Tetrarch Mk VII

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Tetrarch Mk VII
Ilustracja
Light Tank Mark VII
Dane podstawowe
Państwo

 Wielka Brytania

Producent

Metropolitan-Cammell

Typ pojazdu

czołg lekki

Trakcja

gąsienicowa

Załoga

3 (dowódca, działonowy, mechanik-kierowca)

Historia
Prototypy

1938

Produkcja

1938–1940

Wycofanie

1950

Egzemplarze

177

Dane techniczne
Silnik

1 silnik gaźnikowy rzędowy, 12-cylindrowy Meadows Flat 12 o mocy 165 KM

Transmisja

mechaniczna

Pancerz

grubość: 4–14 mm

Długość

3,96 m

Szerokość

1,84 m

Wysokość

2,13 m

Masa

7 600 kg (bojowa)

Osiągi
Prędkość

64 km/h (po drodze)
45 km/h (w terenie)

Zasięg pojazdu

225 km (po drodze)

Pokonywanie przeszkód
Brody (głęb.)

0,90 m

Rowy (szer.)

2,20 m

Dane operacyjne
Uzbrojenie
1 armata 2 pdr. QFSA kal. 40 mm (zapas amunicji – 50 szt.)
1 karabin maszynowy Besa kal. 7,92 mm (zapas amunicji – 2025 szt.)
Użytkownicy
Wielka Brytania, ZSRR

Tetrarch Mk VIIbrytyjski lekki czołg rozpoznawczy z okresu II wojny światowej.

Historia[edytuj | edytuj kod]

Czołg Mk VII powstał w 1938 roku w zakładach Vickersa. Prototyp pojazdu otrzymał oznaczenie A17E1. Pod koniec 1938 roku uruchomiono, w zakładach Metropolitan-Cammell, produkcję serii 120 wozów. W chwili wybuchu wojny, zamówienie zwiększono. Pierwsze czołgi wyjechały z fabryki w listopadzie 1940 roku. Zniszczenie części zakładów Metropolitan-Camel przez naloty Luftwaffe spowodowało, że produkcja zakończyła się na 177 egzemplarzu.

Służba[edytuj | edytuj kod]

Początkowo czołgów Tetrarch używano jedynie do szkolenia. Armia brytyjska wprowadziła do jednostek rozpoznawczych, zamiast czołgów lekkich, samochody pancerne. Z powodu niewydolnego układu chłodzenia, nie powiodło się użycie ich w Afryce Północnej. Bojowo czołgi Mk VII zostały użyte dopiero w 1942 roku, kiedy Armia Czerwona użyła ich w walkach na Kaukazie i Krymie.

Pod koniec 1942 roku szwadron tych wozów został użyty podczas zajmowania Madagaskaru – operacji Ironclad.

W 1943 czołgi Mk VII zostały przystosowane do użycia przez wojska powietrznodesantowe. Miały tam być transportowane przez ciężkie szybowce desantowe General Aircraft Hamilcar. Jeden szwadron został użyty przez 6. Dywizję Powietrznodesantową, podczas lądowania w Normandii. Ponownie użyto ich w marcu 1945 roku podczas forsowania Renu.

Czołgi Tetrarch znajdowały się na uzbrojeniu wojsk spadochronowych do 1950 roku, do rozwiązania ostatnich jednostek szybowców desantowych.

Odmiany[edytuj | edytuj kod]

  • Tetrarch DD – czołg przystosowany do pływania. Wyposażony w wodoszczelny parawan i śrubę napędową. W czerwcu 1941 wykonano jeden pojazd przeznaczony do prób.
  • Tetrarch CS – uzbrojony w haubicę kal. 76,2 mm. Zbudowano kilka pojazdów.