Dan Biggar

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Dan Biggar
Ilustracja
Pełne imię i nazwisko

Daniel Rhys Biggar[1]

Data i miejsce urodzenia

16 października 1989
Swansea

Wzrost

188 cm[2]

Masa ciała

90 kg[2]

Rugby union
Pozycja

łącznik ataku

Kariera juniorska
Lata Zespół
1999–2005 Gorseinon R.F.C.
2005–2008 Ospreys
Kariera seniorska[a]
Lata Zespół Wyst. (Pkt.)
2007–2008 Swansea R.F.C.[3] 13 (129)
2008–2018 Ospreys[4] 159 (1573)
2018– Northampton Saints[1] 18 (168)
Reprezentacja narodowa[b]
Lata Reprezentacja Wyst. (Pkt.)
 Walia U-16
2007  Walia U-18
2008  Walia U-20
2008–  Walia[1] 73 (351)
2017 British and Irish Lions 0 (0)
  1. ↑ Mecze i punkty w lidze akt. w dniu 7 września 2019 r.
  2. ↑ Mecze i punkty w reprez. akt. w dniu 7 września 2019 r.
Multimedia w Wikimedia Commons

Dan Biggar (ur. 16 października 1989 r. w Morriston koło Swansea[3][4]) – walijski rugbysta występujący na pozycji łącznika ataku. Reprezentant kraju i dwukrotny uczestnik pucharu świata.

Młodość[edytuj | edytuj kod]

Z wyjątkiem krótkiego pobytu w Aberdeen w wieku trzech lat gdzie pracował jego ojciec, Biggar całe swoje dzieciństwo i młodość spędził w Swansea[5][6]. Urodził się w położonej w granicach hrabstwa gminie Morriston[3][4], a następnie uczęszczał do Gowerton Comprehesive School w Gowerton[4][7]. Przygodę z rugby rozpoczął w niewielkim zespole w Gorseinon, gdzie trenował w grupach wiekowych od U-10 do U-16. W tym samym czasie trenowali także inni przyszli reprezentanci kraju: rok starszy Leigh Halfpenny i kilka lat młodszy Ross Moriarty[8][9].

W 2005 roku Biggar dołączył do akademii Ospreys i drużyny do lat 16[7][10]. Niedługo później otrzymał ofertę przenosin do Londynu i zespołu Harlequins, jednak z niej nie skorzystał, nie chcąc opuszczać rodzinnego miasta w tak młodym wieku[6].

Kariera klubowa[edytuj | edytuj kod]

W roku 2007 Biggar podpisał z Ospreys kontrakt młodzieżowy (development contract), w tym samym czasie co Rhys Webb[11]. Swój pierwszy sezon wśród seniorów 18-letni łącznik ataku spędził w amatorskim klubie Swansea R.F.C. rywalizującym w Welsh Premiership. W swoim debiucie pojawił się na boisku z ławki rezerwowych[3], jednak już w następnej kolejce znalazł się w podstawowym składzie i zdobył dla drużyny 18 punktów[12]. Łącznie w ciągu roku wystąpił w 13 meczach Swansea R.F.C.[3]

W marcu 2008 zawodnik otrzymał szansę debiutu w barwach reprezentujących region Ospreys. Pojawił się na boisku jako zmiennik w ostatnich minutach zwycięskiego półfinału Anglo-Welsh Cup z Saracens[13]. W maju otrzymał szansę w końcówce spotkania z Connacht[14][15].

W kolejnych sezonach Biggar stopniowo awansował w wewnątrzklubowej klasyfikacji graczy na pozycji numer 10. Po odejściu Gavina Hansena wygrał rywalizację o miejsce w składzie z Jamesem Hookiem[6][14]. W sezonie 2011/2012 odegrał kluczową rolę w końcowym sukcesie. W półfinale z Munster Rugby zdobył 25 spośród 45 punktów swojego zespołu[16]. W finale, w którym Ospreys mierzyli się z Leinster, celnymi kopami zdobył ich 16. Ostatni z nich, w 78. minucie przeważył szalę zwycięstwa na korzyść Walijczyków – Biggar zaliczył wówczas podwyższenie po przyłożeniu Shane’a Williamsa w samym narożniku boiska[17][18].

Wiosną 2013 roku podpisał nowy kontrakt wiążący go jednocześnie z Ospreys jak i reprezentacją Walii do 2016 roku[13][19]. We wrześniu – jako zaledwie drugi gracz w historii – osiągnął granicę 1000 punktów w zmaganiach ligowych w ramach Pro12[20]. Już w kwietniu 2014 roku został najmłodszym zawodnikiem z setką występów w barwach Ospreys na koncie[21][22].

