Witold Łukaszewski (wojskowy)

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Witold Łukaszewski
Ilustracja
płk Witold Łukaszewski
pułkownik dypl. rez. pułkownik dypl. rez.
Przebieg służby
Lata służby

1986–2019

Siły zbrojne

SZ RP

Jednostki

9 pułk rozpoznania radiowego
9 pułk radioelektroniczny
9 pułk rozpoznawczy
2 Ośrodek Radioelektroniczny

więcej patrz tekst

Stanowiska

• dowódca plutonu namierzania radiowego
• dowódca batalionu zakłóceń radiowych
• szef szkolenia – zastępca dowódcy
• szef sztabu pułku
• zastępca dowódcy jednostki
• dowódca Ośrodka

więcej patrz tekst

Główne wojny i bitwy

UNDOF

Odznaczenia
Wojskowy Krzyż Zasługi

Witold Adam Łukaszewski[1] (ur. w 1967) – pułkownik dyplomowany Wojska Polskiego; zastępca dowódcy 9 pułku rozpoznawczego (2005–2011); dowódca 2 Przasnyskiego Ośrodka Radioelektronicznego (2012–2015); szef Zarządu Rozpoznania i Walki Elektronicznej DG RSZ (2016–2019).

Przebieg służby wojskowej[edytuj | edytuj kod]

Witold Łukaszewski we wrześniu 1986 podjął studia w Wyższej Oficerskiej Szkole Radiotechnicznej w Jeleniej Górze, które ukończył w 1990 uzyskując dyplom inżyniera – dowódcy. W sierpniu tego roku był promowany na pierwszy stopień oficerski – podporucznika. W październiku 1990 został skierowany do Skierniewic, gdzie objął stanowisko dowódcy plutonu namierzania radiowego w 9 pułku rozpoznania radiowego. Następnie pełnił kolejno obowiązki dowódcy batalionu zakłóceń radiowych, szefa szkolenia – zastępcy dowódcy. W 1995 podjął studia w Akademii Obrony Narodowej i po jej ukończeniu w 1997 został wyznaczony na stanowisko szefa sztabu w 9 pułku radioelektronicznym w Lidzbarku Warmińskim (1997–2004). Po przeformowaniu jednostki w 9 pułk rozpoznawczy, pozostał na stanowisku szefa sztabu, a następnie został zastępcą dowódcy jednostki (2005–2011). Uczestniczył w misji PKW w Syrii na stanowisku zastępcy dowódcy – szefa sztabu (2004). Z 9 pułkiem rozpoznawczym był związany prawie 22 lata[2].

W czerwcu 2012 po ukończeniu podyplomowych studiów dowódczo-sztabowych w AON został 16 lipca 2012 skierowany do Garnizonu Przasnysz, gdzie objął stanowisko dowódcy 2 Ośrodka Radioelektronicznego. Dowodzenie jednostką przekazał 26 sierpnia 2015 w obecności gen. dyw. Michała Sikory dla ppłka Stanisława Zasady[3]. W październiku 2015 został skierowany do Pekinu jako słuchacz Podyplomowych Studiów Polityki Obronnej. 5 grudnia 2016 został wyznaczony na stanowisko szefa Zarządu Rozpoznania i Walki Elektronicznej DG RSZ. 31 stycznia 2019 zakończył pełnienie zawodowej służby wojskowej i został przeniesiony do rezerwy[2][4][5].

Awanse[2][5][edytuj | edytuj kod]

Ordery, odznaczenia i wyróżnienia[edytuj | edytuj kod]

i inne

Garnizony w przebiegu służby[edytuj | edytuj kod]

Garnizony Witolda Łukaszewskiego
W Garnizonie Przasnysz (2013)
Garnizon Jelenia Góra (1986–1990)
Garnizon Skierniewice (1990–1995)
Garnizon Warszawa, AON (1995–1997)
Garnizon Lidzbark Warmiński (1997–2011)
Garnizon Przasnysz (2012–2015)
Garnizon Warszawa (2015–2019)

W ponad 32 letniej służbie wojskowej był w garnizonach[2][5]:

  1. Jelenia Góra (1986–1990) ↘
  2. Skierniewice (1990–1995) ↘
  3. Warszawa (1995–1997) ↘
  4. Lidzbark Warmiński (1997–2004) ↘
  5. PKW Kosowo (2004) ↘
  6. Lidzbark Warmiński (2004–2011) ↘
  7. Pekin (2011–2012) ↘
  8. Przasnysz (2012–2015) → Warszawa (2015–2019)

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. Postanowienie Prezydenta RP. isap.sejm.gov.pl. [dostęp 2023-07-28].
  2. a b c d Jasiński 2013 ↓, s. 126.
  3. Pożegnanie się ze sztandarem. 2orel.wp.mil.pl. [dostęp 2023-07-29].
  4. Pożegnanie z mundurem Szefa Zwiadowców. 9pr.wp.mil.pl. [dostęp 2023-07-28].
  5. a b c Dowództwo Generalne Rodzajów Sił Zbrojnych - DG RSZ/TP/18/2023. wojsko-polskie.pl. [dostęp 2023-07-28].
  6. Odznaczenia dla zasłużonych dla Polskich Sił Zbrojnych. prezydent.pl. [dostęp 2023-07-28].

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

  • Grzegorz Jasiński (red.), Kronika Wojska Polskiego 2012, Warszawa: Wojskowe Centrum Edukacji Obywatelskiej, 2013, s. 126, ISSN 1734-2317.

Linki zewnętrzne[edytuj | edytuj kod]