Michaił Kożemiakin

Michaił Kożemiakin
Михаил Степанович Кожемякин
	pułkownik lotnictwa
Data i miejsce urodzenia	24 stycznia 1913 ; Wierchniesiolnyj, Obwód Wojska Dońskiego
Data śmierci	1 sierpnia 1995
	Przebieg służby
Lata służby	1935–1960
Siły zbrojne	Armia Czerwona; Wojskowe Siły Powietrzne
Jednostki	28 pułk lotnictwa bombowego 219 Dywizji Lotnictwa Bombowego 2 Armii Powietrznej
Stanowiska	nawigator pułku
Główne wojny i bitwy	front wschodni (II wojna światowa)
	Odznaczenia
	;

Michaił Stiepanowicz Kożemiakin (ros. Михаил Степанович Кожемякин, ur. 11 stycznia^?/24 stycznia 1913 w chutorze Wierchniesiolnyj w Obwodzie Wojska Dońskiego (obecnie w obwodzie rostowskim) zm. 1 sierpnia 1995 w Moskwie) – radziecki lotnik wojskowy, Bohater Związku Radzieckiego (1945).

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

Od 1914 mieszkał we wsi Matruk w obwodzie aktobskim, do 1930 skończył 7 klas szkoły, a w 1933 technikum budowlane w Ałma-Acie, pracował jako technik na budowie. Od listopada 1935 służył w Armii Czerwonej, początkowo w artylerii w Środkowoazjatyckim Okręgu Wojskowym, potem w lotnictwie, w 1939 ukończył wojskową lotniczą szkołę pilotów w Czkałowie (Orenburgu) i został szturmanem (nawigatorem) załogi lotniczego pułku bombowców w Kalinińskim Okręgu Wojskowym. Od stycznia do marca 1940 jako szturman załogi 16 pułku bombowców uczestniczył w wojnie z Finlandią, później służył w Zachodnim Specjalnym Okręgu Wojskowym, w lipcu-sierpniu 1941 jako szturman klucza 411 pułku bombowców Frontu Północno-Zachodniego brał udział w obronie Leningradu. Od sierpnia 1941 do stycznia 1943 był szturmanem eskadry, a od stycznia 1943 do maja 1945 szturmanem 38 pułku bombowców, walczył na Froncie Briańskim, Zachodnim i 1 Ukraińskim, brał udział w operacji orłowsko-briańskiej, rżewsko-syczewskiej, rżewsko-wiaziemskiej, orłowskiej, smoleńskiej i lwowsko-sandomierskiej, berlińskiej i praskiej. Jako nawigator 28 pułku lotnictwa bombowego 219 Dywizji Lotnictwa Bombowego 2 Armii Powietrznej w stopniu majora wykonał 122 loty bojowe, brał udział w 47 walkach powietrznych, w których strącił w grupie 3 samoloty wroga. Po wojnie był szturmanem dywizji lotniczej w Centralnej Grupie Wojsk w Austrii, w 1947 skończył kursy przy Akademii Wojskowo-Powietrznej w Monino, później służył w Nadbałtyckim Okręgu Wojskowym, w 1956 ukończył Wojskową Akademię Sztabu Generalnego. Od stycznia do grudnia 1957 był głównym szturmanem 24 Armii Powietrznej w Grupie Wojsk Radzieckich w Niemczech, a od stycznia 1958 głównym szturmanem 37 Armii Powietrznej w Północnej Grupie Wojsk w Polsce, w sierpniu 1960 został zwolniony do rezerwy w stopniu pułkownika, 1963-1967 pracował jako inżynier w Naukowo-Badawczym Instytucie Aparatury Radiotechnicznej.

Odznaczenia[edytuj | edytuj kod]

Złota Gwiazda Bohatera Związku Radzieckiego (27 czerwca 1945)
Order Lenina (27 czerwca 1945)
Order Czerwonego Sztandaru (czterokrotnie - 7 listopada 1941, 14 marca 1943, 15 lutego 1945 i 30 grudnia 1956)
Order Wojny Ojczyźnianej I klasy (11 marca 1985)
Order Wojny Ojczyźnianej II klasy (10 grudnia 1942)
Order Czerwonej Gwiazdy (17 maja 1951)
Medal „Za Odwagę” (21 maja 1940)
Medal „Za zasługi bojowe” (6 listopada 1945)

I inne.

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

http://www.warheroes.ru/hero/hero.asp?Hero_id=1572 (ros.)