W sezonie 2014/2015 Ospreys awansowali do półfinału rozgrywek, gdzie jednak 21:18 ulegli ekipie z Munsteru[23]. Latem 2015 roku usługami Biggara zainteresowany był szereg klubów z Anglii i Francji[24], kilka ofert – zgodnie ze słowami samego zawodnika – było bardzo poważnych[7]. Pomimo tego Walijczyk nie zdecydował się na przeprowadzkę, zaś w grudniu przedłużył kontrakt z Ospreys do roku 2019[25]. W kwietniu 2017 roku Biggar rozegrał swój 200. mecz w koszulce Ospreys[22][26].

Na początku września 2017 roku angielski zespół Northampton Saints ogłosił, że z początkiem kolejnego sezonu walijski łącznik ataku dołączy do ich składu[26][27]. W udzielonym niedługo później wywiadzie Biggar wyjawił, że przyczyn decyzji o zmianie barw klubowych było kilka, wśród nich chęć zmiany otoczenia po przeszło dekadzie w tym samym zespole i w towarzystwie tych samych osób. Sugerował też, że rywalizacja w angielskiej Premiership na co dzień jest zwyczajnie bardziej intensywna niż w Pro12, dzięki czemu będzie mógł podnieść swój indywidualny poziom[28][29].

W ostatnim sezonie w barwach Ospreys Bigggar zaliczył swój 50. mecz w europejskich pucharach[30]. W końcówce sezonu Walijczyk ponownie stanowił pewny punkt swojej drużyny. W spotkaniu z Connachtem stanowiącym swoiste pożegnanie z Liberty Stadium, Biggar miał udział przy czterech z pięciu przyłożeń swojej drużyny, zdobywając dodatkowo 14 punktów dzięki celnym kopnięciom[31]. W ostatnim meczu sezonu zasadniczego, z Cardiff Blues, w ciągu końcowych 10 minut spotkania najpierw wyrównał wynik meczu dzięki kopnięciu z rzutu karnego, a następnie przechylił szalę zwycięstwa na korzyść Ospreys za sprawą drop goala. Łącznie zdobył 21 „oczek”[32]. Ostatecznie w półfinale gracze ze Swansea ponownie trafili na ekipę z Munsteru, która zwyciężyła aż 23:3[33]. Swoje występy w barwach Ospreys Biggar zakończył z łącznym wynikiem 1573 punktów, jedynie o dziewięć „oczek” gorszym od rekordu Dana Parksa, celnie wykonując przy tym 299 rzutów karnych (trzeci wynik) i 247 podwyższeń (pierwszy)[34].

W barwach nowego klubu zadebiutował 2 września 2018 r. w ligowym spotkaniu z Gloucester[35].

Kariera reprezentacyjna[edytuj | edytuj kod]

Biggar podczas meczu reprezentacji Walii (2013)

Biggar pierwszy raz do drużyny narodowej został wybrany w grupie U-16, gdy występował jeszcze w klubie z Gorseinon[4][8]. W 2007 roku otrzymał powołanie na Puchar Sześciu Narodów U-18[36]

W roku 2008 awansował do drużyny do lat 20[37], gdzie uważany był za duży talent[38]. Wziął udział zarówno w Pucharze Sześciu Narodów U-20[39] jak i mistrzostwach świata w tej samej kategorii[2][40]. Swoje szanse na końcowy sukces Walijczycy zaprzepaścili na półfinałowym starciu z Nową Zelandią[41], przegrywając następnie mecz o brąz z Południową Afryką[42].

W listopadzie tego samego roku, wobec kontuzji Jamesa Hooka, Biggar otrzymał szansę debiutu w pierwszej reprezentacji[6]. W wygranym 34:13 meczu z Kanadą pojawił się na boisku już po 18 minutach, zaliczając poprawny, choć nie pozbawiony błędów występ[43]. Kolejną okazją do pokazania swoich umiejętności były letnie sparingu w roku 2009, kiedy zarówno Hook jak i Stephen Jones byli niedostępni do gry z uwagi na spotkania British and Irish Lions[1]. Zagrał w meczach z Kanadą – raz jeszcze – i ze Stanami Zjednoczonymi[44]. Za spotkanie z ekipą spod znaku klonowego liścia, kiedy to po raz pierwszy wyszedł w podstawowym ustawieniu reprezentacji, Biggar zebrał pochlebne opinie[45]. W kolejnych latach nie potrafił na stałe zadomowić się w składzie pierwszej drużyny[44]. W 2011 roku zaliczył tylko jeden występ, z Australią[44], a wobec spadku formy jego miejsce w drużynie na puchar świata zajął Rhys Priestland[1]. Dodatkowo w roku 2012 kontuzja uniemożliwiła mu wzięcie udziału w Pucharze Sześciu Narodów, który zakończył się zdobyciem przez Walię Wielkiego Szlema[2].

