Przejdź do zawartości

Bitwa pod Żeleźnicą

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
To jest stara wersja tej strony, edytowana przez Lelek 2v (dyskusja | edycje) o 21:01, 3 maj 2020. Może się ona znacząco różnić od aktualnej wersji.
Bitwa pod Żeleźnicą
powstanie styczniowe
Czas

30 kwietnia 1864

Miejsce

Żeleźnica

Terytorium

Królestwo Polskie (kongresowe)

Wynik

zwycięstwo powstańców

Strony konfliktu
powstańcy styczniowi Imperium Rosyjskie
Dowódcy
Władysław Ignacy Nowacki-Kopaczyński mjr Przewaliński
Siły
kilkudziesięciu kawalerzystów 40 dragonów,
40 ułanów,
50 kozaków
Straty
2 zabitych,
3 ciężko rannych
6 zabitych,
4 rannych
brak współrzędnych

Bitwa pod Żeleźnicą – bitwa powstania styczniowego stoczona 30 kwietnia 1864 roku w okolicy wsi Żelaźnica. Starcie odbyło się między oddziałem powstańczej żandarmerii pod dowództwem Władysława Nowackiego-Kopaczyńskiego pseudonim Junosza, a oddziałem rosyjskim pod dowództwem mjr. Przewalińskiego. Starcie zakończyło się wygraną powstańców.

Po stoczonej bitwie w Bebelnie oddział Nowackiego ruszył do województwa sandomierskiego. Dwa dni później pod Żeleźnicą spotkał oddział Rosyjski składający się z 40 dragonów, 40 ułanów i 50 kozaków. Polacy przypuścili śmiałą szarżę na pałasze utrzymując plac boju. Ponieważ piechota rosyjska była w pobliżu, więc nie można było ścigać nieprzyjaciela. Straty powstańców w tym starciu wyniosły 2 zabitych i 3 ciężko rannych. Moskale natomiast mieli 6 zabitych w tym oficera, oraz 4 rannych. Rannych jeńców rosyjskich Junosza zostawił w pobliskim Olesznie.

Bibliografia