dis-moll
_minor_chord_for_guitar.svg)
dis-moll − gama oparta na skali molowej, której toniką jest dis. Gama ta w odmianie naturalnej (eolskiej) zawiera dźwięki: dis, eis, fis, gis, ais, h, cis. W zapisie tonacji dis-moll występuje sześć krzyżyków.
Gama dis-moll w odmianie harmonicznej (z VII stopniem podwyższonym o półton):
Gama dis-moll w odmianie doryckiej (z VI i VII stopniem podwyższonym o półton w stosunku do gamy dis-moll naturalnej):
Równoległą gamą durową jest Fis-dur[1], jednoimienną durową – Dis-dur.
Nazwa dis-moll to także akord, zbudowany z pierwszego (dis), trzeciego (fis) i piątego (ais) stopnia gamy dis-moll.
|
Akord a-moll |
 |
Znane dzieła w tonacji dis-moll:
- Aleksandr Skriabin – Etiuda dis-moll, Op. 8, No. 12.
- Charles-Valentin Alkan – druga część Wielkiej Sonaty „Les Quatre Âges” z podtytułem Quasi-Faust
- Olivier Messiaen – hymn O sacrum convivium.
Zobacz też[edytuj | edytuj kod]
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ Franciszek Wesołowski, Zasady muzyki, wyd. 7, Kraków: Polskie Wydawnictwo Muzyczne, 1986, s. 127, ISBN 83-224-0250-3.
Linki zewnętrzne[edytuj | edytuj kod]
- D♯ minor scale (ang.). W: WolframAlpha Computational Knowledge Engine [on-line]. Wolfram Alpha LLC — A Wolfram Research Company. [dostęp 2018-07-07].
- D♯ minor chord (ang.). W: WolframAlpha Computational Knowledge Engine [on-line]. Wolfram Alpha LLC — A Wolfram Research Company. [dostęp 2018-07-07].
W czerwonym pierścieniu znajdują się nazwy tonacji durowych, w zielonym – molowych. Teoretycznie istniejące, ale niestosowane w praktyce tonacje enharmoniczne zapisane są drobną czcionką. W zewnętrznym szarym pierścieniu pokazane są odpowiadające danej gamie znaki przykluczowe.