaniem było zawarcie porozumień rozbiorczych z Imperium Rosyjskim i Królestwem Prus. 22 lipca 1793 roku podpisał traktat cesji przez Rzeczpospolitą ziem zagarniętych przez Rosję a 25 września cesji ziem zagarniętych przez Prusy w II rozbiorze Polski[9]. Wybrany do nowej Rady Nieustającej, powołanej przez Sejm Grodzieński.

Głęboko znienawidzony za swoją działalność na sejmie rozbiorowym, podejrzewany był o bycie donosicielem Osipa Igelströma. W marcu 1794 na kontraktach nowogródzkich został poważnie obity kijem, w obawie o swoje życie schronił się pod opiekę stacjonujących w Nowogródku żołnierzy rosyjskich. Na kilka dni przed wybuchem insurekcji kościuszkowskiej zdołał uciec, unikając aresztowania przez władze powstańcze.

Odznaczony Orderem Orła Białego i Orderem Świętego Stanisława.

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. ↑ Jerzy Baranowski, Marcin Libicki, Andrzej Rottermund, Maria Starnawska, Zakon Maltański w Polsce, Warszawa 2000, s. 214.
  2. ↑ Volumina Legum, t. VIII, Petersburg 1860, s. 528.
  3. ↑ Volumina Legum, t. VIII, Petersburg 1860, s. 541.
  4. ↑ KALENDARZ polityczny dla Królestwa Polskiego y Wielkiego Xięstwa Litewskiego na rok pański 1779. w Warszawie, Nakładem y drukiem Michała Groella Księgarza Nadwornego J.K.Mci., [b.n.s]
  5. ↑ Korrespondent Warszawski Donoszący Wiadomości Kraiowe y Zagraniczne. 1792, no 64 + dod., s. 586.
  6. ↑ Gazeta Warszawska. 1793, nr 1, [b.n.s.]
  7. ↑ Dmitrij Ivanovič Ilovajskij, Sejm Grodzieński roku 1793: Ostatni Sejm Rzeczypospolitej Polskiej, Poznań 1872, s. 345.
  8. ↑ Volumina Legum, t. X, Poznań 1952, s. 54.
  9. ↑ Volumina Legum, t. X, Poznań 1952, s. 23, 37.


Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Michał_Łopot&oldid=72777259”