Pomimo tego rok później był podstawowym graczem zespołu, który obronił tytuł mistrzowski[2]. Miejsce w składzie na swój pierwszy w życiu turniej tej rangi[20] Biggar zawdzięczał nie tylko swojej rosnącej formie, ale też kontuzji Priestlanda, który uszkodził ścięgno Achillesa[1][46]. Swoją klasę zawodnik Ospreys potwierdził w szczególności w rekordowo wysoko wygranym meczu z Anglikami – 30:3. W spotkaniu tym zaliczył udany rzut karny, podwyższenie i drop goala[19]. Dobrą passę kontynuował także w dwóch kolejnych starciach z Japonią[2]. Mecze te odbywały się równolegle do spotkań British and Irish Lions w Australii. Pominięcie Biggara w selekcji składu „Lwów” było traktowane jako pewne zaskoczenie – był jedynym zawodnikiem podstawowego składu z pamiętnego meczu z Anglią, który nie otrzymał powołania od trenera Warrena Gatlanda[20].

W roku 2014 choć nie zawsze występował w pierwszym składzie, Biggar miał pewne miejsce w drużynie narodowej. Dlatego też, kiedy wobec zbliżającego się pucharu świata selekcjoner Walijczyków przeprowadził oficjalny wewnętrzny sparing Probables – Posibles (Prawdopodobni – Potencjalni), zawodnik Ospreys znalazł się w pierwszej z drużyn[47]. Puchar Sześciu Narodów 2015, w którym Biggar w każdym meczu wybiegał w podstawowym ustawieniu[44], dla Walijczyków zakończył się na trzecim miejscu, pomimo iż wygrali cztery z pięciu swoich spotkań. Identyczny wynik osiągnęły jednak reprezentacje Irlandii i Anglii, które zakończyły rozgrywki z lepszym bilansem małych punktów[48].

W sierpniu 2015 roku pochodzący ze Swansea zawodnik znalazł się w składzie reprezentacji na nadchodzące mistrzostwa świata[49]. W ostatnim meczu towarzyskim z Włochami kontuzji wykluczających ich udział w turnieju doznali podstawowi zawodnicy formacji ataku – Rhys Webb oraz Leigh Halfpenny. Drugi z wymienionych pełnił ponadto obowiązki etatowego wykonawcy kopów na bramkę[28][50]. W trakcie samego pucharu urazy odnieśli także Scott Williams, Hallam Amos i Liam Williams, co spowodowało, że część zawodników zmuszona była grać na obcych sobie pozycjach[28][50]. Pomimo tych przeciwności reprezentanci Walii radzili sobie w trakcie mistrzostw nadspodziewanie dobrze. Z zaledwie jedną porażką wyszli z grupy z drugiego miejsca, wyprzedzając faworyzowaną Anglię, gospodarza turnieju[51]. W bezpośrednim pojedynku na Twickenham Walijczycy zwyciężyli 28:25, a kluczową rolę odegrał wówczas właśnie Biggar, okrzyknięty najlepszym zawodnikiem spotkania[26]. Łącznik młyna, który przejął obowiązki kopacza od nieobecnego Halfpenny’ego, zdobył łącznie 23 punkty, celnie wykonując wszystkie osiem swoich prób, w tym decydujący o zwycięstwie rzut karny niemalże z połowy boiska[50][52]. W spotkaniu tym pobił kilka krajowych rekordów – indywidualnie: liczby punktów zdobytych w meczu pucharu świata i liczby punktów zdobytych przeciwko Anglii oraz drużynowo: liczby punktów zdobytych na Twickenham[53]. W fazie ćwierćfinałowej Walia trafiła na południowoafrykańskich „Springboks”. Pomimo wyrównanego spotkania lepsi okazali się jednak reprezentanci RPA, którzy zwyciężyli 23:19 po przyłożeniu zdobytym w 75. minucie przez Fourie’ego du Preez[54]. W całym turnieju Biggar w czterech spotkaniach zdobył 56 punktów[17][44], zbierając za swoją grę bardzo dobre oceny. Niektórzy komentatorzy umieszczali jego nazwisko na liście dziesięciu najlepszych zawodników pucharu świata[55]; sugerowano także, że dzięki swoim występom podczas turnieju awansował do światowej czołówki wśród łączników ataku[7]. Jednocześnie uwagę kibiców i komentatorów przykuło zachowanie Biggara przed wykonaniem każdego stałego fragmentu gry – rzutu karnego czy podwyższenia. Walijczyk koncentrując się na kopnięciu, mechanicznie wykonywał ten sam zestaw ruchów: rytmicznie poruszał stopami i ramionami, poprawiał elementy odzieży czy fryzurę. W trakcie mistrzostw zachowanie to zyskało miano „Biggareny” poprzez nawiązanie do układu tanecznego towarzyszącego utworowi „Macarena” hiszpańskiego zespołu Los Del Río. Ruchy Biggara doczekały się licznych internetowych kompilacji, każdorazowo wzbudzając reakcję widzów na stadionie[56][57][58]. Udostępniono także nagranie na którym „Biggarenę” w humorystyczny sposób wykonywał filar reprezentacji RPA Trevor Nyakane[59]. Zachowanie Walijczyka usiłował naśladować także wspieracz Bakkies Botha, który w listopadzie 2015 roku w barwach Barbarians rozgrywał swój ostatni mecz w karierze[60]. Po zakończeniu mistrzostw Biggar zapowiedział, że postara się uprościć swoje przygotowania do wykonania uderzenia[61]

