Obodryci: Różnice pomiędzy wersjami
| [wersja przejrzana] | [wersja przejrzana] |
m Robot informuje, że de:Abodriten jest dobrym artykułem; zmiany kosmetyczne |
→Historia: drobne merytoryczne |
||
| Linia 26: | Linia 26: | ||
W [[984]] roku książę Obodrzyców [[Mściwój (książę obodrzycki)|Mściwój]] wziął udział w zjeździe w [[Quedlinburg|Kwedlinburgu]], gdzie zebrali się niemieccy wielmoże, którzy chcieli poprzeć [[Henryk II Kłótnik|Henryka Kłótnika]] w staraniach o tron cesarski. |
W [[984]] roku książę Obodrzyców [[Mściwój (książę obodrzycki)|Mściwój]] wziął udział w zjeździe w [[Quedlinburg|Kwedlinburgu]], gdzie zebrali się niemieccy wielmoże, którzy chcieli poprzeć [[Henryk II Kłótnik|Henryka Kłótnika]] w staraniach o tron cesarski. |
||
Okres [[1018]]-[[1029]] jest okresem konfliktów wewnętrznych wśród Obodrzyców. Po wygnaniu księcia [[Mścisław (książę obodrzycki)|Mścisława]] oraz odepchnięciu Sasów za Łabę Wielkie Księstwo Obodrzyców staje się znów pogańskie. Po zniszczeniu wszelkich śladów chrześcijaństwa rozpoczęły się wewnętrzne walki o władzę. W ciągu 10 lat do władzy kolejno dochodzi kilku książąt, z których ostatnim jest [[Przybigniew]], zwany z niemiecka Udo. Wbrew woli swojego ludu, nawiązywał on stosunki z Sasami, ochrzcił swego syna i przyjął wiarę chrześcijańską. Nie chciał jednak przyjąć saskiej zwierzchności i jako "zły chrześcijanin" został przez Sasów zamordowany. Jego syn [[Gotszalk]] opuścił klasztor i wróciwszy do rodzinnego kraju usiłował pomścić ojca, lecz został pokonany i uwięziony. Obodrzyce powołali na wiecu następnego władcę [[Racibor obodrzycki|Racibora]] – jednego z książąt plemiennych oddanych starej wierze, który zjednoczył ponownie Związek Obodrzycki. |
Okres [[1018]]-[[1029]] jest okresem konfliktów wewnętrznych wśród Obodrzyców. Po wygnaniu księcia [[Mścisław (książę obodrzycki)|Mścisława]] oraz odepchnięciu Sasów za Łabę Wielkie Księstwo Obodrzyców staje się znów pogańskie. Po zniszczeniu wszelkich śladów chrześcijaństwa rozpoczęły się wewnętrzne walki o władzę. W ciągu 10 lat do władzy kolejno dochodzi kilku książąt, z których ostatnim jest [[Przybigniew]], zwany z niemiecka Udo. Wbrew woli swojego ludu, nawiązywał on stosunki z Sasami, ochrzcił swego syna i przyjął wiarę chrześcijańską. Nie chciał jednak przyjąć saskiej zwierzchności i jako "zły chrześcijanin" został przez Sasów zamordowany. Jego syn [[Gotszalk]] opuścił klasztor i wróciwszy do rodzinnego kraju usiłował pomścić ojca, lecz został pokonany i uwięziony. Obodrzyce powołali na wiecu następnego władcę [[Racibor obodrzycki|Racibora]] – jednego z książąt plemiennych oddanych starej wierze, który zjednoczył ponownie Związek Obodrzycki. W 1043 roku Racibor został pokonany przez Gotszalka, który jest uznawany za twórcę wczesnofeudalnego państwa obodryckiego. Odnowił biskupstwo w Stargardzie Wagryjskim i ustanowił dwa nowe w [[Ratzeburg]] (Raciborzu) i Meklenburgu. W 1057 roku przyłączył do swojego państwa ziemie Chyżan i Czerezpienian. Po jego zamordowaniu w 1066 roku doszło do reakcji pogańskiej, a władzę objął uzurpator [[Krut]], którego obalił w 1093 roku syn Gotszalka [[Henryk Gotszalkowic]]. Po jego zamordowaniu w 1127 roku doszło do wojny domowej, a państwo Obodrytów zostało podzielone pomiędzy Kanuta Lavarda, a potem [[Przybysław wagryjski|Przybysława]], którzy władali ziemią Wagrów oraz Niklota który władał Obodrzycami i Warnami. |
||
W [[1147]] roku rozpoczęła się [[krucjata połabska]] przeciw |
W [[1147]] roku rozpoczęła się [[krucjata połabska]] przeciw Obodrzycom. Książę [[Niklot]] stawiał zacięty opór i udało mu się zniszczyć okręty najeźdźców. Krzyżowcy oblegli nawet [[Szczecin]], będący grodem, który już wtedy przyjął chrzest. Nie potrafiąc pokonać Niklota, Niemcy zawierają z nim pokój oraz sojusz militarny. Sojusz ten nie zabezpieczył jednak państwa Niklota przed upadkiem. Po śmierci Niklota w 1161, Obodrytów podbił w czasie kampanii w latach 1160-1163 książę saski [[Henryk Lew]], a następnie oddał w lenno wschodnią część synom Niklota Warcisławowi i [[Przybysław (książę meklemburski)|Przybysławowi]]. |
||
== Ciekawostki == |
== Ciekawostki == |
||
Wersja z 15:53, 13 wrz 2013
Obodryci, Obodrzycy, Obodrzyce to grupa plemion słowiańskich należąca do Słowian połabskich. Do grupy tej zaliczano: Obodrzyców właściwych (Reregów), Połabian, Wagrów, Warnów, Glinian, Bytyńców, Smolińców, Morzyczan.
