h-moll
| |
| Tonacja jednoimienna | |
|---|---|
| Tonacja paralelna | |
| Tonika |
h-moll |
| Subdominanta | |
| Dominanta | |
| Dźwięki składowe | |
| h, cis, d, e, fis, g, a | |
h-moll – tonacja muzyczna oparta na skali molowej, której toniką jest dźwięk h[a]. Gama h-moll w odmianie naturalnej zawiera dźwięki: h, cis, d, e, fis, g, a. Równoległą gamą durową jest D-dur[1], jednoimienną durową – H-dur.
Nazwa h-moll oznacza także akord, zbudowany z pierwszego (h), trzeciego (d) i piątego (fis) stopnia gamy h-moll.
Odmiana harmoniczna[edytuj | edytuj kod]
Gama h-moll w odmianie harmonicznej (z VII stopniem podwyższonym o półton):
Odmiana dorycka[edytuj | edytuj kod]
Gama h-moll w odmianie doryckiej (z VI i VII stopniem podwyższonym o półton w stosunku do gamy h-moll naturalnej):
Znane dzieła oparte w tonacji h-moll[edytuj | edytuj kod]
- Piotr Czajkowski – VI Symfonia op. 74 Patetyczna
- Felix Mendelssohn – uwertura Hebrydy (Grota Fingala)
- Nikołaj Rimski-Korsakow – solo fagotu w drugiej część Szeherezady
- Aleksandr Skriabin – Fantazja op. 28
- Franz Schubert – pierwsza część symfonii Niedokończonej
- Johann Sebastian Bach – Wielka msza h-moll
- Fryderyk Chopin – Scherzo h-moll
Zobacz też[edytuj | edytuj kod]
Uwagi[edytuj | edytuj kod]
- ↑ Nazewnictwo dźwięku H jest różne w różnych krajach, co może prowadzić do nieporozumień.
Częstotliwość Nazwa polskojęzyczna Nazwa angielskojęzyczna 493,883 Hz H B 466,164 Hz b Bes W polskojęzycznej Wikipedii stosowane są nazwy polskie.
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ Franciszek Wesołowski, Zasady muzyki, wyd. 7, Kraków: Polskie Wydawnictwo Muzyczne, 1986, s. 127, ISBN 83-224-0250-3.
Linki zewnętrzne[edytuj | edytuj kod]
- B minor scale. [w:] WolframAlpha Computational Knowledge Engine [on-line]. Wolfram Alpha LLC — A Wolfram Research Company. [dostęp 2018-07-07]. (ang.).
- B minor chord. [w:] WolframAlpha Computational Knowledge Engine [on-line]. Wolfram Alpha LLC — A Wolfram Research Company. [dostęp 2018-07-07]. (ang.).
W czerwonym pierścieniu znajdują się nazwy tonacji durowych, w zielonym – molowych. Teoretycznie istniejące, ale niestosowane w praktyce tonacje enharmoniczne zapisane są drobną czcionką. W zewnętrznym szarym pierścieniu pokazane są odpowiadające danej gamie znaki przykluczowe.