Pod koniec 2015 roku Biggar przedłużył swój kontrakt z rodzimą federacją do 2019 roku[25]. W całym roku 2016 rozegrał 12 spotkań (wszystkie w podstawowym składzie), w tym pięć w Pucharze Sześciu Narodów oraz trzy podczas wizyty Walijczyków w Nowej Zelandii[1][62].

Punktem kulminacyjnym sezonu reprezentacyjnego 2016/2017 – przynajmniej z punktu widzenia Wysp Brytyjskich – było tournée British and Irish Lions, którzy podobnie jak rok wcześniej reprezentacja Walii udali się do Nowej Zelandii. Biggar znalazł się w składzie „Lwów” jako jeden z trójki łączników ataku, obok Anglika Owena Farrella i Irlandczyka Jonathana Sextona[63]. W powszechnym odczuciu to wymieniona dwójka jako bardziej doświadczona stawiana była w roli głównych kandydatów do miejsca w pierwszym składzie[64][65]. Biggar wystąpił w pięciu spośród siedmiu sparingów, w tym czterokrotnie w podstawowym ustawieniu. Niemniej gdy przyszło do test meczów z „All Blacks”, ani razu nie pojawił się na murawie[28][66].

Na początku 2018 roku, w styczniowym spotkaniu Ospreys z Clermont Biggar doznał kontuzji ramienia, która wykluczyć go miała ze znacznej części Pucharu Sześciu Narodów[67]. Ostatecznie rehabilitacja przy użyciu komory tlenowej pozwoliła na szybszy powrót gracza do zdrowia i jego udział w meczach z Irlandią oraz Francją[44][68]. Pod nieobecność Biggara rolę „dziesiątki” pełnili przemiennie aspirujący do miana pierwszego łącznika ataku w kraju Rhys Patchell oraz Gareth Anscombe[69]. Zawodnik pochodzący ze Swansea nie wziął także udziału w letnim zgrupowaniu, podczas którego reprezentacja Walii mierzyła się ze Stanami Zjednoczonymi i Argentyną. Zgodnie z decyzją selekcjonera większość graczy reprezentujących Lions rok wcześniej otrzymała wówczas możliwość dodatkowego wypoczynku. Decyzja ta uzasadniona była nadchodzącym długim sezonem, którego zwieńczeniem miał być puchar świata w Japonii w 2019 roku[70].

W maju 2021 roku ogłoszono, że zawodnik znalazł się w składzie British and Irish Lions na serię spotkań w Południowej Afryce[71].

Statystyki[edytuj | edytuj kod]

Stan na dzień 7 września 2019 r.[44]

Występy na arenie międzynarodowej
Drużyna narodowa Rok Mecze Punkty
 Walia 2008 1 9
2009 3 35
2010 4 8
2011 1 2
2012 2 0
2013 9 30
2014 8 40
2015 11 85
2016 12 86
2017 9 0
2018 5 28
2019 8 28
Suma 73 351
Przyłożenia na arenie międzynarodowej
Lp. Data Miejsce Przeciwnik Rozgrywki
1. 28 lutego 2015 Stade de France, Saint-Denis  Francja Puchar Sześciu Narodów 2015
2. 12 marca 2016 Twickenham, Londyn  Anglia Puchar Sześciu Narodów 2016
3. 19 marca 2016 Millennium Stadium, Cardiff  Włochy Puchar Sześciu Narodów 2016
4. 17 listopada 2018 Millennium Stadium, Cardiff  Tonga mecz towarzyski

Nagrody i wyróżnienia[edytuj | edytuj kod]

  • Najlepszy zawodnik roku 2014 w Pro12 według zawodników (2014 Pro12 Players’ Player of the year)[72]
  • Walijska sportowa osobowość roku 2015 według BBC (2015 BBC Wales Sports Personality of the Year)[73]

Życie osobiste[edytuj | edytuj kod]

Podczas kończących szkołę średnią egzaminów GCE A-level (General Certificate of Education Advanced level) jednym ze zdawanych przez Biggara przedmiotów było aktorstwo[6].

