Onufry Danilewicz
| zakonnik (trynitarz) | ||
| ||
| Data i miejsce urodzenia |
27 I 1695 | |
|---|---|---|
| Data i miejsce śmierci |
24 XII 1753 | |
| Definitor polskiej prowincji zakonnej | ||
| Okres sprawowania |
1753 | |
| Wyznanie | ||
| Kościół | ||
| Inkardynacja | ||
| Śluby zakonne |
1715 | |
| Prezbiterat |
1718 | |
Onufry Danilewicz, pseud. Taczalski, imię zakonne Onufry od Najświętszego Sakramentu, właściwie Aleksander Kazimierz Danilewicz herbu Ostoja (ur. 27 I 1695 na Litwie, zm. 24 XII 1753 w Łucku) – ksiądz katolicki, trynitarz, lektor (profesor) filozofii oraz teologii scholastycznej i dogmatycznej, przełożony (minister) klasztoru w Wilnie na Antokolu, definitor polskiej prowincji zakonnej, pisarz ascetyczny, historyk i kronikarz swego zakonu.
Życiorys[edytuj | edytuj kod]
Onufry Danilewicz herbu Ostoja[1] urodził się 27 I 1695 roku w dawnym pow. oszmiańskim na Litwie. Ochrzczony został w Kościele unickim[2]. Jego rodzina należała do rodu heraldycznego Ostojów (Mościców) i została wspomniana przez Kaspra Niesieckiego w Herbarzu Polskim[3].
Danilewicz wstąpił do Zakonu Świętej Trójcy od Wykupu Niewolników na Antokolu w Wilnie ok. 1713 roku[4]. Tam odbywał formację zakonną i studia teologiczne. Śluby zakonne złożył w roku 1715 w Trynopolu. W 1718 roku został wyświęcony na kapłana i odprawił Prymicję we Lwowie[2].
Danilewicz spełniał w zakonie liczne obowiązki m.in.: kaznodziei, prezydenta przyjmowanych nowych fundacji, przełożonego (ministra) klasztoru w Wilnie na Antokolu oraz dwukrotnie definitora polskiej prowincji zakonnej[5]. Słynął z pięknej wymowy[6]. Był także lektorem (profesorem) filozofii, teologii scholastycznej i dogmatycznej[7]. Zapisał się w historii jako kronikarz swego zakonu. Jego najważniejszym dziełem w tym zakresie jest Facies chronologica (wyd. we Lwowie w 1748 roku). Był autorem kazań, m.in.: Nowy Aaron Nazareński Jezus (wyd. w dwóch tomach, w Wilnie, w roku 1730), Roszczka Aaronowa (wyd. w 1732, w Wilnie, dedykowane Antoninie Sybilli z hr. de Waldstein Sapieżynie). Ponadto wydał dwie książki do nabożeństwa: Homo paulo minor ab Angelis i Aula Caelestis, dedykowaną Teofili z Sieniawskich Jabłonowskiej, fundatorce konwentu trynitarzy w Teofipolu[6]. Onufry Danilewicz zmarł w Łucku w wigilię świąt Bożego Narodzenia w 1753 roku[8][6].
Zobacz też[edytuj | edytuj kod]
- Herb Ostoja
- Ród Ostojów (Mościców)
- Danilewiczowie herbu Ostoja
- Zakon Świętej Trójcy od Wykupu Niewolników
- Kościół trynitarzy na Antokolu w Wilnie
- Kościół trynitarzy w Trynopolu
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ R. Żmuda, Materiały do bibliografii publikacji o zakonach i zgromadzeniach zakonnych w Polsce 1945-2000, t. I: Osoby konsekrowane, Łódź 2011, s. 81.
- ↑ a b J. M. A. Giżycki (pseud. Wołyniak), Notatka o niektórych naszych siedzibach trynitarskich, Kraków 1912, s. 7.
- ↑ K. Niesiecki, Herbarz polski, wyd. J.N. Bobrowicz, Lipsk 1839-1845, t. III, s. 301.
- ↑ Encyklopedia katolicka, (red. R. Łukaszyk, L. Bieńkowski, F. Gryglewicz), t. III, Lublin, KUL, 1979, hasło: DANILEWICZ Aleksander Kazimierz, k. 1014.
- ↑ Słownik polskich teologów katolickich (red.) H. E. Wyczawski, t. I, Warszawa, Akademia Teologii Katolickiej, 1981, s. 364-365.
- ↑ a b c Podręczna encyklopedya kościelna, S. Gall (oprac.), t.5/8, Warszawa 1905, s. 328.
- ↑ O. Danilewicz, Facies chronologica [...] Ordinis S. Trinitatis [...], Lwów 1748, strona tytułowa.
- ↑ J. M. A. Giżycki (pseud. Wołyniak), Notatka o niektórych naszych siedzibach trynitarskich, Kraków 1912, s. 89.
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- J. M. A. Giżycki (pseud. Wołyniak), Notatka o niektórych naszych siedzibach trynitarskich, Kraków 1912, s. 4, 7, 69, 87, 89.
- J. M. A. Giżycki (pseud. Wołyniak), Wspomnienie o Trynitarzach na Wołyniu, Podolu i Ukrainie / przez Wołyniaka, Kraków 1909, s. 10.
- K. Niesiecki, Herbarz polski, wyd. J.N. Bobrowicz, Lipsk 1839-1845, t. III, s. 301.
- Słownik polskich teologów katolickich (red.) H. E. Wyczawski, t. I, Warszawa, Akademia Teologii Katolickiej, 1981, s. 364-365.
- R. Żmuda, Materiały do bibliografii publikacji o zakonach i zgromadzeniach zakonnych w Polsce 1945-2000, t. I: Osoby konsekrowane, Łódź 2011. s. 31, 81.
- Encyklopedia katolicka, (red.) R. Łukaszyk, L. Bieńkowski, F. Gryglewicz, t. III, Lublin, KUL, 1979, hasło: DANILEWICZ Aleksander Kazimierz, k. 1014.
- Podręczna encyklopedya kościelna, S. Gall (oprac.), t. 5/8, Warszawa 1905, s. 328-329.