Stanisław Chodorowski

Dodaj linki
Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Stanisław Chodorowski
major piechoty major piechoty
Data i miejsce urodzenia

16 grudnia 1887
Kiszyniów

Data i miejsce śmierci

9–11 kwietnia 1940
Katyń

Przebieg służby
Siły zbrojne

Armia Imperium Rosyjskiego
Wojsko Polskie

Jednostki

batalion wartowniczy nr 32

Stanowiska

dowódca batalionu

Główne wojny i bitwy

I wojna światowa
wojna polsko-bolszewicka
II wojna światowa
kampania wrześniowa

Odznaczenia
Złoty Krzyż Zasługi

Stanisław Chodorowski (ur. 4 grudnia?/16 grudnia 1887 w Kiszyniowie[1], zm. 9–11 kwietnia 1940) w Katyniu) – major piechoty Wojska Polskiego.

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

Urodził się w rodzinie Edwarda i Modesty Szymańskiej z Zarzyckich[2][3]. W 1908 złożył maturę w Szkole Handlowej w Kiszyniowie[2].

25 sierpnia 1908 wstąpił do oficerskiej szkoły wojennej w Wilnie. W 1910 był dowódcą kompanii w 57 Modlińskim Pułku Piechoty należącym do 15 Dywizji Piechoty. W 1913 został przeniesiony do 54 Mińskiego Pułku Piechoty w Kiszyniowie na stanowisko instruktora szkoły podoficerskiej. W 1914 został dowódcą 4. kompanii 41 Batalionu Zapasowego. Dowodził pododdziałem piechoty na froncie. Przez kilkanaście miesięcy był instruktorem Odeskiej Szkoły Chorążych, a później został przydzielony do armii rumuńskiej. Służył w 15 Dywizji Piechoty, później w III Batalionie i w Sądzie Wojennym jako tłumacz[2].

Po przyjęciu do Wojska Polskiego służył w 45 Pułku Piechoty. 3 maja 1922 został zweryfikowany w stopniu kapitana ze starszeństwem z 1 czerwca 1919 i 174. lokatą w korpusie oficerów piechoty[4]. W lipcu 1922 został przeniesiony do 56 Pułku Piechoty Wielkopolskiej w Krotoszynie na stanowisko pełniącego obowiązki dowódcy III batalionu[5][6]. 1 grudnia 1924 został mianowany majorem ze starszeństwem z 15 sierpnia 1924 i 32. lokatą w korpusie oficerów piechoty[7]. W tym samym roku został przesunięty na stanowisko kwatermistrza[8]. W lutym 1926 otrzymał tytuł wojskowego tłumacza z języka rumuńskiego[9]. W kwietniu 1928 został przeniesiony do 51 Pułku Piechoty w Brzeżanach na stanowisko oficera sztabowego pułku[10][11]. W marcu 1929 został zwolniony z zajmowanego stanowiska i oddany do dyspozycji dowódcy Okręgu Korpusu Nr VI[12], a z dniem 31 sierpnia tego roku przeniesiony w stan spoczynku[13].

Mieszkał w Białymstoku przy ul. Żydowskiej 2, a następnie przy ul. Słonimskiej 46/48. W sierpniu 1939 został powołany do czynnej służby wojskowej i wyznaczony na stanowisko dowódcy batalionu wartowniczego nr 32[2], który został zmobilizowany przez Komendę Rejonu Uzupełnień Białystok.

W czasie kampanii wrześniowej 1939 został internowany na Litwie i osadzony w obozie w Birsztanach[14]. W listopadzie tego roku na punkcie granicznym Gudogaje został przekazany sowieckim władzom i osadzony w obozie Juchnowskim[14]. Od 29 stycznia 1940 przebywał w obozie w Kozielsku[14]. Między 9 a 11 kwietnia 1940 został zamordowany przez funkcjonariuszy NKWD w Katyniu i tam pogrzebany[14]. Od 28 lipca 2000 spoczywa na Polskim Cmentarzu Wojennym w Katyniu.

5 października 2007 minister obrony narodowej Aleksander Szczygło mianował go pośmiertnie na stopień podpułkownika[15]. Awans został ogłoszony 9 listopada 2007, w Warszawie, w trakcie uroczystości „Katyń Pamiętamy – Uczcijmy Pamięć Bohaterów”.

Stanisław Chodorowski był żonaty z Emilią z Wolańskich, z którą miał syna Aleksandra (ur. 27 września 1916)[2][1].

Ordery i odznaczenia[edytuj | edytuj kod]

Zobacz też[edytuj | edytuj kod]

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. ↑ a b Księga Cmentarna Katynia 2000 ↓, s. 75.
  2. ↑ a b c d e Archiwum ↓.
  3. ↑ Księga Cmentarna Katynia 2000 ↓, s. 75, tu syn Jana i Modesty z Zarzyckich.
  4. ↑ Lista starszeństwa 1922 ↓, s. 40.
  5. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 22 z 22 lipca 1922 roku, s. 550.
  6. ↑ Rocznik Oficerski 1923 ↓, s. 284, 405.
  7. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 131 z 17 grudnia 1924 roku, s. 734.
  8. ↑ Rocznik Oficerski 1924 ↓, s. 260, 350.
  9. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 10 z 16 lutego 1926 roku, s. 54.
  10. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 9 z 26 kwietnia 1928 roku, s. 137.
  11. ↑ Rocznik Oficerski 1928 ↓, s. 65, 174.
  12. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 5 z 12 marca 1929 roku, s. 86.
  13. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 11 z 6 lipca 1929 roku, s. 216.
  14. ↑ a b c d Убиты в Катыни 2015 ↓, s. 785.
  15. ↑ Decyzja Nr 439/MON Ministra Obrony Narodowej z dnia 5 października 2007 w sprawie mianowania oficerów Wojska Polskiego zamordowanych w Katyniu, Charkowie i Twerze na kolejne stopnie oficerskie. Decyzja nie została ogłoszona w Dzienniku Urzędowym MON.
  16. ↑ M.P. z 1939 r. nr 131, poz. 307 „za zasługi na polu pracy społecznej”.

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Stanisław_Chodorowski&oldid=69525010”