Omomiłek pontyjski
| Cordicantharis longicollis | |||
| (Kiesenwetter, 1859) | |||
| Systematyka | |||
| Domena | |||
|---|---|---|---|
| Królestwo | |||
| Typ | |||
| Gromada | |||
| Rząd | |||
| Podrząd | |||
| Infrarząd | |||
| Nadrodzina | |||
| Rodzina | |||
| Podrodzina | |||
| Plemię | |||
| Rodzaj | |||
| Gatunek |
omomiłek pontyjski | ||
| Synonimy | |||
| |||
Omomiłek pontyjski[1] (Cordicantharis longicollis) – gatunek chrząszcza z rodziny omomiłkowatych i podrodziny Cantharinae.
Taksonomia[edytuj | edytuj kod]
Gatunek ten opisany został po raz pierwszy w 1859 roku przez Hellmutha von Kiesenwetter pod nazwą Telephorus longicollis[2].
Morfologia[edytuj | edytuj kod]
Chrząszcz o wydłużonym ciele długości od 10 do 13 mm. Głowę ma czarną z żółtoczerwonymi narządami gębowymi i nadustkiem[3][1]. Nitkowate czułki mają nasadowe człony częściowo lub całkowicie pomarańczowe, dalsze zaś ciemniej ubarwione[1]. Przedplecze jest pomarańczowe lub żółtoczerwone, lekko prześwitujące[3][1], w przybliżeniu tak długie jak szerokie, o wypukłej krawędzi przedniej, zaokrąglonych kątach przednich, niemal prostych brzegach bocznych i niewystających kątach tylnych. Pokrywy są czarne, u świeżych okazów niekiedy z lekkim odcieniem niebieskim[3]. Kolorystka odnóży jest pomarańczowa z ciemniejszymi stopami[1]. Genitalia samca odznaczają się edeagusem o niezmodyfikowanej, pozbawionej obrzeżenia tarczce grzbietowej[3].
Ekologia i występowanie[edytuj | edytuj kod]
Owad ten zasiedla obszary otwarte i półotwarte oraz świetliste lasy, zwłaszcza na terenach górskich. Osobniki dorosłe obserwuje się od kwietnia do czerwca[1].
Gatunek palearktyczny o pontomedyterraneńskim typie rozsiedlenia[4]. Znany jest z Austrii, Włoch, Malty, Polski, Czech, Słowacji, Węgier, Ukrainy, Rumunii, Bułgarii, Chorwacji, Bośni i Hercegowiny, Serbii, Czarnogóry, Albanii, Grecji[2] oraz azjatyckiej części Turcji[5].
Wszędzie jest rzadki i podawany z nielicznych stanowisk[6], przypuszczalnie wskutek wąskiego zakresu tolerancji ekologicznej[4]. W Polsce stwierdzony został jedynie w I połowie XX wieku w Beskidach Wschodnich w okolicach Przemyśla[6]. Na „Czerwonej liście zwierząt ginących i zagrożonych w Polsce” umieszczony jest jako gatunek o niedostatecznie rozpoznanym statusie (DD)[7].
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ a b c d e f Cordicantharis longicollis – Omomiłek pontyjski. [w:] Insektarium.net [on-line]. [dostęp 2023-07-28].
- ↑ a b Cordicantharis longicollis (Kiesenwetter, 1859). [w:] Fauna Europaea [on-line]. [dostęp 2023-07-28].
- ↑ a b c d Arved Lompe: Gattung Cantharis L.. [w:] Käfer Europas [on-line]. Coleonet.de, 2010. [dostęp 2023-07-27].
- ↑ a b Antoni Kuśka, Omomiłki (Coleoptera, Cantharidae): Cantharinae i Silinae Polski, „Monografie Fauny Polski”, 21, Instytut Systematyki i Ewolucji Zwierząt PAN, 1995.
- ↑ Sergey V. Kazantsev. An annotated checklist of Cantharoidea (Coleoptera) of Russia and adjacent territories. „Russian Entomological Journal”. 20 (4), s. 387–410, 2011. DOI: 10.15298/rusentj.20.4.05.
- ↑ a b B. Burakowski, M. Mroczkowski, J. Stefańska. Chrząszcze – Coleoptera. Buprestoidea, Elateroidea i Cantharoidea. „Katalog Fauny Polski”. XXIII (10), 1985.
- ↑ Jerzy Pawłowski, Daniel Kubisz, Mieczysław Mazur: Coleoptera. Chrząszcze. W: Czerwona lista zwierząt ginących i zagrożonych w Polsce. Zbigniew Głowaciński, Małgorzata Makomaska-Juchiewicz, Grażyna Połczyńska-Konior (red.). Kraków: Instytut Ochrony Przyrody Polskiej Akademii Nauk (PAN), 2002, s. 88-110. ISBN 83-901236-8-1.