Zmięk ciemnonogi

Zmięk ciemnonogi

Rhagonycha nigriventris
Motschulsky, 1860
Systematyka
Domena	eukarionty
Królestwo	zwierzęta
Typ	stawonogi
Gromada	owady
Rząd	chrząszcze
Podrząd	chrząszcze wielożerne
Infrarząd	sprężykokształtne
Nadrodzina	sprężyki
Rodzina	omomiłkowate
Podrodzina	Cantharinae
Plemię	Cantharini
Rodzaj	zmięk
Podrodzaj	Rhagonycha s.str.
Gatunek	zmięk ciemnonogi
Synonimy
Cantharis testacea Gyllenhal, 1808 Rhagonycha limbata Thomson, 1864 Rhagonycha nigrofemorata Schilsky, 1890 Rhagonycha femorata Rey, 1891 Rhagonycha signicollis Rey, 1891 Rhagonycha innotatithorax Pic, 1902 Rhagonycha alni Delkeskamp, 1939

Zmięk ciemnonogi (Rhagonycha nigriventris) – gatunek chrząszcza z rodziny omomiłkowatych i podrodziny Cantharinae. Zamieszkuje palearktyczną Eurazję. Zasiedla stanowiska wilgotne.

Taksonomia

Gatunek ten opisany został po raz pierwszy w 1808 roku przez Leonarda Gyllenhaala pod nazwą Cantharis testacea. Była ona jednak młodszym homonimem nazwy wprowadzonej przez Karola Linneusza. W związku z tym za ważną uznaje się nadaną w 1860 roku przez Wiktora Moczulskiego nazwę Rhagonycha nigriventris. W literaturze często wymieniany był pod nadaną w 1864 roku przez Carla Gustafa Thomsona nazwą Rhagonycha limbata.

Morfologia

Chrząszcz o wydłużonym ciele długości od 4,5 do 6 mm. Głowę ma całą czarną, pozbawioną guzka między nasadami czułków. Przedplecze ma zaokrągloną krawędź przednią, niezaostrzone kąty tylne i niewklęsłą krawędź tylną. Ubarwienie ma żółte do żółtobrązowego z rozległą czarną do czarniawobrązowej plamą pośrodku. Pokrywy są w całości żółte lub żółtobrązowe, bez przyciemnień na szwie i wierzchołku. Odnóża mają uda w przeważającej części czarne, zaś golenie i stopy żółtobrązowe. Mają rozdwojone wierzchołki wszystkich pazurków. Genitalia samca mają edeagus zaopatrzony w tarczkę grzbietową o krawędzi wierzchołkowej lekko tylko wykrojonej oraz paramery o jednej krawędzi bocznej prostej, a drugiej silnie uwypuklonej.

Ekologia i występowanie

Owad higrofilny, zasiedlający wilgotne łąki, torfowiska, mokradła, młaki, lasy łęgowe i olsy. Najliczniej występuje na wyżynach i w górach, dochodząc do strefy subalpejskiej. Osobniki dorosłe obserwuje się od maja do czerwca. Żerują na pyłku kwiatowym i owadach.

Gatunek palearktyczny, znany z Wielkiej Brytanii, Francji, Belgii, Luksemburga, Niemiec, Austrii, Szwecji, Finlandii, Estonii, Litwy, Polski, Czech, Słowacji, Węgier, Białorusi, Ukrainy, Bośni i Hercegowiny, Serbii, europejskiej, syberyjskiej i dalekowschodniej części Rosji, Kazachstanu, Kirgistanu i Mongolii. Jego północna granica zasięgu przebiega przez Laponię, Republikę Komi, Ural Północny, Chanty-Mansyjski Okręg Autonomiczny, Tajmyr, Jakucję, obwód magadański i Kraj Kamczacki.