Demografia Włoch
.jpg)
Na początku 2020 roku Włochy miały 60,3 mln mieszkańców[1]. Gęstość zaludnienia, wynosząca 201 mieszkańców na 1 km² jest wyższa niż w większości krajów Europy Zachodniej. Jednak rozkład populacji zasadniczo jest nierównomierny. Najbardziej zaludnione są Nizina Padańska na północy kraju, oraz obszary metropolitalne Mediolanu, Rzymu i Neapolu. Najsłabiej zaludnione są prowincja Basilicata, obszary górzyste Alp i Apenin, oraz wyspa Sardynia[2].
Migracja
[edytuj | edytuj kod]Szacuje się, że w latach 1861–1976 ponad 26 milionów Włochów wyemigrowało, z czego połowa do innych krajów europejskich, a reszta głównie do obu Ameryk. Szczyt emigracji przypadł na lata 1875–1928, wyemigrowało wtedy 17 milionów ludzi[3]. W 2019 roku kraj zamieszkuje 55,2 milionów Włochów, co stanowi 91% populacji państwa[4]. Poza Włochami ponad 80 milionów osób na całym świecie ma pełne lub częściowe pochodzenie włoskie, najwięcej w Brazylii[5].
Od lat 80. XX wieku Włochy po raz pierwszy doświadczyły imigracji na ogromną skalę. Według rządu włoskiego w dniu 1 stycznia 2019 r. w kraju mieszkało ponad 5,2 mln obcokrajowców[6]. Do głównych krajów pochodzenia imigrantów należą: Rumunia (1,2 mln), Albania (441 tys.), Maroko (423 tys.), Chiny (300 tys.) i Ukraina (239 tys.)[5].
Kryzys demograficzny
[edytuj | edytuj kod]Kraj znajduje się w zaawansowanej fazie transformacji demograficznej i ma typowe cechy demograficzne dla krajów wysoko rozwiniętych. Oznakami tego są bardzo zaawansowane starzenie się populacji i niski współczynnik dzietności. Średni wiek populacji wzrósł do 45,7 lat[1] i tym samym Włochy są drugim najstarszym społeczeństwem na świecie[7].
Również według raportu Financial Times Włochy stoją w obliczu kryzysu demograficznego spowodowanego niskim współczynnikiem urodzeń i zmniejszoną migracją. Wskaźnik urodzeń we Włoszech spadł do 1,32 dziecka na kobietę, znacznie poniżej 2,1 dziecka potrzebnego do utrzymania stabilnej populacji. Przyczynę takiego stanu upatruje się w braku zaufania młodych ludzi co do przyszłego kierunku gospodarczego kraju[8].
Urbanizacja
[edytuj | edytuj kod]W momencie zjednoczenia w 1861 roku, Włochy były stosunkowo słabo rozwiniętym krajem w porównaniu do bardziej rozwiniętych krajów Europy Zachodniej. Rolnictwo było głównym sektorem produkcyjnym zatrudniającym około 60% siły roboczej. Od tamtego czasu wraz z rosnącą urbanizacją włoska gospodarka uległa głębokim przemianom strukturalnym[9].
Według danych Banku Światowego z 2018 roku ponad 70% populacji Włoch mieszka w miastach[10], dla porównania w okresie międzywojennym była to zaledwie jedna trzecia[9].
Poniższa lista przedstawia największe miasta Włoch, według Spisu Powszechnego w 2011 roku[potrzebny przypis]:
| Lp. | Miasto | Region | Liczba mieszkańców | ||
|---|---|---|---|---|---|
| 1 | Rzym | Miasto Stołeczne Rzym | 2 617 175 | ||
| 2 | Mediolan | Mediolan | 1 242 123 | ||
| 3 | Neapol | Neapol | 962 003 | ||
| 4 | Turyn | Turyn | 872 367 | ||
| 5 | Palermo | Palermo | 657 561 | ||
| 6 | Genua | Genua | 586 180 | ||
| 7 | Bolonia | Bolonia | 371 337 | ||
| 8 | Florencja | Florencja | 358 079 | ||
| 9 | Bari | Bari | 315 933 | ||
| 10 | Katania | Katania | 293 902 |
Włochy mają 14 miast metropolitalnych rozciągających się na powierzchni prawie 50 tys. km² (5% powierzchni kraju) dających siedlisko dla 22,1 mln mieszkańców (36% ludności). Do największych miast metropolitalnych należą Turyn (6827 km²) i Rzym (5363 km²). Pod względem populacji: Rzym (4,34 mln), Mediolan (3,2 mln) i Neapol (3,1 mln)[11].
Religia
[edytuj | edytuj kod]
We włoskim społeczeństwie głęboko zakorzeniona jest religijność. Około trzy czwarte populacji wyznaje katolicyzm, a Stolica Apostolska znajduje się w centrum kraju. W ostatnich latach rośnie liczba osób bez przynależności religijnej (15%), a za sprawą migracji rośnie też liczba i odsetek wyznawców islamu (3,3%). 5% należy do wyznań chrześcijańskich, które nie uznają zwierzchności papieża i są to: prawosławni, ewangelikalni, świadkowie Jehowy, protestanci, czy mormoni. Istnieją też niewielkie mniejszości sikhów, hinduistów, buddystów, czy społeczności żydowskiej[12].
Przypisy
[edytuj | edytuj kod]- ↑ a b Indicatori demografici [online], www.istat.it, 20 lutego 2020 [dostęp 2020-06-14] (wł.).
- ↑ Nick Heath-Brown, The Statesman's Yearbook 2016: The Politics, Cultures and Economies of the World, Springer, 7 lutego 2017, ISBN 978-1-349-57823-8 [dostęp 2020-06-14] (ang.).
- ↑ Daniela Del Boca, Alessandra Venturini, Italian Migration [online], listopad 2003 [dostęp 2020-06-14] (ang.).
- ↑ Redazione, Istat: sempre meno italiani e sempre più vecchi [online], Vita, 7 lutego 2019 [dostęp 2020-06-14] (wł.).
- ↑ a b Sono circa 80 milioni gli oriundi italiani nel mondo [online], Askanews, 4 lutego 2020 [dostęp 2020-06-14] (wł.).
- ↑ CAPITOLO 3 - Tendenze demografiche e percorsi di vita, [w:] Rapporto annuale 2019 - La situazione del Paese [online], www.istat.it, 9 lipca 2019 [dostęp 2020-06-14] (wł.).
- ↑ Marvin Formosa, The University of the Third Age and Active Ageing: European and Asian-Pacific Perspectives, Springer, 1 lipca 2019, ISBN 978-3-030-21515-6 [dostęp 2020-06-14] (ang.).
- ↑ Andy Kiersz, The 20 countries facing population collapse [online], Business Insider [dostęp 2020-06-14].
- ↑ a b Paolo Malanima, Vera Zamagni, 150 years of the Italian economy, 1861–2010 [online], Research Gate [dostęp 2020-06-14] (ang.).
- ↑ Italy - Urban Population (% Of Total) - 1960-2018 Data [online], tradingeconomics.com [dostęp 2020-06-14] (ang.).
- ↑ The future of Italy will depend on collaboration between Metropolitan Cities and non-metropolitan areas [online], The European House Ambrosetti, 23 maja 2016 [dostęp 2020-06-14] (ang.).
- ↑ Il pluralismo religioso italiano nel contesto postmoderno / Le religioni in Italia [online], web.archive.org, 27 grudnia 2017 [dostęp 2020-06-14] [zarchiwizowane z adresu 2017-12-27].
