Cruiser Mk I
| |
| Dane podstawowe | |
| Państwo | |
|---|---|
| Producent |
Vickers (pierwsze 50 szt.) |
| Typ pojazdu | |
| Trakcja |
gąsienicowa |
| Załoga |
6 |
| Historia | |
| Prototypy | |
| Produkcja | |
| Wycofanie | |
| Egzemplarze |
125 |
| Dane techniczne | |
| Silnik |
6-cylindrowy silnik wysokoprężny chłodzony cieczą AEC Type A179 |
| Transmisja |
mechaniczna |
| Pancerz |
6–14 mm |
| Długość |
5810 mm |
| Szerokość |
2650 mm |
| Wysokość |
2510 mm |
| Masa |
bojowa: 13 156 kg |
| Moc jedn. |
11,40 KM/t |
| Osiągi | |
| Prędkość |
40 km/h |
| Zasięg pojazdu |
Na drodze 240 |
| Dane operacyjne | |
| Uzbrojenie | |
| 1 × armata QF dwufuntowa kal. 40 mm (Mk I) 1 × haubica kal. 94 mm (Mk I CS) 3 karabiny maszynowe Vickers kal. 7,7 mm | |
| Użytkownicy | |
| Wielka Brytania | |
Cruiser Tank Mark I znany także jako A9 był pierwszym brytyjskim czołgiem szybkim, w czasie wojny używany był wyłącznie przez wojska brytyjskie.
Historia i opis konstrukcji[edytuj | edytuj kod]
A9 został zaprojektowany przez Sir Johna Cardena w 1934 r. jako następca Vickers Mark II. Był to pierwszy czołg brytyjski z centralnie zamocowaną wieżą, w której umieszczono główne uzbrojenie, ale nie była to konstrukcja specjalnie udana ani nowoczesna, a czołg był bardzo słabo opancerzony (zaledwie 14 mm).
Wnętrze czołgu nie było podzielone na osobne przedziały bojowe, w wieży zamontowano działo dwufuntowe (40 mm) i karabin maszynowy. Oprócz tego z przodu czołgu, po obu stronach kadłuba znajdowały się dwie mniejsze wieżyczki, każda z nich uzbrojona w jeden karabin maszynowy.
Po próbach polowych w 1936 roku, zamówiono 125 egzemplarzy tego czołgu, wszedł do produkcji w 1937 r. Początkowo napędzany był silnikiem samochodowym Rolls-Royce zamienionym później na silnik autobusowy AEC.
Podwozie czołgu było nowoczesną konstrukcją, wykorzystano je podczas prac nad budową czołgu piechoty Mk III Valentine.
Służba[edytuj | edytuj kod]
We wczesnej fazie wojny, kampanii francuskiej, greckiej i na początku walk w Afryce Północnej Mark I spisywał się nieźle, jego dwufuntowe działo w zupełności wystarczało do skutecznego zwalczania ówczesnych niemieckich czołgów. Problem stanowiło minimalne opancerzenie (Mark I stanowił łatwy cel nawet dla armat przeciwpancernych małego kalibru), także brak amunicji burzącej nie tylko dla działa 40 mm, ale także amunicji przeciwpancernej dla wersji z haubicą 94 mm.
Modele produkcyjne[edytuj | edytuj kod]
- Mark I (A9)
Używany przez 1 Dywizję Pancerną w czasie kampanii francuskiej, używany przez 2 i 7 Dywizję Pancerną w czasie kampanii w Afryce Północnej do 1941 r.
- Mark I CS (close support)
Wersja „close support” (bliskiego wsparcia, współpracy z piechotą) uzbrojona w haubicę 3,7" (94 mm) umieszczoną w wieży, która mogła strzelać wyłącznie pociskami dymnymi (zapas amunicji – 40 naboi).
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- Encyklopedia II WŚ. Poznań: Amercom, 2006. ISBN 978-83-7425-265-2.
Linki zewnętrzne[edytuj | edytuj kod]
- Dane techniczne. [dostęp 2005-07-08]. [zarchiwizowane z tego adresu (2013-05-16)]. (ang.).
- Pojazdy II wojny światowej. [dostęp 2005-07-08]. [zarchiwizowane z tego adresu (2007-09-11)]. (ang.).