ACW-IP
 ACW-IP Mk IIA Afryka Północna 1942 rok | |
| Dane podstawowe | |
| Państwo | |
|---|---|
| Producent |
Tata Iron and Steel Co., East Indian Railway Workshops, podwozia Ford Motor Co. |
| Typ pojazdu | |
| Trakcja |
kołowa |
| Załoga |
4 |
| Historia | |
| Produkcja |
1940–1944 |
| Egzemplarze |
4655 |
| Dane techniczne | |
| Silnik |
1 silnik gaźnikowy, czterosuwowy o pojemności 3916 cm³, V-8 Ford |
| Transmisja |
mechaniczna |
| Poj. zb. paliwa |
109 l |
| Pancerz |
z płyt walcowanych, częściowo spawany, częściowo nitowany |
| Długość |
4,72 m |
| Szerokość |
2,26 m |
| Wysokość |
1,96 m |
| Prześwit |
23 cm |
| Masa |
bojowa: 6700 kg |
| Moc jedn. |
14,2 KM/t |
| Osiągi | |
| Prędkość |
80 km/h |
| Zasięg pojazdu |
360 |
| Dane operacyjne | |
| Uzbrojenie | |
| 1 rusznica ppanc Boys 13,97 mm, 1 przeciwlotniczy karabin maszynowy Bren kal. 7,7 mm | |
| Użytkownicy | |
| Indie, Nowa Zelandia, Polska, Grecja | |
ACW-IP (skrót od: Armoured Carrier Wheeled – Indian Pattern) – kołowy transporter opancerzony opracowany i produkowany w Indiach w okresie II wojny światowej.
Historia[edytuj | edytuj kod]
ACW-IP był transporterem wykorzystującym podzespoły innych pojazdów: kanadyjskie podwozia tylnosilnikowe 4×4 produkowane przez Ford Motor Co. w Windsor w Ontario i elementy produkowane przez firmę amerykańskiej firmy Marmon Herrington z Indianapolis. Pancerne nadwozia produkowano w Indiach, gdzie montowano też kompletne pojazdy z podzespołów dostarczonych w częściach z Ameryki. Produkcją nadwozi oraz końcowym montażem zajmowały się zakłady Tata Iron and Steel Co. oraz East Indian Railway Workshops[1].
W latach 1940–1944 wyprodukowano 4655 sztuk[1].
Pojazdy były wykorzystywane w hinduskich dywizjach piechoty, gdzie pełniły bardzo różnorodne funkcje: rozpoznawcze, łącznikowe, transportowe oraz ruchomych punktów obserwacyjnych oficerów artylerii kierujących ogniem. Wykorzystywane były głównie w czasie działań w Afryce i we Włoszech. Po wojnie transportery brały udział w latach 50. i 60. w konfliktach w Birmie i na Malajach. W Europie były na wyposażeniu armii greckiej[2].
Planowano również uruchomienie produkcji w Nowej Zelandii, czego jednak nie zrealizowano. Zbudowano jedynie dla armii nowozelandzkiej 100 pojazdów w latach 1943–1944. Wozy były używane przez 3 Dywizję Nowozelandzką w czasie działań na Pacyfiku oraz w czasie wojny w Korei. Wycofano je dopiero w roku 1956[2].
Transportery znalazły się też na wyposażeniu Polskich Sił Zbrojnych latem 1942 roku. Nie był to sprzęt typowy. Został przejęty wraz z samochodami pancernymi AC Marmon-Herrington przez Pułk Ułanów Karpackich od dywizji hinduskiej[2].
Wersje[edytuj | edytuj kod]
Powstało kilka wersji różniących się konstrukcyjnie[1]:
- Mk I – podwozie z zespołów Ford Commercial Model 1940 z silnikiem z przodu (10 pojazdów).
- Mk II – 4×4 podwozie Ford CO11QRF z silnikiem z tyłu.
- Mk IIA – drobne ulepszenia.
- Mk IIB – dodano częściowe opancerzenie przedziału bojowego.
- Mk IIC – 4×4 podwozie Ford C191QRF, powiększono zbiornik paliwa i zamontowano wieżyczkę z uzbrojeniem.
- Mk III – powiększono wieżyczkę (276 szt.).
- Mk IV – 4×4 podwozie Ford C291QRF, zmieniono konstrukcję kadłuba, wzrosła masa pojazdu.
Uwagi[edytuj | edytuj kod]
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ a b c d Magnuski 1998 ↓, s. 211.
- ↑ a b c Magnuski 1998 ↓, s. 212.
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- Janusz Magnuski: Wozy bojowe Polskich Sił Zbrojnych 1940-1946. Warszawa: Wydawnictwo Lampart, 1998, s. 211-212. ISBN 83-86776-39-0.