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. ↑ a b c d e f g Dan Biggar | Wales [online], ESPN Scrum [dostęp 2018-10-31] [zarchiwizowane z adresu 2017-11-02] (ang.).
  2. ↑ a b c d e f Squad Profiles: Wales Senior Team | Dan Biggar [online], Welsh Rugby Union [dostęp 2018-10-31] [zarchiwizowane z adresu 2018-04-05] (ang.).
  3. ↑ a b c d e Dan Biggar [online], Swansea R.F.C. [dostęp 2018-10-31] [zarchiwizowane z adresu 2016-04-22] (ang.).
  4. ↑ a b c d e Dan Biggar - Flyhalf [online], Ospreys [dostęp 2018-10-31] [zarchiwizowane z adresu 2017-07-03] (ang.).
  5. ↑ Neil Squires, Dan Biggar wants to play his part for Wales, „Daily Express”, 8 marca 2013 [dostęp 2018-10-31] [zarchiwizowane z adresu 2018-10-18] (ang.).
  6. ↑ a b c d e Hugh Godwin, Biggar the better takes on leading role, „The Independent”, 10 stycznia 2010 [dostęp 2018-10-31] [zarchiwizowane z adresu 2011-02-22] (ang.).
  7. ↑ a b c d Chris Hewett, Dan Biggar: I wish 2016 was Lions tour year, „The Independent”, 19 grudnia 2015 [dostęp 2018-10-31] [zarchiwizowane z adresu 2015-12-19] (ang.).
  8. ↑ a b Pride in Gorseinon as local boy makes it big [online], Welsh Rugby Union, 7 listopada 2008 [dostęp 2018-10-31] [zarchiwizowane z adresu 2016-06-14] (ang.).
  9. ↑ Owen Slot, ‘Whenever I line up a kick I close my eyes and think of home’, „The Times”, 21 kwietnia 2018 [dostęp 2018-10-31] [zarchiwizowane z adresu 2018-10-22] (ang.).
  10. ↑ Roland Mercer, Ospreys U16 and U18 squads announced [online], Welsh Rugby Union, 13 lipca 2005 [dostęp 2018-10-31] [zarchiwizowane z adresu 2013-05-26] (ang.).
  11. ↑ Ospreys sign young fly-half Owen [online], BBC, 25 czerwca 2007 [dostęp 2018-10-31] [zarchiwizowane z adresu 2016-06-15] (ang.).
  12. ↑ Paul Hopkins, Dan Biggar Shone on his Full Swansea Début [online], Swansea R.F.C., 20 października 2007 [dostęp 2018-10-31] [zarchiwizowane z adresu 2018-11-01] (ang.).
  13. ↑ a b Wales fly-half Dan Biggar commits to Ospreys for three more years [online], BBC Sport, 27 marca 2013 [dostęp 2018-10-31] [zarchiwizowane z adresu 2018-10-23] (ang.).
  14. ↑ a b Player Profile | Dan Biggar [online], Pro12 [dostęp 2018-10-31] [zarchiwizowane z adresu 2017-09-06] (ang. • wł.).
  15. ↑ Connacht 24-20 Ospreys [online], Raidió Teilifís Éireann, 10 maja 2008 [dostęp 2018-10-31] [zarchiwizowane z adresu 2018-10-27] (ang.).
  16. ↑ Dan Biggar leads Ospreys to Pro12 final with thrashing of Munster, „The Guardian”, Press Association, 11 maja 2012 [dostęp 2018-10-31] [zarchiwizowane z adresu 2018-10-20] (ang.).
  17. ↑ a b Dan Biggar (Flyhalf) [online], Northampton Saints [dostęp 2018-10-31] [zarchiwizowane z adresu 2018-10-17] (ang.).
  18. ↑ Last-gasp Ospreys win PRO12 title | Leinster 30-31 Ospreys [online], Raidió Teilifís Éireann, 27 maja 2012 [dostęp 2018-10-31] [zarchiwizowane z adresu 2012-09-21] (ang.).
  19. ↑ a b Dan Biggar has signed a new three-year contract with Ospreys, „The Guardian”, Press Association, 27 marca 2013 [dostęp 2018-10-31] [zarchiwizowane z adresu 2016-06-15] (ang.).
  20. ↑ a b c Pro12: Dan Biggar's 1,003 points 'incredible', says Ospreys boss [online], BBC Sport, 29 września 2013 [dostęp 2018-10-31] [zarchiwizowane z adresu 2018-10-20] (ang.).
