Alichan Makojew

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Alichan Makojew
Алихан Макоев
podpułkownik podpułkownik
Data i miejsce urodzenia

17 lipca 1922
Czikoła, Osetia Północna

Data i miejsce śmierci

27 marca 1981
Osetia Północna

Przebieg służby
Lata służby

1941–1956

Siły zbrojne

Armia Czerwona

Stanowiska

dowódca batalionu 1042 pułku piechoty 295 Dywizji Piechoty 5 Armii Uderzeniowej

Główne wojny i bitwy

II wojna światowa

Odznaczenia
Złota Gwiazda Bohatera Związku Radzieckiego
Order Lenina Order Lenina Order Czerwonego Sztandaru Order Aleksandra Newskiego (ZSRR) Order Wojny Ojczyźnianej I klasy Medal „Za zasługi bojowe” Medal „Za zasługi bojowe” Medal „Za obronę Kaukazu” Medal „Za Zwycięstwo nad Niemcami w Wielkiej Wojnie Ojczyźnianej 1941-1945” Medal „Za wyzwolenie Warszawy” Medal „Za zdobycie Berlina” Medal jubileuszowy „30 lat Armii Radzieckiej i Floty”
Order Krzyża Grunwaldu III klasy

Alichan Amurchanowicz Makojew (ros. Алихан Амурханович Макоев, ur. 17 lipca 1922 we wsi Czikoła w Osetii Północnej, zm. 27 marca 1981 w Osetii Północnej) – radziecki wojskowy, podpułkownik, Bohater Związku Radzieckiego (1946).

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

Urodził się w osetyjskiej rodzinie chłopskiej. Skończył 8 klas, później pracował jako buchalter w kołchozie, od stycznia 1941 służył w Armii Czerwonej, w styczniu 1942 ukończył wojskową szkołę piechoty i został skierowany na front, od 1942 należał do WKP(b). Od 28 stycznia 1942 uczestniczył w wojnie z Niemcami jako dowódca plutonu karabinów maszynowych w stopniu młodszego porucznika, następnie porucznika, w maju 1942 został zastępcą dowódcy, a w sierpniu 1942 dowódcą kompanii, w grudniu 1942 awansował na starszego porucznika, w czerwcu 1943 został szefem sztabu batalionu, a w listopadzie 1943 dowódcą batalionu, w czerwcu 1944 otrzymał stopień kapitana, a w grudniu 1944 majora. Walczył na Froncie Południowym, Północno-Kaukaskim, Zakaukaskim, ponownie Północno-Kaukaskim i Południowym, później 3 Ukraińskim i 1 Białoruskim. W 1942 brał udział w obronie Donbasu i Kaukazu, w tym walkach o rodzinną Czikołę oraz Nalczyk, Piatigorsk, Jessentuki i Krasnodar, potem w wyzwalaniu Donbasu, w tym Makiejewki, w forsowaniu Dniepru i desancie na Chersoń, wyzwalaniu Mikołajowa, Odessy, Oczakowa, forsowaniu Południowego Bugu i Dniestru, w operacji jassko-kiszyniowskiej, uchwyceniu przyczółku magnuszewskiego na Wiśle, przełamaniu obrony przeciwnika na przyczółku magnuszewskim i wyzwalaniu Polski, w tym Włocławka i Gniezna, forsowaniu Odry w rejonie Kostrzyna i w szturmie Berlina jako dowódca batalionu 1042 pułku piechoty 295 Dywizji Piechoty 5 Armii Uderzeniowej 1 Frontu Białoruskiego. Był siedmiokrotnie ranny, w tym dwa razy ciężko. Szczególnie wyróżnił się podczas walk o przyczółek na Odrze na zachód od Kostrzyna 27 marca 1945, gdy dowodzony przez niego batalionu odparł 12 kontrataków wroga i zadał mu duże straty. Po wojnie otrzymał stopień podpułkownika, do 1956 służył w armii, później wrócił do rodzinnej wsi.

Odznaczenia[edytuj | edytuj kod]

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]