Włodzimierz Dusiewicz

Dodaj linki
Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Włodzimierz Zbigniew Dusiewicz
Dusza
Data i miejsce urodzenia

13 stycznia 1931
Nowa Wieś, II RP

Zawód, zajęcie

reżyser, scenarzysta, pisarz, aktor lalkowy

Alma Mater

Uniwersytet Warszawski

Rodzice

Władysław Dusiewicz i Jadwiga

Odznaczenia
Złoty Krzyż Zasługi Medal „Pro Patria” Medal Stulecia Odzyskanej Niepodległości Krzyż Kawalerski Orderu Zasługi RFN

Włodzimierz Zbigniew Dusiewicz[1] ps. Dusza (ur. 13 stycznia 1931 w Nowej Wsi[2]) – polski reżyser i scenarzysta filmów dokumentalnych, aktor lalkowy, nauczyciel, Zawiszak, powstaniec warszawski, pisarz, podharcmistrz[3], członek Stowarzyszenia Filmowców Polskich[4], pracownik Rady Ochrony Pamięci Walk i Męczeństwa[5], prezes Stowarzyszenia Rodzina Katyńska w Warszawie (1994–1995)[6] i prezes Federacji Rodzin Katyńskich (1993–2006)[7]. Syn aspiranta Władysława Dusiewicza[8].

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

Dzieciństwo (1931–1944)[edytuj | edytuj kod]

Urodził się 13 stycznia 1931 w Nowej Wsi (powiat Szamotuły) w rodzinie aspiranta straży więziennej Władysława Dusiewicza (1899–1939) i nauczycielki Jadwigi (pochodzącej z Warszawy)[9]. Przed wojną skończył dwie klasy szkoły publicznej w Grodzisku Wielkopolskim. W kwietniu 1941 razem z rodziną został wysiedlony do Łodzi, a następnie przez Konstantynów Łódzki trafił do Warszawy. Działał w harcerstwie. Jako Zawiszak wziął udział w powstaniu warszawskim. Zajmował się zdobywaniem informacji wywiadowczych i przenoszeniem meldunków[2].

W Polsce Ludowej (1945–1989)[edytuj | edytuj kod]

Po wojnie został przeszkolony z zakresu skoków spadochronowych oraz na pilota szybowca. Zdał maturę (1948)[9].

Absolwent Wydziału Filologii Polskiej Uniwersytetu Warszawskiego. Pracował w Państwowym Teatrze Lalek i Aktora „Baj” w Warszawie (od 1951), w Centrali Filmów Oświatowych „Filmos” (1963–1965) oraz w Wytwórni Filmowej Czołówka (w 1965)[10][4].

W 1976 w Krakowie na Ogólnopolskim Festiwalu Filmów Krótkometrażowych za film Polacy w paradzie zwycięstwa otrzymał Nagrodę Szefa Głównego Zarządu Politycznego Wojska Polskiego za najlepszy film o tematyce patriotycznej[10][11].

W III RP (po 1990)[edytuj | edytuj kod]

W 1993 został wybrany prezesem Zarządu Federacji Rodzin Katyńskich i pełnił tę funkcję do 2006[7]. W tym czasie przez rok (1994–1995) był także prezesem Stowarzyszenia Rodzina Katyńska w Warszawie[6]. W 1996 przeszedł na emeryturę[9]. 5 lutego 2002 został odznaczony Złotym Krzyżem Zasługi[12]. W 2003 wszedł w skład Rady Programowej Muzeum Policji[13].

21 grudnia 2009 udzielił wywiadu Annie Bosiackiej dla Archiwum Historii Mówionej[2].

W 2012 w Pałacu na Wodzie w Warszawie został odznaczony przez szefa Urzędu do Spraw Kombatantów i Osób Represjonowanych doktora Jana Stanisława Ciechanowskiego Medalem „Pro Patria” w uznaniu szczególnych zasług w kultywowaniu pamięci o walce o niepodległość Polski[14].

W 2015 w ambasadzie RFN w Warszawie został odznaczony przez ambasadora Rolfa Nikla przyznanym przez prezydenta Niemiec Joachima Gaucka Krzyżem Zasługi na Wstędze Orderu Zasługi Republiki Federalnej Niemiec w dowód uznania zasług na rzecz stosunków polsko-niemieckich[15].

Główny bohater książeczki Zaklęcie na W Michała Rusinka[16].

Działacz Stowarzyszenia Szarych Szeregów (pracuje m.in. w redakcji gazetki „Warszawskie Szare Szeregi”)[9].

W 2019 z okazji 75 rocznicy powstania warszawskiego „za zasługi dla Niepodległej” otrzymał z rąk Prezydenta RP Medal Stulecia Odzyskanej Niepodległości[17].