Inne spotykane nazwy grupy plemion obodryckich: Obotriti, Abitrices, Abotriti, Abotridi, Abodriti, Abdriti, Habitriti, Obriti, Abatereni, Obotriten. Geograf Bawarski podaje, że na ziemi obodrzyckiej znajdowały się 53 grody[1].
Lokalizacja
Obodrzyci zamieszkiwali tereny dzisiejszej Meklemburgii-Pomorza Przedniego oraz Szlezwik-Holsztynu landów znajdujących się obecnie w granicach Niemiec. Od zachodu poprzez Limes Saxoniae graniczyli z Sasami od wschodu i południowego wschodu z plemionami wieleckimi.
Historia
W roku 798 książę obodrzycki Drożko zwyciężył Sasów w bitwie nad Święcianą. W 808 roku Duńczycy pod przywództwem Godfreda najechali na ziemie obodrzyckie. Plemiona Smolińców oraz Linonów (Glinian) odłączyły się od Związku Obodrzyckiego, a Drożko uciekł. Rok później powrócił i przeprowadził wyprawę odwetową na Wieletów, a tereny zamieszkane przez Smolińców podbił. Tego samego roku Drożko został zabity z rozkazu króla duńskiego Godfreda w osadzie Rerik. W 810 roku kolejna wyprawa odwetowa Wieletów na ziemie obodrzyckie.
W 844 roku Ludwik Niemiecki najechał Obodrzyców. Podczas walki zginął władca – książę Gostomysł. Władza przeszła w ręce naczelników plemiennych, co powoduje osłabienie Związku Obodrzyckiego.
W 954 roku wybuchło wielkie powstanie antyniemieckie koalicji Obodrzyców i Wieletów. Siły niemieckie wsparło słowiańskie plemię Ranów. Koalicja słowiańska poniosła decydującą klęskę nad Reknicą 16 października 955 roku. W bitwie tej zginął książę obodrzycki Stojgniew. Niepokoje trwały aż do roku 960.
W 984 roku książę Obodrzyców Mściwój wziął udział w zjeździe w Kwedlinburgu, gdzie zebrali się niemieccy wielmoże, którzy chcieli poprzeć Henryka Kłótnika w staraniach o tron cesarski.
Okres 1018-1029 jest okresem konfliktów wewnętrznych wśród Obodrzyców. Po wygnaniu księcia Mścisława oraz odepchnięciu Sasów za Łabę Wielkie Księstwo Obodrzyców staje się znów pogańskie. Po zniszczeniu wszelkich śladów chrześcijaństwa rozpoczęły się wewnętrzne walki o władzę. W ciągu 10 lat do władzy kolejno dochodzi kilku książąt, z których ostatnim jest Przybigniew, zwany z niemiecka Udo. Wbrew woli swojego ludu, nawiązywał on stosunki z Sasami, ochrzcił swego syna i przyjął wiarę chrześcijańską. Nie chciał jednak przyjąć saskiej zwierzchności i jako "zły chrześcijanin" został przez Sasów zamordowany. Jego syn Gotszalk opuścił klasztor i wróciwszy do rodzinnego kraju usiłował pomścić ojca, lecz został pokonany i uwięziony. Obodrzyce powołali na wiecu następnego władcę Racibora – jednego z książąt plemiennych oddanych starej wierze, który zjednoczył ponownie Związek Obodrzycki. W 1043 roku Racibor został pokonany przez Gotszalka, który jest uznawany za twórcę wczesnofeudalnego państwa obodryckiego. Odnowił biskupstwo w Stargardzie Wagryjskim i ustanowił dwa nowe w Ratzeburg (Raciborzu) i Meklenburgu. W 1057 roku przyłączył do swojego państwa ziemie Chyżan i Czerezpienian. Po jego zamordowaniu w 1066 roku doszło do reakcji pogańskiej, a władzę objął uzurpator Krut, którego obalił w 1093 roku syn Gotszalka Henryk Gotszalkowic. Po jego zamordowaniu w 1127 roku doszło do wojny domowej, a państwo Obodrytów zostało podzielone pomiędzy Kanuta Lavarda, a potem Przybysława, którzy władali ziemią Wagrów oraz Niklota który władał Obodrzycami i Warnami.
W 1147 roku rozpoczęła się krucjata połabska przeciw Obodrzycom. Książę Niklot stawiał zacięty opór i udało mu się zniszczyć okręty najeźdźców. Krzyżowcy oblegli nawet Szczecin, będący grodem, który już wtedy przyjął chrzest. Nie potrafiąc pokonać Niklota, Niemcy zawierają z nim pokój oraz sojusz militarny. Sojusz ten nie zabezpieczył jednak państwa Niklota przed upadkiem. Po śmierci Niklota w 1161, Obodrytów podbił w czasie kampanii w latach 1160-1163 książę saski Henryk Lew, a następnie oddał w lenno wschodnią część synom Niklota Warcisławowi i Przybysławowi.
Ciekawostki
Johann Heinrich Voss, niemiecki poeta i tłumacz, identyfikował się z Obodrytami i uważał się za ich potomka.
Bibliografia
- Jan Papłoński, "Helmolda Kronika Sławiańska z XII wieku", Warszawa 1862,
- Turasiewicz A., Dzieje polityczne Obodrzyców od IX wieku do utraty niepodległości w latach 1160 – 1164, Warszawa 2004, ISBN 83-88508-65-2