Dyrekcja Ceł „Poznań”

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii

Dyrekcja Ceł „Poznań” – organ celny II Rzeczypospolitej.

Dyrekcja Ceł „Poznań” utworzona została w połowie 1921 roku[1]. W jego skład wchodziły cztery wydziały: administracyjny, postępowania celnego, rachunkowości i kontroli fachowej. Za sprawy służby granicznej odpowiedzialny był wydział administracyjny, a za sprawy postępowania celnego wydział celny[2]. Do 1927 roku dyrekcja posiadała kompetencje nadzoru ochrony polskiej granicy państwowej przez jednostki Straży Celnej na terenie byłego zaboru pruskiego. Swoim zasięgiem obejmowała rejon ówczesnych województw: kieleckiego, łódzkiego, poznańskiego oraz pomorskiego do 1918 roku wchodzących w skład zaboru pruskiego. Kontrolowała działanie 9 inspektoratów Straży Celnej, którym podlegało 51 komisariatów i 332 placówki Straży Celnej[3]. Łączna długość linii granicznej to 1312 kilometrów[4].Na bazie jednostek granicznych Straży Celnej podległych poznańskiej Dyrekcji Ceł, w kwietniu 1928 roku utworzono w Poznaniu Wielkopolski Inspektorat Okręgowy Straży Granicznej oraz Pomorski Inspektorat Okręgowy Straży Granicznej w Bydgoszczy[3].

Inspektoraty Straży Celnej podległe poznańskiej Dyrekcji Ceł[edytuj | edytuj kod]

Dyrekcji podlegało dziesięć Inspektoratów Straży Celnej (w 1926 -9), 86 wyższych i 2683 niższych funkcjonariuszy[5][6]:

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]