Egon Franke (szermierz)

Następująca wersja przejrzana tej strony, którą oznaczono 10 maj 2017, była oparta na tej wersji.

Egon Johann Franke (ur. 23 października 1935 w Gliwicach^[1]) – polski szermierz, mistrz olimpijski.

Kariera sportowa

Jako pierwszy obywatel polski zdobył złoty medal olimpijski w szermierce. Trzykrotnie startował na IO, zawsze we florecie. Na igrzyskach olimpijskich w 1960 w Rzymie był członkiem drużyny, która odpadła w ćwierćfinale. Podczas igrzysk olimpijskich w 1964 w Tokio został mistrzem we florecie indywidualnie. Na tych samych igrzyskach wywalczył srebrny medal w drużynie (wraz z Ryszardem Parulskim, Januszem Różyckim, Zbigniewem Skrudlikiem i Witoldem Woydą). Cztery lata później, na igrzyskach olimpijskich w 1968 w Meksyku zdobył swój trzeci medal olimpijski – brązowy w drużynie (z Adamem Lisewskim, Parulskim, Skrudlikiem i Woydą).

Był też brązowym medalistą mistrzostw świata we florecie indywidualnie (w Gdańsku w 1963), a w drużynie mistrzem świata w szabli (1962 w Buenos Aires), wicemistrzem we florecie (w 1963 w Gdańsku) i czterokrotnym brązowym medalistą we florecie (1961 w Turynie, 1962 w Buenos Aires, 1966 w Moskwie i 1967 w Montrealu).

Zdobył tytuł mistrza Polski we florecie (1962) i wicemistrza w 1957 i 1967. Trzykrotnie był też mistrzem Polski w drużynie.

Zajął 4. miejsce w Plebiscycie Przeglądu Sportowego 1964. Startował w barwach Budowlanych Gliwice (1952-1955), CWKS Warszawa (1955-1957) i Piasta Gliwice (1957-1971). Po zakończeniu kariery został trenerem kadry narodowej Włoch, gdzie nadal mieszka.

Żonaty z Elżbietą Franke (z d. Cymerman), która także była znaną florecistką i olimpijką.