  21. ↑ Youngest Osprey player to get 100 caps [online], ITV, 13 kwietnia 2012 [dostęp 2018-10-31] [zarchiwizowane z adresu 2016-06-25] (ang.).
  22. ↑ a b Biggar set for 200th appearance [online], Ospreys, 7 kwietnia 2017 [dostęp 2018-10-31] [zarchiwizowane z adresu 2018-10-17] (ang.).
  23. ↑ Pro12 semi-final: Munster 21-18 Ospreys [online], BBC Sport, 23 maja 2015 [dostęp 2018-10-31] [zarchiwizowane z adresu 2018-10-27] (ang.).
  24. ↑ Simon Thomas, Ospreys chief Andrew Hore urges undecided Wales duo Dan Biggar and Alun Wyn Jones to 'join us on our journey' [online], Wales Online, 18 listopada 2015 [dostęp 2018-10-31] [zarchiwizowane z adresu 2016-06-14] (ang.).
  25. ↑ a b Gareth Griffiths, Dan Biggar commits future to the Ospreys and Wales becoming the first player to re-sign a National Dual Contract [online], Wales Online, 4 grudnia 2015 [dostęp 2018-10-31] [zarchiwizowane z adresu 2016-06-14] (ang.).
  26. ↑ a b c Saints confirm Biggar signing [online], Northampton Saints, 6 września 2017 [dostęp 2018-10-31] [zarchiwizowane z adresu 2018-10-16] (ang.).
  27. ↑ Joint statement from Ospreys and WRU [online], Ospreys, 6 września 2017 [dostęp 2018-10-31] [zarchiwizowane z adresu 2018-10-17] (ang.).
  28. ↑ a b c d Nik Simon, Dan Biggar on why he had to quit Wales for Premiership payday: 'I wanted to get out of my comfort zone', „Daily Mail”, 4 listopada 2017 [dostęp 2018-10-31] [zarchiwizowane z adresu 2017-11-04] (ang.).
  29. ↑ Sam Peters, Dan Biggar committed to Northampton Saints move after deciding to leap outside of his comfort zone in Wales, „The Independent”, 2 marca 2018 [dostęp 2018-10-31] [zarchiwizowane z adresu 2018-03-11] (ang.).
  30. ↑ 50 up for Biggar [online], Ospreys, 10 stycznia 2018 [dostęp 2018-10-31] [zarchiwizowane z adresu 2018-10-17] (ang.).
  31. ↑ Dan Biggar shows his class and kindness on emotional night as Alun Wyn Jones' dedication blows people away [online], Wales Online, 7 kwietnia 2018 [dostęp 2018-10-31] [zarchiwizowane z adresu 2018-10-28] (ang.).
  32. ↑ Biggar leaves on match-winning high as Ospreys win judgement day joust, „Irish Examiner”, 28 kwietnia 2017 [dostęp 2018-10-31] [zarchiwizowane z adresu 2018-10-17] (ang.).
  33. ↑ Pro12 semi-final: Munster 23-3 Ospreys [online], BBC Sport, 20 maja 2017 [dostęp 2018-10-31] [zarchiwizowane z adresu 2018-10-27] (ang.).
  34. ↑ Historic Player Stats [online], Pro14 [dostęp 2018-10-31] [zarchiwizowane z adresu 2018-09-03] (ang.).
  35. ↑ Paul Rees, Danny Cipriani makes an instant impact as Gloucester take flight against Saints, „The Guardian”, 2 września 2018 [dostęp 2018-10-31] [zarchiwizowane z adresu 2018-09-08] (ang.).
  36. ↑ U18 defeat English counterparts [online], 12 kwietnia 2007 [dostęp 2018-10-31] [zarchiwizowane z adresu 2016-06-14] (ang.).
  37. ↑ Wales U20 Training Squad announced [online], Welsh Rugby Union, 16 listopada 2007 [dostęp 2018-10-31] [zarchiwizowane z adresu 2016-06-14] (ang.).
  38. ↑ Rugby World hotshot - Dan Biggar [online], Sky Sports, 28 stycznia 2008 [dostęp 2018-10-31] [zarchiwizowane z adresu 2016-06-14] (ang.).
  39. ↑ Biggar leads Wales U20 to Italy win [online], Welsh Rugby Union, 22 lutego 2008 [dostęp 2018-10-31] [zarchiwizowane z adresu 2016-06-14] (ang.).
  40. ↑ Horgan announces Wales U-20 U20 JWCsquad [online], Welsh Rugby Union, 7 maja 2017 [dostęp 2018-10-31] [zarchiwizowane z adresu 2016-03-03] (ang.).
