Mosty Kalińskie
52°17′45″N 21°15′59″E/52,295833 21,266389_(39).jpg) rezerwat w marcu 2024 r. | |
| rezerwat krajobrazowy[1] | |
| Typ |
biocenotyczny i fizjocenotyczny[1] |
|---|---|
| Podtyp |
biocenoz naturalnych i półnaturalnych[1] |
| Państwo | |
| Województwo | |
| Data utworzenia |
4 czerwca 2015 |
| Akt prawny | |
| Powierzchnia |
201,4409 ha |
Położenie na mapie powiatu wołomińskiego  | |
Położenie na mapie Polski  | |
Położenie na mapie województwa mazowieckiego  | |
| 52°17′45″N 21°15′59″E/52,295833 21,266389
| |
Mosty Kalińskie – rezerwat przyrody położony na terenie gminy Zielonka, powiat wołomiński, w środkowej części województwa mazowieckiego. Rezerwat krajobrazowy, którego celem jest ochrona i zachowanie fragmentu doliny rzeki Długiej wraz z bogactwem siedlisk otwartych i leśnych[1].
Opis[edytuj | edytuj kod]
Rezerwat przyrody „Mosty Kalińskie” utworzony został 4 czerwca 2015 na mocy zarządzenia Regionalnego Dyrektora Ochrony Środowiska w Warszawie z dnia 14 maja 2015[1]. Rezerwat znajduje się na gruntach będących własnością Skarbu Państwa, administrowanych przez Regionalną Dyrekcję Lasów Państwowych w Warszawie, Nadleśnictwo Drewnica. Położony jest na terenie poligonów wojskowych w Lasach Okuniewsko-Rembertowskich[3] i zajmuje teren o powierzchni 201,4409 ha[1]. Na odcinku ok. 3 km, między miejscowościami Ossów i Okuniew, znajduje się dolina niewielkiej rzeki Długiej. Dolina ma od 300 do 700 m szerokości, jest podmokła i płytka. Wzdłuż obrzeży, miejscami, ciągną się niskie wydmy porosłe borem sosnowym[3].
.jpg)
Dawniej w tej okolicy znajdowały się wsie Kaleń, Mamki i Dembe Małe, które zostały wysiedlone pod koniec XIX w., a na tym terenie utworzono carski Rembertowski Poligon Artyleryjski. Nazwa uroczyska Kalińskie Mosty jest pozostałością po jednej z nich. Zachowały się tam także lasy łęgowe z okazami starych olch, wiązów, wierzb jesionów i lip drobnolistnych, lasy te są unikalne w skali całego Mazowsza. Zbiorowiska leśne zajmują ok. 70% rezerwatu[3]. W większości stanowią naturalne drzewostany: łęgi wiązowo-jesionowe, łęgi wierzbowe i topolowe. W południowej części obszaru występuje ols porzeczkowy, w północno-wschodniej części rezerwatu, z łęgami sąsiadują zbiorowiska grądowe. Na krańcach doliny, po obu stronach, są głównie mieszane bory, w których runie obecny jest widłak goździsty. Nad rzeką Długą znajdują się lasy, gdzie w piętrze krzewów przeważa kruszyna pospolita, występuje również leszczyna pospolita, porzeczka czerwona, czeremcha zwyczajna, kalina koralowa. Występują tam również pnącza kielisznika zaroślowego, chmielu oraz kolczurki klapowanej[3]. Pozostały teren porastają czyżnie i zarośla łozowe. Wzdłuż koryta rzeki obecne są zbiorowiska otwarte: trzcinowe, mannowe, szuwary wielkoturzycowe, ziołorośla, są też niewielkie połacie zarastających łąk, na których występuje rzadki czarcikęsik Kluka, który wpisany jest do Polskiej Czerwonej Księgi Roślin a także kukułka szerokolistna. W rezerwacie zarejestrowano 23 gatunki roślin chronionych, 351 roślin naczyniowych oraz 11 gatunków mchów[4].
Na terenie rezerwatu występuje około 50 gatunków ptaków, z czego 40 to gatunki lęgowe, takie jak żuraw, bocian czarny, krogulec, jastrząb, puszczyk, dzięcioł średni, dzięcioł czarny, brodziec samotny, derkacz zwyczajny, słonka zwyczajna i bekas kszyk[3]. Ssaki reprezentowane są tu m.in. przez łosie, dziki, wydry i bobry. Występuje także bardzo rzadki w skali kraju gatunek ssaka: nietoperz mroczek pozłocisty objęty ochroną gatunkową. Unikalnym gatunkiem jest też niewielki gryzoń smużka leśna[3]. Wśród płazów występuje w rezerwacie ropucha szara, rzekotka drzewna, żaba jeziorkowa, żaba trawna a z gadów żmija zygzakowata, zaskroniec, jaszczurka zwinka, padalec[3]. Faunę bezkręgowców stanowi 25 gatunków motyli dziennych. Zarejestowano występowanie modraszka amandusa, a także ważki świteziankę błyszczącą i świteziankę modrą[3].
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ a b c d e f g Rezerwat przyrody Mosty Kalińskie. [w:] Centralny Rejestr Form Ochrony Przyrody [on-line]. Generalna Dyrekcja Ochrony Środowiska. [dostęp 2018-04-21].
- ↑ Akty prawne. Infor.pp. [dostęp 2018-04-21].
- ↑ a b c d e f g h Tomasz Nakonieczny: Dolina Długiej w Lasach Okuniewsko-Rembertowskich. Towarzystwo Przyrodnicze „Bocian”. [dostęp 2018-04-21].
- ↑ Mazowieckie rekordzistą pod względem liczby rezerwatów przyrody. Regionalna Dyrekcja Ochrony Środowiska. [dostęp 2018-04-21].
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- Dorota Zielińska, Zbigniew Paciorek: Raport dotyczący stanu ekologicznego rzeki Długiej. Fundacja Sendzimira, 2015.