Tadeusz Doboszyński

Tadeusz Doboszyński (ur. 1927 w Lublinie, zm. 3 sierpnia 2012) – Komandor profesor doktor habilitowany medycyny zajmujący się medycyną nurkowania. Żołnierz AK, wykładowca Wojskowej Akademii Medycznej.

Życiorys

Jego ojciec, zawodowy oficer zmarł, gdy Tadeusz miał 3 lata. Po ukończeniu szkoły podstawowej Tadeusz Doboszyński wstąpił do Korpusu Kadetów we Lwowie. Po wybuchu wojny znalazł się w Wilnie, gdzie uczył się na tajnych kompletach i pracował. Zagrożony aresztowaniem, wstąpił do leśnego oddziału 6 Samodzielnej Brygady AK. Po wojnie i rozformowaniu AK kontynuował naukę w Białymstoku, gdzie uzyskał maturę. Następnie rozpoczął studia na Wydziale Farmacji Uniwersytetu Lubelskiego. Po uzyskaniu dyplomu magistra farmacji w 1949 został powołany na kurs Oficerów Służby Zdrowia w Łodzi. Po kursie otrzymał awans na porucznika i został zawodowym żołnierzem.

Początkowo był kierownikiem pracowni w Laboratorium Sanitarno-Epidemiologicznym Marynarki Wojennej w Gdyni oraz starszym asystentem w Studium Wojskowym Akademii Medycznej w Gdańsku.

W 1961 obronił pracę doktorską Badania nad składem aminokwasowym białek krajowych konserw rybnych z zastosowaniem chromatografii bibułowej i uzyskał stopień doktora nauk medycznych.

Po uzyskaniu doktoratu przeszedł do Katedry Medycyny Morskiej Wojskowej Akademii Medycznej, mieszczącej się w Gdyni, gdzie został kierownikiem Zakładu Medycyny Podwodnej.

Habilitował się w 1970, w gdańskiej Akademii Medycznej, na podstawie pracy Model przebiegu dekompresji w nurkowaniach na mieszaninach tlenowo-azotowych. W 1987 został profesorem.

Pracując w Katedrze Medycyny Morskiej Wojskowej Akademii Medycznej, Tadeusz Doboszyński zajmował się wpływem dekompresji na organizm człowieka i opracowywaniem metod bezpiecznej dekompresji nurków oraz mieszkańców podwodnych habitatów. Wyniki jego prac zostały użyte przy budowie habitatów oraz dzwonów nurkowych w stoczni szczecińskiej.

Tadeusz Doboszyński był autorem 120 prac opublikowanych w specjalistycznych periodykach, poświęconych fizjologi nurkowania i dekompresji oraz współautorem podręczników. Wypromował 6 doktorów.

Po przejściu na emeryturę pracował w cywilnych ośrodkach hiperbarycznych.

Oprócz pracy naukowej był czynnym zawodnikiem sportów zimowych oraz jeździectwie. Hobbystycznie zajmował się historią II wojny światowej oraz kawalerii w II Rzeczypospolitej.

Nagrody i odznaczenia

• Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski (2012 - pośmiertnie)
• Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski
• Krzyż Armii Krajowej
• Srebrny i Złoty Krzyż Zasługi
• Medal Komisji Edukacji Narodowej
• Srebrna Odznaka „Zasłużony Pracownik Morza”
• Medal Za Zasługi dla Marynarki Wojennej
• Złota Odznaka Polskiego Związku Jeździeckiego
• Wpis do Księgi Czynów Roku Nauki Polskiej (wraz z zespołem Katedry Medycyny Morskiej) (1977)
• Nagroda Ministra Obrony Narodowej
• Nagroda Ministra Szkolnictwa Wyższego i Nauki