Bishop (działo samobieżne)
| |
| Dane podstawowe | |
| Państwo | |
|---|---|
| Producent |
Birmingham Railway Carriage and Wagon Co. Ltd |
| Typ pojazdu | |
| Trakcja |
gąsienicowa |
| Załoga |
4 |
| Historia | |
| Prototypy |
sierpień 1942 |
| Produkcja |
1942 |
| Egzemplarze |
100 |
| Dane techniczne | |
| Silnik |
1 silnik wysokoprężny, 6-cylindrowy AEC o mocy 131 KM (98 kW) |
| Transmisja |
mechaniczna |
| Pancerz |
kadłub: 8–60 mm |
| Długość |
5450 mm[1] |
| Szerokość |
2630 mm[1] |
| Wysokość |
3050 mm |
| Prześwit |
420 mm[1] |
| Masa |
17 450 kg[1] |
| Moc jedn. |
7,4 KM/t |
| Osiągi | |
| Prędkość |
max 40 km/h[1] |
| Zasięg pojazdu |
225 km[1] |
| Pokonywanie przeszkód | |
| Brody (głęb.) |
0,91 m |
| Rowy (szer.) |
2,28 m |
| Ściany (wys.) |
0,83 m |
| Dane operacyjne | |
| Uzbrojenie | |
| 1 haubicoarmata 25 pdr. Mk II kal. 87,6 mm (zapas amunicji – 32 sztuki) 1 karabin maszynowy Bren kal. 7,7 mm | |
| Użytkownicy | |
| Wielka Brytania | |
Bishop (ang. biskup) – brytyjska samobieżna haubicoarmata zaprojektowana i produkowana w roku 1942[1] na podwoziu czołgu piechoty Mk III Valentine.
Historia[edytuj | edytuj kod]
Działo samobieżne typu Bishop było pierwszym tego rodzaju pojazdem w armii brytyjskiej. Inżynierowie wykorzystali kadłub czołgu Valentine i zamocowali na nim haubicoarmatę 25-funtową (87,6 mm).
Pojazd miał szereg wad – do najważniejszych należały problemy ze strzelaniem na większą odległość (lufa nie mogła być ustawiona pod odpowiednim kątem), niewielka ilość miejsca na amunicję, trudności z manewrowaniem, a także – ze względu na zastosowanie specyficznego działa – wysoka sylwetka.
Z tych względów oraz z powodu słabych parametrów czołgu Valentine (niewielka prędkość i słabe opancerzenie) Bishop był nielubiany przez załogi, wkrótce został też zastąpiony przez lepsze konstrukcje M7 Priest oraz Sexton. Wyprodukowano tylko około 100 egzemplarzy Bishopa.
Bishop spisywał się jednak stosunkowo dobrze w walce z czołgami i piechotą nieprzyjaciela. Po raz pierwszy został użyty bojowo podczas II bitwy pod El Alamein i używany był aż do początków kampanii włoskiej.
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- Andrzej Ciepliński, Ryszard Woźniak: Encyklopedia współczesnej broni palnej (od połowy XIX wieku). Warszawa: Wydawnictwo „WIS”, 1994, s. 30. ISBN 83-86028-01-7.