  41. ↑ Semi-final: New Zealand 31-6 Wales [online], Międzynarodowa Rada Rugby, 18 czerwca 2008 [dostęp 2018-10-31] [zarchiwizowane z adresu 2008-06-22] (ang.).
  42. ↑ 3rd Place Play-off: Wales 18-43 South Africas [online], Międzynarodowa Rada Rugby, 22 czerwca 2008 [dostęp 2018-10-31] [zarchiwizowane z adresu 2008-06-26] (ang.).
  43. ↑ Gareth Roberts, Wales 34-13 Canada [online], BBC Sport, 14 listopada 2008 [dostęp 2018-10-31] [zarchiwizowane z adresu 2017-01-30] (ang.).
  44. ↑ a b c d e f g Dan Biggar | Match list [online], ESPN Scrum [zarchiwizowane z adresu 2016-03-07] (ang.).
  45. ↑ Brendan Gallagher, Dan Biggar impresses as Wales claim narrow victory over Canada, „The Daily Telegraph”, 31 maja 2009 [dostęp 2018-10-31] [zarchiwizowane z adresu 2009-06-06] (ang.).
  46. ↑ Rob Wildeman, Ospreys' Biggar ready to take up fly-half role for Wales in crocked Priestland's absence, „Daily Mail”, 11 grudnia 2012 [dostęp 2018-10-31] [zarchiwizowane z adresu 2018-10-31] (ang.).
  47. ↑ Alex Bywater, Probables vs. Possibles: Our definitive guide to the Wales trial match at the Liberty Stadiuma [online], Wales Online [dostęp 2018-10-31] [zarchiwizowane z adresu 2017-05-21] (ang.).
  48. ↑ Tom Fordyce, Six Nations: Final day was surely championship's most thrilling ever [online], BBC Sport, 22 marca 2015 [dostęp 2018-10-31] [zarchiwizowane z adresu 2016-03-20] (ang.).
  49. ↑ RWC squad announced [online], Welsh Rugby Union, 31 sierpnia 2015 [dostęp 2018-10-31] [zarchiwizowane z adresu 2015-08-31] (ang.).
  50. ↑ a b c Julian Guyer, Rugby World Cup 2015: Hero Dan Biggar says Wales kept on believing [online], stuff.co.nz, 27 września 2015 [dostęp 2018-10-31] (ang.).
  51. ↑ Richard Williams, Rugby World Cup 2015: Australia 15-6 Wales [online], BBC Sport, 10 października 2015 [dostęp 2018-10-31] [zarchiwizowane z adresu 2018-08-17] (ang.).
  52. ↑ Steve James, England 25 Wales 28, match report: Hosts' World Cup dreams hanging by a thread after Welsh comeback, „The Daily Telegraph”, 26 września 2015 [dostęp 2018-10-31] [zarchiwizowane z adresu 2018-02-16] (ang.).
  53. ↑ Record breaker Biggar tops the lot [online], Welsh Rugby Union, 27 września 2015 [dostęp 2018-10-31] [zarchiwizowane z adresu 2018-10-18] (ang.).
  54. ↑ Richard Williams, Rugby World Cup 2015: South Africa 23-19 Wales [online], BBC Sport, 17 października 2015 [dostęp 2018-10-31] [zarchiwizowane z adresu 2016-02-19] (ang.).
  55. ↑ Top 10 players at Rugby World Cup 2015 [online], 1 listopada 2015 [dostęp 2018-10-31] [zarchiwizowane z adresu 2018-10-20] (ang.).
  56. ↑ Jon Doel, 'The Biggarena!'... How Dan Biggar became a dance sensation during Wales' historic triumph [online], Wales Online, 28 września 2015 [dostęp 2018-10-31] [zarchiwizowane z adresu 2016-06-14] (ang.).
  57. ↑ Simon Gaskell, Dan Biggar on The Biggarena: 'If I’d known the reaction, I'd have kept my hands down by my side!' [online], Wales Online, 28 września 2015 [dostęp 2018-10-31] [zarchiwizowane z adresu 2016-06-14] (ang.).
  58. ↑ Tom Edwards, 'The Biggarena!' Wales fly-half's pre-kick dance becomes minor internet sensation, „The Daily Telegraph”, 28 września 2015 [dostęp 2018-10-31] [zarchiwizowane z adresu 2015-10-21] (ang.).
