Miron Cichecki

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Miron Cichecki
Data i miejsce urodzenia

8 sierpnia 1914
Bródno

Data i miejsce śmierci

22 listopada 2010
Warszawa

Miejsce spoczynku

cmentarz Bródnowski

Zawód, zajęcie

działacz społeczny i sportowy

Odznaczenia
Krzyż Srebrny Orderu Virtuti Militari Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski Krzyż Komandorski Orderu Odrodzenia Polski Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski Krzyż Walecznych (1943–1989) Krzyż Armii Krajowej
Grób Mirona Cicheckiego na Cmentarzu Bródnowskim.

Miron Paweł Cichecki (ur. 8 sierpnia 1914 w Bródnie, zm. 22 listopada 2010 w Warszawie) – polski działacz społeczny i sportowy.

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

Syn działacza samorządowego Józefa Cicheckiego i Heleny z Michalskich. Dzieciństwo spędził w Pruszkowie, gdzie jego ojciec od 1919 pełnił funkcję burmistrza. Uczęszczał do szkoły powszechnej i Gimnazjum im. Tomasza Zana, w listopadzie 1934 rodzina Cicheckich przeprowadziła się do Wołomina. Od początku lat 30. XX wieku był zawodnikiem kadry reprezentacji Polski juniorów w lekkoatletyce, od 1934 należał do sekcji lekkoatletycznej Wołomińskiego Klubu Sportowego „Huragan”. Naukę kontynuował w Szkole Podchorążych przy 24 pułku piechoty w Łucku na Wołyniu, którą ukończył z wyróżnieniem. We wrześniu 1939 walczył w obronie Warszawy, a po kapitulacji powrócił do Wołomina, gdzie z siostrą Barbarą uczestniczył w organizacji szpitala polowego zlokalizowanego w gmachu szkoły podstawowej nr. 4[1]. Po wkroczeniu hitlerowców zaangażował się w działalność konspiracyjną Związku Walki Zbrojnej używając pseudonimu Olsza, prowadził również bojowe szkolenie wojskowe zawodników klubu WKS Huragan. Równocześnie pracował w wołomińskim oddziale Komunalnej Kasie Oszczędności Powiatu Warszawskiego, w 1941 założył z rodzeństwem i przyszłą żoną Wiesławą sklep papierniczy, w którym poza handlem prowadzili działalność konspiracyjną. Sprowadzali papier ze sklepu tej samej branży prowadzonego w Warszawie przez Józefa Cicheckiego z synem Andrzejem i przekazywali go oddziałowi Rajskich Ptaków Armii Krajowej, który drukował na nim biuletyn informacyjny „Na przedpolu”. Po wkroczeniu do Wołomina Armii Czerwonej i aresztowaniu przez NKWD uniknął zesłania na Syberię, początkowo przebywał w obozie jenieckim w Klembowie-Ostrówku, a następnie został wcielony do 8 pułku piechoty 3 Dywizji im. R. Traugutta 1 Armii Wojska Polskiego z którym forsował Wisłę pod Jabłonną, a następnie walczył o Wał Pomorski i Kołobrzeg[1]. Następnie uczestniczył w akcji „Wisła”, do rezerwy przeszedł w stopniu majora dopiero w 1947. Powrócił do działalności w WKS Huragan jako kierownik sekcji lekkoatletycznej oraz sekcji piłki nożnej, był również członkiem Zarządu. Będąc przewodniczącym Społecznego Komitetu Budowy Obiektu Sportowego „Huragan” doprowadził do powstania w 1955 kompleksu sportowego złożonego z boiska, hali sportowej i pawilonu, który ulokowano w dzielnicy Glinki[1]. Następnie został wiceprezesem i prezesem klubu, równocześnie aktywnie angażował się w działalność społeczną, był Prezesem Honorowym Koła Światowego Związku Żołnierzy Armii Krajowej Obwodu „Rajski Ptak” w Wołominie oraz radnym miasta w Wołominie w latach 1990–1994. Został honorowym obywatelem Wołomina, Honorowym Członekiem PZPN i Mazowieckiego Związku Piłki Nożnej.

Spoczywa na cmentarzu Bródnowskim (kw. 49 F-2-24).

Odznaczony[edytuj | edytuj kod]

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]