Cane corso
| |
| Inne nazwy |
wł. cane corso italiano, |
|---|---|
| Kraj pochodzenia | |
| Wymiary | |
| Wysokość | |
| Masa | |
| Klasyfikacja | |
| FCI |
Grupa II, sekcja 2 |
| AKC |
Working Group |
| Wzorce rasy | |
Cane corso – rasa psa zaliczana do grupy molosów w typie mastifa (typ dogowaty[2]), pochodząca z Półwyspu Apenińskiego. Pies stróżujący, obronny, tropiący i policyjny. Nie podlega próbom pracy[3].
Rys historyczny[edytuj | edytuj kod]
Rasa ta pochodzi z Półwyspu Apenińskiego. Wywodzi się od molosów asyryjskich i jest spokrewniony z mastino napoletano. Bezpośrednim przodkiem cane corso jest dawny molos rzymski canis pugnax. W niezbyt odległej przeszłości pies ten został przechowany i był rozpowszechniony na całym Półwyspie Apenińskim, we włoskich prowincjach, lecz najbardziej popularny na terenach Apulii, Lukanii i Samnium. Obecnie jest hodowany głównie w prowincjach Bari i Foggia.
Używano cane corso do polowań na grubego zwierza, a także jako stróża domostw. Imię "corso" (łac. cohors) znaczy strażnik, opiekun (etymologia niepewna). Według Krämer[4] corso oznacza dzika i określenie to przylgnęło do psów, które we Włoszech pomagały między innymi w polowaniach na te zwierzęta.
Klasyfikacja FCI[edytuj | edytuj kod]
W klasyfikacji FCI należy do grupy II (Pinczery i sznaucery, molosy, psy górskie i szwajcarskie psy do bydła), do sekcji 2 – molosowate w typie mastifa[5].
Wygląd[edytuj | edytuj kod]
Budowa[edytuj | edytuj kod]
Typ tej rasy nie jest ujednolicony, ponieważ rasę tę odbudowywano w latach 70 XX w. po prawie całkowitym jej wyginięciu. Wyróżniamy dwa typy psów rasy cane corso: wysoki, o długich kończynach, dość długiej kufie i nie najlepiej zaznaczonym stopie oraz pies średniej wielkości o krótkiej kufie i stopie bardzo wyraźnie zaznaczonym. Preferuje się jednak psy drugiego typu. Są to psy o atletycznej, muskularnej budowie i wyraźnie zaznaczonym kątowaniu kończyn tylnych. Muszą sprawiać wrażenie zdrowych, mocnych psów.
Szata[edytuj | edytuj kod]
Sierść krótka, błyszcząca z niewielkim podszerstkiem.
Umaszczenie[edytuj | edytuj kod]
Umaszczenie może być: czarne, grafitowe, ciemno szare, jasnopłowe (tzw. żółtawe), płowo-czerwone i pręgowane, zawsze z czarną maską. Dopuszczalne są małe znaczenia na klatce piersiowej lub końcach łap, u psów płowych i pręgowanych czarna lub szara maska nie powinna wychodzić poza linię oczu.
Zachowanie i charakter[edytuj | edytuj kod]
Cane corso italiano jest zrównoważonym psem jednego pana, jednak jest bardzo przyjazny i oddany wszystkim osobom zamieszkującym jego domostwo. Jego stosunki z dziećmi są dobre. Są to psy o silnym charakterze, są też niezależne. Nie mają skłonności do dominacji, o ile są dobrze prowadzone i prawidłowo wychowane przez właściciela[6]. W sytuacji zagrożenia dla właściciela może stać się agresywny, wobec obcych jest nieufny.
Użytkowość[edytuj | edytuj kod]
Cane corso jest psem typowo obronno-stróżującym, dobrze się sprawdza po kursach w tym kierunku. Według wzorca FCI jest psem także przeznaczonym do pracy w służbach policyjnych oraz psem tropiącym.
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ a b c d e Wzorzec rasy nr 343 (FCI Standard N° 343) (pdf), Związek Kynologiczny w Polsce – Zarząd Główny
- ↑ Rino Falappi: Czworonożni przyjaciele: rasy, pielęgnacja i hodowla psów. s. 88.
- ↑ Alain Fournier: Ilustrowana encyklopedia psów rasowych. s. 99.
- ↑ Eva-Maria Krämer Rasy psów, str. 263
- ↑ Systematyka ras według FCI z uwzględnieniem polskiego nazewnictwa ras (pdf), Związek Kynologiczny w Polsce - Zarząd Główny
- ↑ Cane corso italiano - cena, charakter, szczeniaki - PSY.pl [online], Wszystko, co warto wiedzieć o psach [dostęp 2019-04-17] (pol.).
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- Alain Fournier: Ilustrowana encyklopedia psów rasowych. Warszawa: Carta Blanca. Grupa Wydawnicza PWN, 2012. ISBN 978-83-7705-179-5.
- Eva-Maria Krämer Rasy psów, Oficyna Wydawnicza MULTICO Sp. z o.o., Warszawa 2003
- Rino Falappi: Czworonożni przyjaciele: rasy, pielęgnacja i hodowla psów. Warszawa: Dom Wydawniczy "Bellona", 2001. ISBN 83-11-09354-7.