Osieczko

Osieczko

Część miasta Osieka
Państwo	Polska
Województwo	świętokrzyskie
Powiat	staszowski
Gmina	Osiek
Miasto	Osiek
W granicach Osieka	30 listopada 1996
SIMC	0802188
Zarządzający	Rafał Łysiak
Wysokość	157,4 m n.p.m.
Strefa numeracyjna	15
Tablice rejestracyjne	TSZ
Położenie na mapie Osieka Osieczko
Położenie na mapie Polski Osieczko
Położenie na mapie województwa świętokrzyskiego Osieczko
Położenie na mapie powiatu staszowskiego Osieczko
Położenie na mapie gminy Osiek Osieczko
50°31′00″N 21°27′01″E

Osieczko – południowo-wschodnia część miasta Osiek w Polsce położona w województwie świętokrzyskim, w powiecie staszowskim, w gminie Osiek. Położone przy drodze krajowej nr 79.

W przeszłości była to samodzielna wioska, którą w wyniku rozrostu się miasta Osiek włączono w jego obszar. Włączenia do miasta, dokonano po odzyskaniu praw miejskich w 1992. 30 listopada 1996 Osieczko włączono do Osieka.

Lokalizacja

Samo osiedle znajduje się między kościołem rzymskokatolickim pw. św. Stanisława, ulicami: Sandomierską, Jana Pawła II, Cichą, Ogrodową, Wiślaną i Tarnobrzeską. W dużej mierze zabudowane jest domkami jednorodzinnymi z lat 70., 80., 90. XX w., jak i nowszymi. Osieczko położona jest 15 km na północny wschód od Połańca; 18,1 na zachód, południowy zachód od Tarnobrzega; 20,4 km na wschód od Staszowa i 24,3 km na zachód, północny zachód od Nowej Dęby leżąc na wysokości 157,4 m n.p.m.

Historia

Wówczas wieś wymieniana w Słowniku geograficznym Królestwa Polskiego i innych krajów słowiańskich pod koniec XIX wieku.

OSIECZKO, wieś, powiat sandomierski, gmina i parafia Osiek. Odległość od Sandomierza 30 wiorst, leży tuż pod osadą (miejską) Osiek, ma 82 domy, 570 mieszkańców, 827 mórg ziemi dworskiej i 925 mórg (ziemi) włościańskiej. Folwark wchodzi w skład majoratu rządowego Osiek. W 1827 roku było tu 50 domów, 303 mieszkańców.

Słownik geograficzny Królestwa Polskiego i innych krajów słowiańskich, t. VII.

Na podstawie ww. informacji z 1886 – Osieczko, to wieś w powiecie sandomierski, w gminie i parafii Osiek. Leży w odległość 30 wiorst od Sandomierza, tuż pod osadą miejską Osiek, ma 82 domów, 570 mieszkańców, 827 mórg ziemi dworskiej i 925 mórg włościańskich. Folwark wchodzi w skład majoratu rządowego Osiek. W 1827 roku było tu 50 domów, 303 mieszkańców.

W 1812 wioska na krótki czas wchodziła w skład gminy Wiązownica. Gdy w 1832 rozdzielono dobra rządowe na kilka części a główną z nich, majorat Osiek, nadano senatorowi Pogodinowi. W tego skład tego majoratu wchodziły m.in.: folwarki z wójtostwem Osiek, folwark Bukowo i Wiązownica, a w tym osada Osieczko z 48 domami, w granicach z 791 morgami. Z kolei w 1866 roku był już w posiadaniu Aleksandry z Pogodinów Pietrowej.

W 1886 parafia Osiek należy do dekanatu sandomierskiego i liczy 3 895 dusz. Z kolei gmina Osiek, z urzędem we wsi Osieczko, ma 6 070 mieszkańców, i rozległości 17 916 mórg, w tym ziemi dworskiej 6 525 mórg. Sądem okręgowym dla gminy jest III Sąd Okręgowy w Łoniowie; z kolei stacja pocztowa znajduje się w Staszowie.

Według wyżej wymienionego słownika, kiedyś w Osieczku było jezioro Białe. Z informacji tam zamieszczonej wynika iż, leżało ono w powiecie sandomierskim, we wsi Osieczko nad Wisłą, i że miało 10 mórg obszaru.

Geografia

W XIX-wiecznym Osieczku umiejscowione były dwa małe jeziorka: Białe i Skopaniec – znane nam z oryginalnego opisu Ludwika Wolskiego z 1851.

