Władysław Starzecki

Władysław Starzecki

major rezerwy piechoty
Data i miejsce urodzenia	14 lipca 1892 Zarszyn
Data i miejsce śmierci	wiosna 1940 Charków
Przebieg służby
Lata służby	1914–1940
Siły zbrojne	Armia Austro-Węgier Wojsko Polskie
Jednostki	37 Łęczycki Pułk Piechoty 39 Pułk Piechoty Strzelców Lwowskich Batalion ON „Lwów I”
Stanowiska	dowódca kompanii dowódca batalionu
Główne wojny i bitwy	I wojna światowa wojna polsko-bolszewicka II wojna światowa (kampania wrześniowa)
Późniejsza praca	nauczyciel
Odznaczenia

Władysław Maria Karol Starzecki (ur. 14 lipca 1892 w Zarszynie, zm. wiosna 1940 w Charkowie) – nauczyciel, major rezerwy piechoty Wojska Polskiego, kawaler Orderu Virtuti Militari, ofiara zbrodni katyńskiej.

Życiorys

Urodził się 14 lipca 1892 jako syn Jana i Marii, z domu Librewska. Ojciec był poczmistrzem w Żmigrodzie. W 1912 ukończył I Gimnazjum w Tarnowie uzyskując maturę, po czym rozpoczął studia na Wydziale Filozoficznym Uniwersytetu Franciszkańskiego we Lwowie. Po wybuchu I wojny światowej został zmobilizowany do Armii Austro-Węgier.

Po zakończeniu wojny w 1918 został przyjęty do Wojska Polskiego i zweryfikowany w stopniu porucznika. 5 stycznia 1919 został przydzielony z Lwowskiej Legii Oficerskiej do 37 pułku piechoty (od 1920 pod nazwą 37 Łęczycki pułk piechoty) na stanowisko dowódcy kompanii. 16 czerwca 1919 w zastępstwie pełnił funkcję dowódcy III batalionu zapasowego. 22 października 1920 został dowódcą batalionu i na tym stanowisku brał udział w wojnie polsko-bolszewickiej. W jej trakcie 24 maja 1920 batalion Starzeckiego zajął wsie Słoboda, Berezówka, po czym zaatakowany przez bolszewików skutecznie odparł atak i następnego dnia zdobył wsie Berowina, Beliczany i Żukowiec, a wojska nieprzyjacielskie zostały wyparte za rzekę Berezynę. Za wymienione czyny Władysław Starzecki otrzymał Krzyż Srebrny Orderu Virtuti Militari.

Jako student, po zakończeniu wojny został zdemobilizowany, przeniesiony do rezerwy i przydzielony do 39 pułku piechoty Strzelców Lwowskich, a w późniejszych latach do oficerskiej kadry Okręgu Korpusu Nr VI. 28 września 1920 został awansowany do stopnia kapitana ze starszeństwem z dniem 1 czerwca 1919. Podjął przerwane studia filozofii i ukończył je w 1922, po czym rozpoczął pracę jako nauczyciel w Państwowym Seminarium Nauczycielskim we Lwowie, a następnie w Sokalu. Po uzyskaniu kwalifikacji nadanej przez Państwową Komisję Egzaminacyjną we Lwowie pracował jako nauczyciel historii i przysposobienia wojskowego najpierw w XI Gimnazjum, a następnie w II Gimnazjum we Lwowie. W 1934 jako kapitan zajmował 599. lokatę w Korpusie Oficerów Piechoty. W 1938, jako oficer rezerwy, został awansowany do stopnia majora. Został wizytatorem przysposobienia wojskowego we Lwowie.

Po wybuchu II wojny światowej ochotniczo zgłosił się do Wojska Polskiego i podczas kampanii wrześniowej walczył w szeregach Batalionu ON „Lwów I” w obronie Lwowa. Po agresji ZSRR na Polskę z 17 września 1939 i wkroczeniu do Lwowa, został aresztowany przez Sowietów. Był przetrzymywany w obozie w Starobielsku. W 1940 wraz z jeńcami osadzonymi w Starobielsku został przewieziony do Charkowa i rozstrzelany przez funkcjonariuszy Obwodowego Zarządu NKWD w Charkowie oraz pracowników NKWD przybyłych z Moskwy na mocy decyzji Biura Politycznego KC WKP(b) z 5 marca 1940 (część zbrodni katyńskiej). Zamordowani jeńcy są pochowani na Cmentarzu Ofiar Totalitaryzmu w Charkowie w Piatichatkach.

Życie prywatne

Jego żoną była Janina, z domu Kajzer, także nauczycielka. Mieli syna Andrzeja (ur. 1930).

Ordery i odznaczenia

• Krzyż Srebrny Orderu Virtuti Militari nr 2410 (1921)
• Złoty Krzyż Zasługi
• Srebrny Krzyż Zasługi (10 listopada 1933)

Upamiętnienie

W 2007 pośmiertnie został awansowany do stopnia podpułkownika.

Zobacz też

• Jeńcy polscy w niewoli radzieckiej (od 1939 roku)

Bibliografia

• Bogusław Polak (red.): Kawalerowie Virtuti Militari 1792–1945. T. 2/2. Koszalin: Wydawnictwo Uczelniane Wyższej Szkoły Inżynierskiej w Koszalinie, 1993. ISBN 83-900510-0-1.
• Księga Cmentarna Polskiego Cmentarza Wojennego: Charków. Rada Ochrony Pamięci Walk i Męczeństwa, 2003. s. 513. [dostęp 2014-06-12].