  59. ↑ Trevor Nyakane mocks Welsh kicker [online], sport24.co.za, 19 października 2018 [dostęp 2018-10-31] [zarchiwizowane z adresu 2018-10-30] (ang.).
  60. ↑ The comic moment Bakkies Botha attempts a conversion on his last ever appearance... and does the Biggarena! [online], Wales Online, 22 listopada 2015 [dostęp 2018-10-31] [zarchiwizowane z adresu 2016-02-23] (ang.).
  61. ↑ Delme Parfitt, Is it the end for La Biggarena? Dan Biggar reveals he's decided on a reshuffle to his famous kicking routine [online], Wales Online, 3 kwietnia 2016 [dostęp 2018-10-31] [zarchiwizowane z adresu 2016-06-14] (ang.).
  62. ↑ Gatland names tour squad for NZ [online], Welsh Rugby Union, 10 maja 2016 [dostęp 2018-10-31] [zarchiwizowane z adresu 2016-06-29] (ang.).
  63. ↑ Gavin Mairs, Lions 2017 squad: Warren Gatland reveals why he had to pick Jonathan Joseph and rejects nationality bias, „The Daily Telegraph”, 19 kwietnia 2017 [dostęp 2018-10-31] [zarchiwizowane z adresu 2017-06-20] (ang.).
  64. ↑ Robert Kitson, Lions race for No10 under way as Sexton, Farrell and Biggar audition for top job, „The Guardian”, 3 czerwca 2017 [dostęp 2018-10-31] [zarchiwizowane z adresu 2017-06-04] (ang.).
  65. ↑ British and Irish Lions 2017: Wales fly-half Dan Biggar eyes Test spot [online], BBC Sport, 19 kwietnia 2017 [dostęp 2018-10-31] [zarchiwizowane z adresu 2017-09-05] (ang.).
  66. ↑ British & Irish Lions | Dan Biggar [online], British and Irish Lions [dostęp 2018-10-31] [zarchiwizowane z adresu 2018-10-20] (ang.).
  67. ↑ Paul Rees, Dan Biggar to miss Wales’ first three Six Nations games with shoulder injury, „The Guardian”, 24 stycznia 2018 [dostęp 2018-10-31] [zarchiwizowane z adresu 2018-04-20] (ang.).
  68. ↑ Paul Rees, Dan Biggar’s oxygen chamber regime to breathe new life into Wales, „The Guardian”, 22 lutego 2018 [dostęp 2018-10-31] [zarchiwizowane z adresu 2018-04-23] (ang.).
  69. ↑ Delme Parfitt, Confusion and uncertainty STILL reigns over the Wales fly-half jersey - the Six Nations has provided no answers [online], Wales Online, 16 marca 2018 [dostęp 2018-10-31] [zarchiwizowane z adresu 2018-10-31] (ang.).
  70. ↑ Paul Rees, Warren Gatland rests Wales’ Lions but plans new role for George North, „The Guardian”, 8 maja 2018 [dostęp 2018-10-31] [zarchiwizowane z adresu 2018-06-18] (ang.).
  71. ↑ British and Irish Lions 2021: Sam Simmonds in 37-man squad but Billy Vunipola misses out [online], BBC Sport, 6 maja 2021 [dostęp 2021-05-07] [zarchiwizowane z adresu 2021-05-06] (ang.).
  72. ↑ Biggar scoops top players' award [online], Welsh Rugby Union, 12 maja 2014 [dostęp 2018-10-31] [zarchiwizowane z adresu 2016-06-14] (ang.).
  73. ↑ BBC Wales Sports Personality 2015: Dan Biggar wins top award [online], BBC Sport, 7 grudnia 2015 [dostęp 2018-10-31] [zarchiwizowane z adresu 2015-12-26] (ang.).
Składy reprezentacji Walii
Skład reprezentacji Walii na Pucharze Świata 2015
Młyn
Atak
Trener

Walia

Skład reprezentacji Walii na Pucharze Świata 2019
Młyn
Atak
Trener

Walia

Skład reprezentacji Walii na Pucharze Świata 2023
Młyn
Atak
Trener

Skład British and Irish Lions – Nowa Zelandia 2017
Młyn
Atak
Trener

Skład British and Irish Lions – Południowa Afryka 2021
Młyn
Atak
Trener

Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Dan_Biggar&oldid=72753126”