Jeziora w Królestwie Polskiém. (...) Jeziora Gubernii Radomskiéj. (...) Powiat Sandomierski.
Wszystkie jeziora powiatu tego leżą nad samą rzeką Wisłą lub w niewielkiéj od niéj odległości.
(...) W gminie Osiek znajdujemy pięć jezior: dwa we wsi Osieczko, nazwane Białe i Skopaniec, we wsi Łęk nazwane Brzeźnica, w Osieku Bania, we wsi Długołęka Gaj.
Szczegółowy ich opis następny: Jezioro Białe, położone jest na płaszczyźnie rozległéj w miejscu otwartém. Obszerność morgów 10, głębokość stóp 9. Grunta nadbrzeżne urodzajne. Wody jeziora nawet po stopnieniu śniegów i nawalnych deszczach nie wzbierają. Brzegi jego są zarosłe trzciną. Kommunikacyi podziemnéj ani źródeł mineralnych nie ma. Woda czysta, słodka, bez odoru. Obfituje w szczupaki, karasie, okunie i płotki, z czego dochód na rok uczyni najwięcéj rubli sréberem 9. Spławy żadne nie odbywają się.
Jezioro Skopaniec, położone na płaszczyźnie rozległéj w miejscu otwartém, ma obszerności morgów 3, głębokości stóp 20. Grunta jego nadbrzeżne urodzajne. Do jeziora Bani, poniżéj opisanego, wypływa ztąd strumień; to jest powodem, iż wody jeziora tego nigdy nie wzbierają. Kommunikacyi podziemnéj i źródeł mineralnych jezioro to nie ma. Woda w niém czysta, słodka, do użytku zdatna, po brzegach tylko zarosła trzciną i innemi chwastami. Obfituje w różne gatunki ryb, lecz tych dla znacznéj głębokości wody łowić nie można; dochodu więc żadnego jezioro to nie przynosi. Spławy żadne.
(...) Z wyliczenia takowego wypada, że w gubernii radomskiéj jest w ogóle jezior 59, rozległość ich włók 15, morgów 27; w tym: w powiecie sandomierskim jezior 31, rozległość ich włók 11, morgów 7. Wszystko to są jeziora mniejszéj wielkości; największe z nich Kozłowy dół ma obszerności morgów 70, po nim idzie Krzcińskie — morgów 50, daléj Słoniawa i Przewłockie po morgów 30; inne coraz mniejsze.

Ludwik Wolski, Biblioteka Warszawska. Pismo poświęcone naukom, sztukom i przemysłowi, t. I.

BIAŁE jezioro, powiat sandomierski, we wsi Osieczko nad Wisłą, ma 10 mórg obszaru.

Słownik geograficzny Królestwa Polskiego i innych krajów słowiańskich, t. I.

Dawne części miasta – obiekty fizjograficzne

W latach 70. ubiegłego wieku przyporządkowano i opracowano spis lokalnych części integralnych dla Osieczka, wówczas jeszcze wioski zawarty w tabeli 1. Pozostałe nie wymienione tu części są opisane w Osieku.

Tabela 1. Wykaz urzędowych nazw miejscowych i obiektów fizjograficznych

Nazwa wsi — miasta	Nazwy części wsi — miasta	Nazwy obiektów fizjograficznych — charakter obiektu
I. Gromada OSIEK
Osieczko	Gaj Grobla Osieczko-Kolonia Osiek-Kolonia Stawki Wójtostwo	Buchnia — łąka, krzaki, mokradła Działy — pole Gaj — pole Góry — pole, nieużytki, młody las Grobla — pole Osieczko-Kolonia — pole Podjeziorze — pole Podlipnickie — pole Stawki — pole Wielgie Jezioro — jezioro Zagumnie — pole Zajeziorze — pole, łąka

Literatura

• „Biblioteka Warszawska. Pismo poświęcone naukom, sztukom i przemysłowi. 1851”. Tom piérwszy. Ogólnego zbioru tom XLI, 1851. Warszawa: W Drukarni Stanisława Strąbskiego, przy ulicy Daniłowiczowskiéj Nr. 617, w dawnej Bibliotece Załuskich. brak numeru strony
• Bielec Jan (red.), Szwałek Stanisława: Wykaz urzędowych nazw miejscowości w Polsce. Ministerstwo Administracji, Gospodarki Terenowej i Ochrony Środowiska. T. II: K - P. Warszawa: GUS, 1981.brak strony w książce
• Kaczmarek Leon (red. nauk. zeszytu), Taszycki Witold (red. nauk. wyd.): Urzędowe Nazwy miejscowości i obiektów fizjograficznych. 33. Powiat staszowski województwo kieleckie. Komisja ustalania nazw miejscowości i obiektów fizjograficznych (do użytku służbowego). Z: 33. Warszawa: Urząd Rady Ministrów. Biuro do Spraw Prezydiów Rad Nadzorczych, 1970.brak strony w książce
• Kolber Oskar: Dzieła wszystkie. Sandomierskie. Materyjały do etnografii słowiańskiéj. T. 2: Lud. Jego zwyczaje, sposób życia, mowa, podania, przysłowia, obrzędy, gusła, zabawy, pieśni, muzyka i tańce. Serya 1. Sandomierskie. Warszawa: W drukarni Jana Jaworskiego, Krakowskie-Przedmieście Nr. 415, 1865.brak strony w książce
• Sulimierski Filip (red. naczelny), Chlebowski Bronisław (red.), Walewski Władysław (red.): Słownik geograficzny Królestwa Polskiego i innych krajów słowiańskich. Nakładem Władysława Walewskiego. T. I. Warszawa: Druk „WIEKU” Nowy-Świat Nr. 59, 1880.brak strony w książce
• Sulimierski Filip (red. naczelny), Chlebowski Bronisław (red.), Walewski Władysław (red.): Słownik geograficzny Królestwa Polskiego i innych krajów słowiańskich. Nakładem Władysława Walewskiego. T. VII. Warszawa: Druk „WIEKU” Nowy-Świat Nr. 61, 1886.brak strony w książce
• Sulimierski Filip (red. naczelny), Chlebowski Bronisław (red.): Słownik geograficzny Królestwa Polskiego i innych krajów słowiańskich. Nakładem Władysława Walewskiego do końca tomu X. Od tomu XI, z zasiłku Kasy pomocy dla osób pracujących na polu naukowem imienia D-ra Mianowskiego. T. XIII. Warszawa: Druk „WIEKU” Nowy-Świat Nr. 61, 1893.brak strony w książce