Filmografia[edytuj | edytuj kod]

Reżyser[edytuj | edytuj kod]

  1. 1972 – Iłża – ziemia walcząca[18]
  2. 1977 – Przerwana pieśń ...[18]
  3. 1977 – Za drutami[18]
  4. 1979 – W moim obiektywie[18]
  5. 1981 – Piłka Wodna[18]
  6. 1981 – Dajmy im szansę[18]
  7. 1983 – Trauguttowcy[18]
  8. 1983 – Łęczyckie bajanie o Borucie – panie[18]
  9. 1984 – Pałac tysiąca imion[18]
  10. 1985 – Nasz dom ojczyzna – Polska[18]
  11. 1986 – Bojowe szkoły[18]
  12. 1987 – Walczył na morzach i oceanach[18]
  13. 1992 – Życiorys do protokołu. Rzecz o generale Leopoldzie Okulickim[18]

Scenarzysta[edytuj | edytuj kod]

  1. 1977 – Przerwana pieśń ...[18]
  2. 1977 – Za drutami[18]
  3. 1981 – Piłka Wodna[18]
  4. 1981 – Dajmy im szansę[18]
  5. 1982 – Zawiszacy[18]
  6. 1983 – Trauguttowcy[18]
  7. 1983 – Łęczyckie bajanie o Borucie – panie[18]
  8. 1984 – Pałac tysiąca imion[18]
  9. 1985 – Nasz dom ojczyzna – Polska[18]
  10. 1986 – Bojowe szkoły[18]
  11. 1987 – Walczył na morzach i oceanach[18]
  12. 1989 – Szesnastu[18]
  13. 1992 – Życiorys do protokołu. Rzecz o generale Leopoldzie Okulickim[18]
  14. 1994 – Grupy szturmowe. Szare Szeregi[18]

Życie prywatne[edytuj | edytuj kod]

Ma dwie siostry: Mirosławę (1925–przed 2009) i Teresę (ur. 1933)[2].

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. ↑ Włodzimierz Zbigniew Dusiewicz − Profil Osoby z KRS. Krajowy Rejestr Sądowy. [dostęp 2017-02-09]. (pol.).
  2. ↑ a b c d Anna Bosiacka, Włodzimierz Dusiewicz: Włodzimierz Dusiewicz „Dusza” – Wywiad dla Archiwum Historii Mówionej. Muzeum Powstania Warszawskiego, 2009-12-21. [dostęp 2017-02-09]. (pol.).
  3. ↑ Harcerska Wieczornica w 69. Rocznicę Powstania Warszawskiego już za nami. – Gmina Nieporęt [dostęp z dnia: 2016-04-17]
  4. ↑ a b Redakcja: Włodzimierz Zbigniew Dusiewicz. Stowarzyszenie Filmowców Polskich. [dostęp 2017-02-09]. (pol.).
  5. ↑ Janusz Stankiewicz, O rozwiązaniu Federacji Rodzin Katyńskich [online], 30 listopada 2008 [dostęp 2016-04-17] [zarchiwizowane z adresu 2016-05-07].
  6. ↑ a b Historia Warszawskiej Rodziny Katyńskiej [dostęp z dnia: 2016-04-17]
  7. ↑ a b Federacja Rodzin Katyńskich [dostęp z dnia: 2016-04-17]
  8. ↑ K. Maciejaszek: Uroczystość odsłonięcia tablicy katyńskiej oraz posadzenie Dębu Pamięci. Zakład Poprawczy w Grodzisku Wlkp., 2014-09-17. [dostęp 2017-02-09]. (pol.).
  9. ↑ a b c d Włodzimierz Zbigniew Dusiewicz. Muzeum Powstania Warszawskiego. [dostęp 2017-02-09]. (pol.).
  10. ↑ a b 85. urodziny Włodzimierza Dusiewicza Stowarzyszenie Filmowców Polskich [dostęp z dnia: 2016-04-17]
  11. ↑ Włodzimierz Dusiewicz – FilmPolski.pl [dostęp z dnia: 2016-04-17]
  12. ↑ Odznaczenia w Pałacu Prezydenckim [dostęp z dnia: 2016-04-17]
  13. ↑ DECYZJA NR 141 KOMENDANTA GŁÓWNEGO POLICJI z dnia 29 maja 2003 r. w sprawie utworzenia Rady Programowej Muzeum Policji [dostęp z dnia: 2016-04-17]
  14. ↑ Uroczystość wręczenia odznaczeń w Pałacu na Wodzie. udskior.gov.pl. [zarchiwizowane z tego adresu (2016-03-06)]. [dostęp z dnia: 2016-10-05]
  15. ↑ Federalny Krzyż Zasługi dla weteranów powstania warszawskiego [online], Onet.pl, 16 kwietnia 2015 [dostęp 2016-04-17] [zarchiwizowane z adresu 2015-04-17].
  16. ↑ Michał Rusinek, "Zaklęcie na W" Culture.pl [dostęp z dnia: 2016-04-17]
  17. ↑ Ordery i odznaczenia z okazji 75. rocznicy wybuchu Powstania Warszawskiego. prezydent.pl, 2019-07-30. [dostęp 2019-09-04]. (pol.).
  18. ↑ a b c d e f g h i j k l m n o p q r s t u v w x y z aa mafia: Włodzimierz Dusiewicz w bazie Filmweb.pl. Filmweb. [dostęp 2017-02-09]. (pol.).

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

Linki zewnętrzne[edytuj | edytuj kod]

Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Włodzimierz_Dusiewicz&oldid=71782111”