Seweryn Koralewski

Seweryn Julian Koralewski

sierżant
Data i miejsce urodzenia	8 stycznia 1902 Koło
Data i miejsce śmierci	28 kwietnia 1987 Kutno
Przebieg służby
Siły zbrojne	Wojsko Polskie
Jednostki	1 pułk piechoty Legionów Kowieński Pułk Strzelców 101 rezerwowy pułk piechoty 68 pułk piechoty 69 pułk piechoty
Główne wojny i bitwy	wojna polsko-bolszewicka (operacja kijowska) wojna polsko-litewska
Odznaczenia

Seweryn Julian Koralewski (ur. 8 stycznia 1902 w Kole, zm. 28 kwietnia 1987 w Kutnie) – podoficer Wojska Polskiego w II Rzeczypospolitej, kawaler Orderu Virtuti Militari.

Życiorys

Urodził się w rodzinie Antoniego i Rozalii z Nurkiewiczów.

Absolwent szkoły elementarnej i szkoły realnej. Od roku 1918 uczęszczał w Warszawie na kursy techniczne. W listopadzie tegoż roku wstąpił ochotniczo do odrodzonego Wojska Polskiego i otrzymał przydział do 1 pułku piechoty Legionów, w szeregach którego rozbrajał Niemców w stolicy. W styczniu 1919 roku został skierowany do Kowieńskiego Pułku Strzelców 2 Dywizji Litewsko-Białoruskiej. Na froncie przebywał do stycznia 1920 r. po czym oddelegowany został do szkoły podoficerskiej, po ukończeniu której, już w randze kaprala, przeniesiony został do 101 rezerwowego pułku piechoty. W jego szeregach wziął udział w wojnie polsko-bolszewickiej, uczestnicząc między innymi w ofensywie kijowskiej.

Na własną prośbę powrócił do Kowieńskiego Pułku Strzelców. Wyróżnił się w walkach pod Łomżą (20-22 sierpnia 1920 r.). Za wyjątkową odwagę, inicjatywę i aktywność w boju, a zwłaszcza za dowodzenie grupami wypadowymi został odznaczony Krzyżem Srebrnym Orderu Virtuti Militari. Nadanie to zostało następnie potwierdzone dekretem Wodza Naczelnego marszałka Józefa Piłsudskiego L. 11434.VM z dnia 3 lutego 1922 roku (opublikowanym w Dzienniku Personalnym Ministerstwa Spraw Wojskowych Nr 2 z dnia 18 lutego 1922 roku).

Walcząc w Grupie gen. Lucjana Żeligowskiego pod Surwintami został ranny i dostał się do niewoli litewskiej. Po uwolnieniu skierowany do szkoły podoficerskiej w Wilnie, po ukończeniu której, już w stopniu plutonowego, w dniu 1 sierpnia 1921 r. został zdemobilizowany i przeniesiony do rezerwy.

Pracował w rolnictwie, w Związku Inwalidów Wojennych (na stanowisku sekretarza) oraz w Urzędzie Pocztowym w Kutnie (jako starszy pocztylion). Działał również w środowisku weteranów. Jako podoficer rezerwy odbył dwumiesięczne ćwiczenia w 68 pułku piechoty, a w roku 1930 został awansowany do rangi sierżanta rezerwy, z przydziałem mobilizacyjnym do 69 pułku piechoty. Do wybuchu II wojny światowej pracował w Urzędzie Pocztowo-Telekomunikacyjnym w Kole, a we wrześniu 1939 roku został ewakuowany do Warszawy. W okresie okupacji niemieckiej pracował jako ślusarz. Po wojnie zamieszkał w Kutnie i ponownie został pracownikiem Poczty Polskiej, z której przeszedł w 1967 roku na emeryturę. Zmarł w Kutnie i spoczął na tamtejszym cmentarzu parafii św. Wawrzyńca (sektor: 18, rząd: 1, grób: 44).

Był żonaty z Anielą z domu Płucienniczak (ur. 16 lipca 1897 r., zm. 24 października 1974 r.), z którą miał dzieci: Antoniego (1926-1969), Tadeusza (ur. 1928), Bogdana (1929-1986), Zygmunta (ur. 1930), Halinę (ur. 1932) i Aleksandrę (ur. 1936).

Ordery i odznaczenia

• Krzyż Srebrny Orderu Virtuti Militari nr 4057
• Medal Pamiątkowy za Wojnę 1918–1921,
• Medal Dziesięciolecia Odzyskanej Niepodległości.

Bibliografia

• Bogusław Polak (red.): Kawalerowie Virtuti Militari 1792 – 1945. T. 2/1. Koszalin: Wydawnictwo Uczelniane Wyższej Szkoły Inżynierskiej w Koszalinie, 1991. ISBN 83-900510-0-1.
• Szymon Baron: Zarys historji wojennej pułków polskich 1918–1920. 77 Pułk Piechoty. Warszawa: Wojskowe Biuro Historyczne, 1929, seria: Zarys historii wojennej pułków polskich 1918–1920. [dostęp 2020-03-16].
• Dzienniki Personalne Ministerstwa Spraw Wojskowych z lat 1920–1937. [dostęp 2020-03-16].
• Bogusław Polak (red.): Kawalerowie Virtuti Militari 1792–1945. T. 2/2. Koszalin: Wydawnictwo Uczelniane Wyższej Szkoły Inżynierskiej w Koszalinie, 1993. ISBN 83-900510-0-1.